Gedachtenflard over kindsoldaten

Vandaag gelezen dat ze in Congo de losgelaten kindsoldaten gewoon voor minstens de helft weer inlijven nadien. Dat is dan de vaststelling van de eeuw, waar elke normaal denkende mens al lang van uit ging. Een beetje verder stond er nog dat ze die (opnieuw) ingelijfde kinderen dus niet willen laten gaan. Ik citeer: 'Ze doden en martelen hen'. Ondanks het onderwerp moest ik toch even idioot denken 'dan hoop ik dat het in die volgorde gebeurt' om vervolgens mij met een virtuele draai tegen mijn al even virtuele oren tot de orde te meppen.

De ontelbare campagnes tegen deze misbruiken ten spijt van zowat de hele geïnteresseerde wereld, blijven die gasten ginderachter hun eigen toekomst op het spel zetten door hun kinderen, hun jeugd, hun latere natie over te leveren aan de gruwel van de smerigste oorlog der oorlogen: die tegen je eigen landgenoten. En dan wil je nog niet weten wat ze daar allemaal uitvreten met de vrouwen van 'de vijand'. Zo heel af en toe krijg je als Westerling nog eens een beklijvende documentaire te zien, daags voordat je weer je winkelkarretje moet gaan vullen voor het resterende stuk van de week, en dan vloek je nog eens. Het is hier ten huize Vlinderman niet anders.

De ellende komt en gaat in golven via het gedrukte, het digitale, het analoge, het gesproken kanaal, en telkens bruist weer de verontwaardiging in alle hevigheid naar boven. En het gevoel er zelf niet al te veel aan te kunnen veranderen. Tesamen met het besef dat anderen dat ook zo ervaren en dat die groep elke dag nog groeit, sneller dan het slinkende groepje idealisten die er daadwerkelijk wat aan gaan doen. Ter plaatse, met gevaar voor eigen leven, en volgens mij met een stevige portie verachting voor wie niets doet en hier blijft rondhangen in zijn naaintoefaaif.

Verandert er hier bij mij nog iets? Het is een vraag waar ik nog even mee bezig moet zijn voor ik nog maar aan een antwoord wil beginnen denken. Omdat het zo een lastige is... En het ook gemakkelijker is me druk te maken over een journalist/reporter/stukjesschrijver die er weer eens niet echt veel van bakt.

Vlinderman wordt bankier!

Sedert deze ochtend heeft Vlinderman het licht gezien. Ofwel gaan voor de poen, ofwel sober verder kabbelen in het 'ik kom net toe om genoeg te hebben maar een beetje overschot is altijd meegenomen'-leventje dat hij leidt. Er valt natuurlijk heel wat te zeggen voor beide pistes, net zoals er argumenten tegen te vinden zijn.

Nemen we als voorbeeld de pak-de-poen-richting. Daarbij staat alles ten dienste van de verrijking. Het moment van rust wordt niet gezocht, want er zou wel eens een opportuniteit kunnen verloren gaan om je zakken wat meer te vullen. Je bent met andere woorden nooit (uit)gerust. En dan ga je maar door met geld verzamelen zoals een doorsnee Vlinderman zijn eigen dichtsels in collectiemappen steekt, waardoor je ook nooit echt de tijd vindt om er ook daadwerkelijk eens van te genieten. Geld dient om op een rekening te staan opbrengen, daar ga je niet mee naar om het even welke winkel ook, kortom, het mag niet rollen. Stel je immers voor dat het uit je gezichtsveld rolt? De geldzoeker moet dus een soort Dagobert Duck zijn.

Langs de andere kant van beide richtingen hebben we dus het 'ik kom toe'-gedoe. Er is natuurlijk nog 'ik doe geen blaas en heb geen baas en laat de staat betalen voor wat ik in de winkel wil halen', maar dat is een station of achtendertig verder en daar kom ik misschien later nog wel eens op terug, maar nu gaat het dus over die (ge)matig(d)e middelmoter, die al lang blij is met een jobke, dakske boven z'n koppeke, verwarming wanneer dat nodig is, verlichting wanneer het donker is, gewoon, die zijn basisbehoeften vervuld ziet en aan het einde van zijn maandelijkse pree niet meer dan twee dagen ziet overblijven. Die richting heeft zo af en toe wel eens een prikske van 'verdomme, en ik had toch eigenlijk best nog dit of dat willen hebben', maar is dan zo verstandig om er af te blijven en niet op krediet die zaken alsnog naar zich toe te halen (ze zijn doorgaans trouwens meer dan overbodig, die gewilde zaken, maar ook dat is weer stof voor een ander betoog).

Maar goed, hij heeft dus het licht gezien: Vlinderman wordt bankier. Beetje werken, veel betaald krijgen uit de zak van een ander en als het dan fout loopt, de hulp inroepen én krijgen van vadertje staat. Zodat de sukkelaar die al meer dan genoeg betaalt om zijn rekening te mogen (!) houden bij de Vlinderbank ook nog eens mag opdraaien voor de (onverantwoorde) drang van Vlinderman om het geld tegen alle mogelijke economische principes in te laten rollen. Zou ik dan niet goed bezig zijn?

En opgelet, mensen, Vlinderman is al aan het oefenen op Bakkesboek, waar hij als een echte Tycoon al enige miljarden tot zijn beschikking heeft om te verkwanselen naar het hem goeddunkt - en dat van tijd tot tijd voor the fun of it gewoon ook doet...

gedicht: minder mens

Gisteren vermeldde ik al dat het vandaag zondag zou zijn en zie, het heeft gezond op deze dag. Rustig kabbelend is het ons overkomen en voor ik me verder mee laat voeren, pleeg ik hier nog een powetische beschouwing, eentje over een bepaald soort mensen. De soort die je liever niet tegenkomt zonder op je hoede ervoor te zijn, de soort ook waar je maar beter medelijden mee hebt, ook al kunnen ze elkaar ruimschoots troosten, vermits ze toch al met behoorlijk veel zijn.

minder mens

het ziet het oude dagen
in moderne tijden waar toekomst
voor het grijpen zou gelegen
met een slag in het ijle
getorpedeerde dromen versagen

in zijn huis gezeten op zijn troon
dirigeert hij zijn soldaten
met gericht marionettengeweld
in de richting van zijn angst
ten strijde tot het einde
dat ook zo wel komen zou

de illusie voedt zijn wanen
tot het greintje mens
zo lang nog zijn bezit
verdwijnt dan in de nacht
de laatste waarin hij nog Mohikaan kon

er rest nog leedvermaak
en ook dat vergaat

Frans V.

blaas blaas blaas

Terwijl ze zich in Amerika opmaken om eventueel een kerel te verkiezen die al lang de pensioengerechtigde leeftijd voorbij is tot president van hun landenconglomeraat waar God borg voor staat, worstelt Vlinderman zich door deze dag. Al enkele uren staat hij in de startblokken om er eens stevig met borstel en goesting in te vliegen, maar vooral dat laatste lijkt maar niet te realiseren. Gelukkig staat hij in deze niet alleen en kijkt ook Nip met onverholen doodsverachting dezelfde kat uit de boom. Miss Jackie T slaat er geen acht op en vlooit zich een weg over elk obstakel dat haar zou kunnen afhouden van de hoogste positie in ons appartementje, maar helpt ons daar dus geen meter mee vooruit. En dan leest Vlinderman nog over het vertrek van David (ook bekend als dichter Ghillie Dhu op het internet) naar Zweden voor een maandje of tien, dus weer twee helpende handen minder...

Om maar te zeggen: het is overal een ramp heden ten dage. Niet dat er daarbij sip gekeken hoeft te worden, want er zijn manieren die het laten verglijden van de tijd gepaard doen gaan met enige aangename vergetelheid. En ook mr. Sudoku heeft me nog eens kunnen bekoren om hem uit te werken, terwijl de startblokken stilaan als lood beginnen te wegen. Bof, morgen is het weer zondag en dan gaan we opnieuw wat anders te beleven hebben, niets groots in zijn alledaagsheid maar evengoed een onderdeel van wat een mens zoal al dan niet doet op een dag.

Nog snel even snel nog

Een jaarlijkse traditie heeft deze avond zijn beslag gekend: mosselen gaan eten met Mama Mia, wij als zoons met onze eega's. Gezellig met z'n vijven, het neefje en nichtje voor de gelegenheid bij iemand anders geparkeerd (of iemand anders bij hen, dat kan ook) en dan maar keuvelen, bijkletsen, onnozeliteiten vertellen, vergelijken van ditjes en datjes, dat alles in een sfeertje van niets hoeft, alles mag en kan, met een pouse-café (of hoe je dat ook moge spellen, ben te tam om het even op te zoeken) als afsluitertje.

We zijn nogal een volkje van tradities, de Vlinderman'sen (of Verwimp'sen, Van Der Auwera'sen, Luyben'sen, Vandezande'sen, kies maar) en onafhankelijk van elkaar hadden twee schoondochters van Mama Mia toch al eens bevraagd of de mosselen er dit jaar nog wel van zouden komen... Het moet zijn dat er iemand bijzonder scherpe oren heeft die kilometers verder opvangen wat niet voor haar bestemd was, maar kijk, ineens was daar de uitnodiging en dus zit uw Vlinderman hier volgevreten maar voldaan met een zalige grijns op het al even zalige smoelwerk nog even te tokkelen.

Om te zeggen dat het gesmaakt heeft en dat er morgen gewérkt zal worden te alhier. En dat hij dus moet gaan slapen om lekker veel krachten op te doen...

Prettig weekend, lui, en tot morgen of zo. Als ik dan niet gewoon te uitgeput ben om hier wat dan ook te komen neerpoten.

poëzie - onder elkaar

Alweer een tijdje geleden dat hier nog eens een streepje poëzie stond, dus daaraan verhelpen we bij deze maar. Een beetje geëngageerd, zoals u van mij al wel gewoon bent ondertussen, en het bekt lekker weg op het podium, dus dat zit ook wel snor...

onder elkaar

de vlees geworden paranoia
zit naast mij op de bank
het loert naar wel 10 windrichtingen
met iedere minuut chagrijniger
dan een dementerende bejaarde
die zich plots weer het baasje waant
op de grootste koer van 't dorp

ik zie het verval tot stand
gekomen op een gekraakte fiets
met de resten van gisteren nog
spiedend tussen verkleurde tanden
die knarsen om wie nog vermalen
zich niet zomaar vangen laat

het zijn zijn natte dromen
woorden vormen die kraken
wanneer ze onverhoeds uitgespuwd
de achteloze zomaar raken
zonder opgeheven armen kansloos
ten onder aan zijn gefluim

ik stel zijn luizenmigratie bij
door de kamer te verlaten
waar ik teveel geworden ben

Frans V.

Emotionaliteit versus rationaliteit of een beetje van beide?

Hoe langer ik op dit medium vertoef, hoe meer ik de indruk krijg dat er gelukkig al wat meer opening komt in het afwijken van de 'mainstream' gedachtengang, waarbij iedereen maar braafweg in hetzelfde rijtje loopt als zijn voorligger en achteropkomer. Dat levert heel uiteenlopende meningen en visies op, waarbij de afwijker toch nog al te vaak met emotioneel beladen voorbeelden getracht wordt de mond te snoeren. Wel, emotioneel op iets reageren is des mensen, maar iets rationeel benaderen is dat in mijn beleving nog meer, zeker met inachtneming van de evolutie die de mensheid (ik weiger menselijkheid te gebruiken, want dat vind ik een lelijk woord) sedert zijn holbewonerschap reeds heeft doorgemaakt. Toch stel ik dus bij momenten nog geregeld vast dat mensen, die ergo toch behept zouden moeten zijn met diezelfde rationaliteit, zich nog steeds teveel laten leiden door hun emotionaliteit en bij uitbreiding hun instinct om vervolgens volgens de regels van die emokunst uit te halen als zou een rationeel beschouwende mens niet in staat zijn om welke uitspraak dan ook te mogen/kunnen doen. Ik vind dat eigenaardig. Je moet dus eerst zelf alles meemaken om er dan een mondje over mee te mogen spreken? En dan heb ik het nog niet over de aannames die dergelijke emotionele lui denken te mogen hebben over de auteur van dergelijk stukje.

Wat mezelf betreft is het dan 'Dank je de koekoek'. Laat iemand anders die beker dan maar tot zich nemen. Maar om pakweg mij dan de rationele mond met ongerichte emotionaliteit te laten snoeren? Ook hier 'dank je de koekoek'. Het is niet omdat de ratio iemand over een bepaald onderwerp heen stuurt, dat er bijvoorbeeld geen sprake kan zijn van zoiets als empathisch vermogen. Het één sluit hier immers het ander niet uit, maar bewaakt integendeel het verzanden van beide 'disciplines' in het eigen grote gelijk. En het leven, dat heeft mijns inziens niets te maken met 'gelijk hebben', maar met het in handen houden van wat je maar vast kan krijgen en loslaten waarvoor diezelfde handen te klein zijn.

Gewoon even een bedenking die ik hier op mijn blogje met de buitenwereld wil delen, om aan te geven ook dat Vlinderman zijn eigen koers blijft varen, met het wel en wee van zoveel mensen rondom hem als voortdurende bron van beschouwing, bevraging, vaststelling. En dat er op een enkeling na niemand gecensureerd wordt, vermits Vlinderman met onbevangen blik tracht rond te kijken en met al even onbevangen vinger tracht weer te geven wat er in zijn koker omgaat. En uiteraard ook omdat ik niet graag in een beduimeld boekske lig te schrijven dat daarna gewoon het stof der jaren ligt te vergaren...

Filmforum: The Holy Grail

Morgen woensdag 24 september kan je in GC 't Gasthuis in Wijnegem komen lachen en gieren met de capriolen van Monty Python in hun klassieker 'The Holy Grail', de eerste film van alweer een nieuwe reeks films, voor u verzorgd door het Filmforum.


En er staan dus dit jaar nog heel wat andere leuke prenten geprogrammeerd op de vierde woensdag van elke maand...

Uw Filmforumteam

tentoonstellingsbezoek

We gaan verder met het penseel (en Nip met het tekenstokje) in de Academie voor Beeldende Kunst te Hoboken. Feitelijk wel een mooie titel voor een opleidingsinstituut, maar er wordt dan ook wel degelijk vrij intensief met de aspirant-kunstenaar omgesprongen. Iets niet begrepen? Dan leggen ze het nog maar eens een zoveelste maal uit, met andere woorden, andere voorbeelden ook. En onderweg leer je wat van de huidige generatie artistieke genieën en hoe ze met hun diverse media hun ideeën uitbeelden.

Misschien dat we over enkele weken alvast een keertje mee op uitstap gaan naar het Duitse STIFTUNG INSEL HOMBROICH en LANGEN FOUNDATION, om er eens van te proeven. Dat is als we daar tijd voor willen en kunnen vrijmaken. Het is een dagje all in, dus vervoer en maaltijd zijn voorzien, alsook inkom. En als we de smaak te pakken hebben, kunnen we misschien later ook eens op bezoek in één van de kastelen van Wim Delvoye ;-)

We houden het in ieder geval kort hier vandaag. Beter dan ons teveel te moeten liggen haasten en zo in accidenten terecht komen op die drukke Antwerpse wegen van ons. En dat willen we dus echt niet, eh.

Vlaamse zagers en andere mensen

Nip heeft het nogal eens over de Vlaming en hoe die een stukske kan zágen. Het is altijd wel iets, met het weer, met de belastingen, met De Lijn, met de wegen, met hoe hun haar erbij ligt na een nachtje erop gelegen te hebben. Nooit is het eens goed zoals het is. De Vlaming, een verzuurde mossel, die in geen enkel bord nog aarden kan. En ironie o ironie, door dit hier neer te typen, bevestig ik het alleen maar. Aaarrgggh! Ze heeft dus wél degelijk een punt.

Nu zag ik vandaag in de krant hoe de nabestaanden van een spijtig ongeval het niet over hun hart kunnen krijgen om enige vergiffenis te schenken aan de 'dader'. Bijna een halve pagina lang wordt daarin gesteld dat 'wij het zonder ons familielid moeten stellen' en dat 'wij nu levenslang gekregen hebben, wel, hij dan ook maar'. Over hoe 'perfect' de overledene wel was. Ik heb toen naar Nip gekeken en van haar te horen gekregen om nooit dergelijke woorden in blinde woede en peilloos verdriet over mijn lippen te laten komen mocht haar ooit iets dergelijks overkomen. Omdat zij dat niet zou willen. Omdat zij perfect is, denk ik dan. En omdat we allemaal mensen zijn, die al eens fouten kunnen maken, met somtijds weliswaar verstrekkende gevolgen, maar laat hij die zonder zonde is de eerste steen dan maar werpen. Anno 2008 zou men toch mogen veronderstellen dat we al iets verder geëvolueerd zijn dan 'oog om oog, tand om tand', niet? Ik kan me ook niet voorstellen dat de 'dader' die ochtend in zijn voertuig is gestapt met de idee om eens iemand van het voetpad te maaien... Of hij nu vergeving krijgt voor zijn 'daad' of niet, die man draagt het sowieso heel zijn verder leven met zich mee, dus levenslang heeft ie al.

Dat het pijn doet en nog lang zal doen, dat spreekt voor zich en daarvoor betuig ik mijn medeleven. Dat er nu beter eerst gerouwd wordt vooraleer dergelijke boude/koude woorden de wereld in te slingeren, spreekt in mijn ogen ook voor zich. En dat die krant zijn journalist/eindredacteur eens op de vingers tikt omwille van het gebrek aan verantwoordelijkheidszin in het aanwenden van het tot haar beschikking gestelde medium, dat spreekt niet, dat brult. We zijn toch nog steeds mensen onder de mensen, niet? Met af en toe de onmogelijkheid om helder uit de hoek te komen, vooral in tijden van intense droefenis.

Frans V.

Zuiderzinnen 2008, editie 9

Vandoag gon we derveur. Tis Zoiderzinne en we meuge dialect aaindelijk ne kier in de bloemekes zette, al dan nie me ne mulderteir deroep. Gewoen ongszelvest zaain, ne kier nie afgelakt vertelle over wa da me wer gezing hemme de lesten taaid. En veur maai magdadalledoage zoe zen, al klappek oek ne kier gère in 't schoen Neèrlangs, da stoa neig sjiek in bepolde kringe. Moar vandoag dus nie eh, of toch nie mè den deze. We gon geniete van dat schoen spel oep't Zoid en ongs nog ne kier mier doeng volloepe mè al wattertezing go zaain.

Of ik er zin in heb? Uiteraard. Of mijn dialect ooit erkend zal worden als iets bestaands? Ik peins het niet, maar dat zal me een welgedraaide wordt wezen. Soit. We zijn vandaag wat later opgestaan dan anders, maar dat komt omdat het gisteren ook wat later is geworden dan anders. Den Dam heeft geDaverd en wij hebben daar heel veel bonnekes (jetonnekes) voor verkocht om dat te doen slagen. En het was goed, zou God gezegd hebben als hij in een taal/dialect tot ons zou spreken die we kunnen verstaan - quid non.

Vanaf 15u00 begint het in ieder geval voor ons, Pipelines- en Muzevalmensen, in praatcafé Chatleroi, vlakbij het Museum van Schone Kunsten. Hopelijk maken ze niet teveel lawaai daar ;-) En dan ga ik nu een selectie opduikelen voor straks, en voor ene Viktor nog iets schrijven. Hij moest maar eens zijn woord houden en vandaag opdagen...

Aankondiging: Hartsnaar

“HARTSNAAR” Vrijdag 17 oktober 2008 om 20 uur in ’t Gasthuis te Wijnegem

Jannie du Toit en Christa Steyn, twee Zuidafrikaanse muzikanten, vieren dit jaar 20 jaar concerttournees door de Nederlanden. Jarenlang gaven Christa en Jannie ondersteuning en vorming aan jonge muzikanten, en stimuleerden zij door hun eigen optredens de wisselwerking tussen Nederlandstalige en Afrikaanstalige muziek.

Ter gelegenheid van dit jubileum brengen zij in oktober e.k. een nieuwe produktie "Hartsnaar", samen met drie talentvolle jonge Afrikaanse kunstenaars: Mariëtte Galjaard aan perkussie en gitaar, Douw Steyn aan de gitaar en Hilton Oosthuizen aan de kontrabas. Alle vijf spelen ze hun instrumenten hartstochtelijk en schrijven zij het grootste deel van hun muziek zelf.

HARTSNAAR vertolkt het meest indefinieerbare fenomeen op aarde - MUZIEK. Over zangers en muzikanten, jong en oud; over hun dromen, euforie en frustratie; over hun vreugde en verdriet. Zo wordt “Hartsnaar” het symbool voor passie, en stelt zich het dilemma: zal jij jezelf ook opofferen ter wille van je dromen? Zij spelen genres van ballade tot folk-rock.

HARTSNAAR maakt deel uit van een tweeluik, samen met de kleinkunstvoorstelling "JANNIE EN DIE TANNIE", het verhaal van een troubadour en een licht verstrooide pianist. Met deze produktie waren zij ook te gast in de Verenigde Staten, Canada, Australie en Nieuw-Zeeland.

Tijdens dit tournee van 1 maand door de Nederlanden zal “Hartsnaar”o.a. te zien zijn in het Provinciehuis te Antwerpen, ’t Gasthuis te Wijnegem, de Stroming in Evergem en het Koningstheater in 's Hertogenbosch. Daarnaast verzorgen zij gastoptredens onder andere in de St.-Andrieskerk in Antwerpen, Aalsmeer, een Reisbeurs in Geel - Vlaanderen, en Velp in Nederland. Jannie en Christa zijn ook uitgenodigd op de postume literaire verering van zanger-virtuoos Jules de Corte in Helmond.

Hun tournee wordt gesteund door de Provincie Antwerpen, Mpumalanga Tourism in Zuid-Afrika en Suidafrikareise, een reisoperator in Nederland.

Voor alle verdere inlichtingen: www.hartsnaar.co.za, www.christasteyn.co.za of +32 497 50 70 35

Zaterdagkoorts, zonder Travolta

Het zal niet zo vaak meer gebeuren, dat ik enkele duizenden euro's in handen had, maar vandaag is het zover. Gedurende een kort ogenblik mag ik me vergapen aan de kleur van 500, de geur van vers gesteven geld. Om het vervolgens weer uit handen te geven. De gedachte aan goddeloze rijkdom verstorven in de snelheid van het licht - een doorsnee mens wordt rijk geboren, niet meer en niet minder - om vervolgens het verder dagverloop van een gewone weekenddag te hernemen, het hield me toch even bezig.

Rijk worden we dus niet, maar dan hebben we het over het klassieke model met centen en dergelijke, want mochten we het even over dat andere rijk zijn hebben, dan komen we ten huize Vlinderman toch uit bij enkele onmetelijk en onuitputtelijk diepe bronnen van eeuwige lafenis.

Goh, wat zijn we toch weer aan het bazelen, hoe verdraagt u het eigenlijk? Niet, ik hoor het u al zeggen, daarom dat u hier niet telkens opnieuw wenst langs te komen, maar u doet het toch, in dezelfde nieuwsgierigheid waaruit Bibi elke dag een krant tot zich neemt in de veronderstelling dat er ook daadwerkelijk nieuws in zal staan. Is't just?

een korte blik achter- en voouit tot het Davert!

Afscheid nemen, het is een vak apart en overduidelijk eentje waar Vlinderman niet in onderlegd is. Hoe gedraag je je tegenover iemand die weg gaat en die je niet wil zien weg gaan? Hoe zeg je dat het niet leuk is zo? Hoe 'all the rest'? En zo worstelt deze mens zich een eind doorheen een afscheidsfeest, nog altijd niet goed wetend hoe.

Morgen staat Den Dam Davert op het menu en eerlijk gezegd heeft Vlinderman er zin in. Leuke Antwerpse hoek om in contact te treden met mensen die het niet altijd gemakkelijk hebben, maar wat zou dat? Het zijn net die mensen die liefde en vriendschap zonder voorwaarden te koop hebben. Dat wordt dus weer een menselijk mensenbad om u tegen te zeggen en geen kat die me van die gedachte kan afbrengen. Er zal trouwens muziek a volonté zijn, dus dat is alvast ook al een opstekertje.

Als ik één en ander goed combineer, dan haal ik morgen trouwens voldoende dialect op om Zuiderzinnen te kunnen stofferen naar thema. En geen boesjkammeree die me daarvan weg houdt!

dansend naar de schilderles

Wil je eens een keertje dansend je warenhuiskarretje vullen, dan moet je binnenkort in de Carrefour zijn. Nu, heb je problemen met de maat houden, dan kan je gewoon naar je Delhaize blijven stesselen of de Lidl platlopen, of de Colruyt, den Aldi, whatever, als er maar niet gedanst wordt.

Ik hou het kort vandaag, want mijnen baas heeft mij langer doen blijven omdat er nog vanalles af moest en nu moet ik vertrekken naar de schilderacademie. Hm, diene leraar gaat nog ferm wat geduld mogen opbrengen, al complimenteerde hij me maandag omdat hij toch al een beetje progressie had bespeurd in al mijn gestuntel. Binnenkort zet ik hier trouwens wat afbeeldingskens van mijn oefenflessen op, dan kunnen jullie zelf oordelen.

Voor de rest: geniet nog van deze donderdagavond en uiteraard ook van een mooie vrijdagochtendspits, terwijl Bibi zich nog behaaglijk om'en draait...

Aankondiging: Zuiderzinnen 2008

Zuiderzinnen 2008, editie 9 alweer, komt er dit weekend aan! Als u nog niet uitgeput bent door het feest op Den Dam Davert (zie eerdere blog gisteren), dan bent u welkom van 12u tot 20u in Antwerpen Zuid, waar op Gedichtendag na (elke laatste donderdag van januari) de grootst mogelijke eer aan het woord wordt geschonken van het hele jaar. Meer info? Klik op de affiche.


Net zoals vorig jaar, is ook uw Vlinderman weer van de partij, maar ditmaal niet op het Lambermontplein (stiekem daarvan een foto'ke hieronder & ertussen gewurmd)

maar wel met de collegae van Pipelines vzw en een enkele gastdichter in praatcafé Chatleroi, vlakbij het Museum van Schone Kunsten. Vanaf 15u al dan niet te bewonderen, maar zeker en vast te aanhoren ;-)


Nummer 17 is waar Chatleroi is en waar wij aanstaande zondag dus ook zullen zijn.

effie uitblazen

Weinig toe te voegen deze avond. De werkdag zit er op, nog één te gaan en dan kunnen we ons voorbereiden op wat een bruisend weekend lijkt te worden, vol plezier, muziek, poëzie en hopelijk ook een stevige streep zon. En hoewel Nip er een beetje verkouden bij loopt dezer dagen en vol snot het park afschuimt met onze gesitte dog Juul, kijkt ook zij er naar uit. Niet moeilijk, eens ergens je zinnen kunnen zonder mee den boel te moeten organiseren, dat is ook al eens iets, nietwaar? Allez, niet mee organiseren, dat is uiteraard weer een groot woord, vermits ik altijd wel iets om handen wil hebben (ook al zijn die dan bijlange nog niet verlost van een vorige opdracht), maar de dag zelf kan ik gewoon medewerker zijn en Nip half om half ook. Gesjellie, zoals ze dat boven de Moerdijk al eens plachten uit te brengen.

Over de voorbije dagen wil ik nog even kwijt dat er toch wat (absurde) humor in het ware leven te rapen valt. Zo was er dat verhaal van die dierenarts die her en der wat dure apparatuur had gestolen. De man gaat door het leven met de naam Stelemans - what's in a name??? Of wat dacht je van het bericht dat Antje De Boeck, één van onze glorieactrices, die nog aan de zijde van dat ander Vlaams Icoon, Jan Decleir, schitterde in de film 'Daens van X aantal jaren geleden? Die mag van de RVA achter het loket plaatsnemen van de vestiaire voor de toneelproductie van... Daens. Ironie o ironie. Of is er wat anders aan de hand? Het blijven faits divers, maar wel eentje om eens stevig om te glimlachen. Of was het nu grimlachen?

Allez, ik hou het hier weer voor bekeken, moet nog een rommelkwartiertje houden van mijn bevallige (snotvallige dezer dagen) en dan ga ik me nog wat ontspannen, Miss Jackie T mauwend door het kot, voeten voor me uit gegooid en verstand even op nul voor de beeldbuis. ZZZZZzzzzèèèeeeeeeèèèènnnnnnnnNNNNN!!!! (zoals dat soms zo zangerig door mijn bureelgangen kan weerklinken vanuit de boekhoudkundige cel...)

Steun de Scouts!!!

Yoeri, onze vriend uit Bergen op Zoom, stuurde ons onlangs een mailtje. Hij is al jaren actief lid bij de scouts en nu bestaat de kans dat ze met hun groep Petrus en Paulus van Rabobank genoeg geld krijgen om een grote tent aan te schaffen. Gedaan dan met het vloeken op buitenactiviteiten onder een stevige plens regen. Met z'n allen onder het zeil, en 't is nog gezellig ook, samen luisteren naar het geroffel van een nat natuurkoor. Nu, het is dus 'maar' een kans. Eerst moeten ze zoveel mogelijk mensen via de site van de Rabobank loodsen en gedurende een maand elke dag een lel laten geven op hun voorstel (nummer ZES). Dat is dus een werkje van lange adem en veel, heel veel inzet van de vrienden en sympathisanten, om het dus niet over te slaan.

Vlinderman laat zijn vrienden niet in de steek en heeft nu al voor de tweede dag op rij zijn stem uitgebracht. Die tent, die moet er komen. En als u nu eens zou mee willen helpen, door a) dit ook elke dag te gaan doen (HIER) en b) die bericht zoveel als mogelijk door te sturen naar uw sympathieke vriendenkring, dan komen ze misschien wel aan genoeg stemmen. En dat je daarvoor langs een site van een bank moet passeren, daar val ik alleszins niet over. Gewoon rechtstreeks gaan via deze LINK en je hoeft geen reclame te slikken (enkel een soortement logo, natuurlijk, maar dat is niet echt groot).

Doen?

Gratis: Den Dam Davert!

Voor de tweede maal op rij organiseert JOC Oase uit de Damwijk (Antwerpen Noord) een gratis festival. Wie erbij wil zijn, streept alvast komende zaterdag aan in zijn agenda.


De steunende schouders onder dit festival vind je gemakkelijk hieronder terug. Je kan er ook een klikje op geven, dan kom je op de betreffende Myspace terecht.

de waarde van een diploma

Aangezien de politiek er qua beleid momenteel niet echt veel van bakt, zijn de immer ijverige journalisten in dit land naarstig op zoek naar ander nieuws om lezers- en kijkersgaren bij te spinnen. Een item dat nogal heftig de gemoederen beroert is dat van ene hoge politiefunctionaris, die een tweetal secretaressen buitensporig zou hebben gepromoveerd, zonder rekening te houden met hun diploma's. Van alle kanten wordt er gefulmineerd op deze zogeheten over het paard getilde benoemingen en alle koppen moeten en zullen rollen vooraleer de verongelijkte doorsnee Belg, die dergelijk geluk beroepsmatig niet en nooit heeft meegemaakt, zijn gram zal hebben thuis gehaald.

Kijk, daar word ik dus niet goed van, eh. Los van het feit of diene functionaris nu in recht en rede heeft gehandeld, noch of die dames dat nu al dan niet verdiend hebben, stel ik mij vragen bij het huidige systeem in dit land om 'loon naar diploma' als de norm te hanteren bij het bepalen van iemands verdienste, in plaats van 'loon naar werken'. Doorgaans is het terecht iemand te waarderen naar dat ooit behaald vodje papier met officieel gewicht van vorming. Echter, er is ook nog zoiets als levenservaring, meer lyrisch omschreven als 'the college of knowledge' of 'the university of life'. Daar bestaat geen diploma voor, geen getuigschrift, geen attest. Dat staat op het lijf van de betrokkene geschreven en dat blijkt uit de manier waarop hij of zij de zaken op de werkvloer aanpakt.

Plaats trouwens gerust het gros van die universitairen en hoger opgeleiden daar op een gegeven moment maar eens naast en zie hoe zij hun werk klaarmaken op een 'gedegen' manier. Een normaal mens zal daarvan verschieten, ik geef het u graag mee, uit eigen ervaring trouwens. Iemand die nog maar net vijf jaar zijn broek heeft versleten op de schoolbanken méér betalen dan iemand met 20 jaar ervaring, het is eigenlijk te belachelijk voor woorden. Wat zou dat broekie nu een meerwaarde hebben, zo uit de theorie in de praktijk gepleurd? Nou?

Affin, we zullen het wel verder in de kranten volgen, maar vooralsnog ben ik pro de gedurfde aanpak van die functionaris. Of was het nu commissaris?

Wedstrijdje

Nog even meegeven dat er binnenkort een wedstrijd voor singer/songwriters loopt. Wie geïnteresseerd is hierin, geeft maar een lel op de affiche hieronder, zodat je terechtkomt bij de juiste persoon voor meer inlichtingen.

Over het dichtersschap

Het is toch wat met het dichtersschap. Om zoveel mogelijk de vinger aan de pols te houden, vindt Vlinderman het nodig om zoveel als mogelijk zijn neus aan het venster van het bestaan te steken. Dat betekent dat er veel dient gelezen, veel gevolgd, veel opgenomen, om er vervolgens in poëtische verzen een interpretatie aan te geven, inhoud ook, die voor de dichter in hem belangrijk genoeg is om hem te ventileren.

Waar veel poëzie vooral om de vorm lijkt te gaan - staat dit woord hier wel goed, klinkt dat wel een beetje zoals het zou moeten klinken, ligt de rijm wel juist - is het in mijn geval vooral de onderliggende boodschap die telt. Dat het dan een beetje klinkt met de klank, dat is meegenomen, omdat ik mijn werk heel graag voor het publiek (u dus) op een podium breng, maar een conditio sine qua non is het niet. En als ik dergelijk gedicht dan ergens op een site post, dan krijg ik daar wel eens reacties op. Ik hou wel van feedback, al heb ik ondertussen mijn eigen richtlijnen in het schrijven uitgewerkt, dus gebruik ik FB enkel als ze in dat straatje passen. Misschien dat ik wel moet oppassen om niet te verstarren, vast te roesten, in mijn eigen tunnelvisie'tje (al zal mijn eega mij daar wel voor behoeden, God behoede haar voor al het onheil dat in de wereld rondwaart!)

Zo, even een kleine mijmering over mijn hobby, mijn stukje doel in dit leven. Vlinderman groet iedereen op deze zonnige zondag en wenst dat de komende werkweek een fijne moge worden voor iedereen. Voor je het weet, zitten we met z'n allen immers weer in de eindejaarsperiode en de daarbijhorende deadlines en afsluitingen...

Weekendstuff

Ben even gaan kijken naar de petitie inzake Steven Strobbe en ik wil bij deze graag Mama Mia bedanken voor de moeite haar naam daar achter te laten - ook al helpt het misschien (en waarschijnlijk zelfs) niet. Nu, als we allemaal zo zouden redeneren, dan gebeurt (lees: verandert) er inderdaad niet veel... Deze appel is in ieder geval niet ver van zijn boom gevallen ;) Wie alsnog wil tekenen, gewoon even een dagje hier zakken en dan op de tweede HIER klikken (ja, dat woord in het rood).

Om nog even wat achtergrondinfo inzake dit Vlindermanweekend te geven: morgen is het vergaderdag met mijn collega's van De Muzeval. Er valt nog wat te programmeren, nog wat te bespreken ook, en dan laat ik het programma op jullie los voor elke tweede donderdag van de maand voor de rest van het jaar. En als je weet dat we volgend jaar exact tien jaar bestaan, dan heeft u alle reden om aan te nemen dat we gaan trachten er ook volgend jaar een stevige edoch poëtische lap op te geven, zoals dat hoort bij elke vereniging die een dubbel lustrum van haar activiteiten mag vieren.

Vermits ik hier toch van de hak op de tak aan het springen ben: zonet even voor taxi gespeeld. Een ouder stel mensen, bijgestaan door een jonger koppel, verkeerde overduidelijk in nood toen ik van Nip en Juul naar huis toe reed. Ik heb de Vlindermobiel even aan kant gezet om te informeren naar het waarom de oude man van het gezelschap ineengezakt op de stoep zat. Bleek dat het oude stel al meer dan een halfuur aan het wachten was op de taxi, die maar niet kwam opdagen en dat hij niet meer op zijn benen kon blijven staan. Bon, lang verhaal ingekort, ik heb ze dan maar naar huis gevoerd, want dat vond ik dus geen doen: een stel ouden van dagen zonder opgegeven uur zomaar laten staan schilderen tot er eens een wagen langsgestuurd kan worden. Taxi-score vandaag: min minstens één punt. En neen, ik heb me er niet voor laten betalen, ook al stonden ze erop.

Zonet Miss Jackie T trachten te bespuiten met antivlooienspul (het arme poezenbeest stikt ervan) en dus moet ik me nu volkleven met pleisters. 't Katje heeft immers niet echt graag dat ze tegen wat dan ook behandeld wordt en zonder te willen bijten of krabben, haalt ze mij (en bij gelegenheid ook Nip) het vel steeds open in verwoede pogingen het hazenpad te kiezen. Nu, ze heeft ook de volle laag gekregen (kostte slechts vijf pleisters aan deze zijde, dus dat viel mee) en nu maar hopen dat er beterschap op komst is.

Meer valt er niet te melden, behalve dat Nip en ik vandaag welgeteld vier weken getrouwd zijn! En ja, nog altijd van harte en vol dromen!!!

Help Steven Strobbe en teken!

Het is alweer weekend, zie. En na een hele dag, vergeef de volgende uitdrukking, strontweer, besluit het zonnetje alsnog te gaan schijnen. Met genoegen neem ik dan ook afstand van mijn bureel en gooi ik mezelf in het bruisende leven van een vrijdagavond- tot zondagnamiddagperiode. Voor ik dat echter doe, wil ik een oproepje lanceren, eentje om iemand alsnog de nodige kansen te geven tot zelfontplooiing. Het gaat over Steven Strobbe uit Deinze.

Wie is Steven Strobbe? Niet iemand die ik persoonlijk ken, maar wél een kerel die ik wil helpen. Steven heeft een aangeboren hersenletsel, waardoor hij langzaamaan volledig blind wordt. Voor een aantal mensen is dat het eindpunt en zij beslissen dan te berusten. Steven niet. Deze jongeman wil per se wat van zijn leven maken en besloot dat hij drumles wilde gaan geven aan slechtzienden. Daartoe startte hij een opleiding aan het conservatorium in Brugge. Dat doet hij nu al een aantal jaren, al was hij het vorige schooljaar niet al te vaak op de schoolbanken te vinden, omwille van diverse operaties en daarbijhorende revalidaties.

Steven werd onlangs geschrapt als gesubsidieerde leerling omwille van die medische afwezigheden. Omdat de administratieve regels van de overheid zijn (medische en met attesten gestaafde) afwezigheid niet individueel kunnen bekeken worden, omdat Steven een nummer is en geen menselijk wezen met zowel beperkingen als te koesteren en ontwikkelen talenten...

Befehl ist befehl, jaja, hebben we iemand die niet bij de pakken blijft zitten, kan hij het schudden om zijn droom waar te maken omdat hij niet 'in het hokje' past. Vrienden van hem zijn een petitie gestart en ik stel voor dat u eerst HIER wat meer achtergrondinfo gaat rapen en vervolgens HIER een petitie gaat tekenen om Steven te helpen een uitzondering te bekomen. Omdat we mensen zijn die andere mensen al eens een hart onder de riem willen steken. Wat denkt u?

Frans V.

Wat rest van Doel moet blijven

De 118de Muzeval deze avond staat in het teken van Doel, polderdorp op sterven dankzij een politieke (haven)kaste die het niet aandurft de genomen beslissingen bij te sturen, ook al is er van de oorspronkelijke reden om een hele gemeenschap van de kaart te vegen al lang geen sprake meer.

In ieder geval is er naast een stevige streep cellomuziek door Herman Van Puyenbroek veel poëzie hieromtrent vandaag en ook ik ga zeker mijn steentje bijdragen. Daarom hou ik het vandaag maar kort, moet nog één en ander bijeenrapen om er niet met lege handen naartoe te trekken.

ter plaatse om vooruit

de wel degelijk doden uitgezonderd
- zij die zulks onwaardig -
staan waar ze altijd stonden
onder de kerktoren
voeten in het ongemaaide gras
met het licht in open ogen
van de deemsterende zon

hun doel is hun Doel
redden als het kan
opbouwen naar her indien
de politieke lafaards alsnog het lef
- gezond verstand eventueel -
zolang als nodig en langer ook

dus komen en gaan de dagen
met telkens een stukje thuis
in de rugzak van vooruitgang
waar voor geld het hartenzeer
van een oude boreling niet telt

ik zie ze staan
en sommigen ook vallen
bij iedere neergehaalde steen
bloed waar het niet zou mogen horen

gehuil, analoog en digitaal
zonder verhaal tegen het geweld
waarmee hun huizen zomaar geveld
omdat annuleren zo moeilijk

in mijn voorlopig veilig huis
plant ik een strohalm
in de hoop dat in de hoop
toch toekomst kiemen mag
en droom van een Doel
dat mij in leven houdt

Frans V.

Ishtar - O Julissi - om niet te vergeten

Omdat ik er nog steeds wild van ben en ik het niet meer op de radio te horen krijg!

Garage TV - video filmpjes - Ishtar - O Julissi (Live @ Beogradska Arena) - ishtar,eurosong,eurovisie,songfestival,2008,belgië,julissi,belgrado

Posted using ShareThis

Mailshit

Vlinderman is alweer bijna rijk geworden (was het maar waar) Onderstaande mail in mijn spamhoekje gevonden (waarom gaan al die geldmails feitelijk naar daar???)

Affin, om kort te gaan, madam Naomi heeft geld teveel omdat hare vent het hoekje is omgegaan (moet een veeltrouwer geweest zijn, want ze zijn begot allemaal met ene Solomon getrouwd geweest), maar ze kan er niet aan. Als ik nu eens zo lief zou willen zijn om even mee te werken, dan kan ik het geld vrij laten komen, een percentje opstrijken en vervolgens toezien hoe één of ander goed doel gespijsd wordt en ik mijn zitje hierboven heb veilig gesteld. Ik moet alleen maar effie contact opnemen per mail en dan krijg ik het adres van de bank in, godbetert, Abidjan - waar die koterij zich ook moge bevinden. Vervolgens moet ik een kleine bijdrage voorschieten en dan komt ongetwijfeld het aardse manna uit de hemel gevallen...

Serieus, zijn er nu nog echt idioten die hierin trappen? Weten ze dan niet dat die Naomi in 2002 ook al dezelfde mail heeft gestuurd en dat ze toen ook al kanker had en geld teveel? Pfffff...

From Mrs naomi solomon,
Nー38 Rue Des Martyrs Cocody
Abidjan,Cote d'Ivoire,

Attn:
Dearest One Of God

I am the above named person from Kuwait. I am married to Mr solomon anthony.who worked with Kuwait embassy in Ivory Coast for nine years before he died in the year 2005. We were married for many years with out child. He died after a brief illness that lasted for only four days.

Before his death we were both born again Christian. Since his death I decided not to remarry or get a child outside my matrimonial home which the Bible is against. When my late husband was alive he deposited the sum of (US$2.500million dollars in a Bank in Abidjan Cote d'Ivoire west africa).Presently,the fund is still with the bank.Recently, my Doctor told me that i have serious sickness which is cancer problem.

The one that,disturbs me most is my stroke sickness.Having known my condition I decided to donate this fund to a church or individual that will utilize this money the way I am going to instruct herein. I want a church that will use this fund for orphanages, widows,propagating the word of God and to endeavor that the house of God is maintained.

The Bible made us to understand that Blessed is the hand that giveth. I took this decision because I dont have any child that will inherit this money and my husband relatives are not Christians and I dont want my husband efforts to be used by unbelievers. I dont want a situation where this money will be used in an ungodly way. This is why I am taking this decision. I am not afraid of death hence i know where I am going. I know that I am going to be in the bosom of the Lord. Exodus 14 VS 14 says that the lord will fight my case and I shall hold my peace.

I dont need any telephone communication in this regard because of my health hence the presence of my husband relatives is around me always I don't want them to know about this development.. With God all things are possible. As soon as I receive your reply I shall give you the contact of the bank here in Abidjan.I want you and the church to always pray for me because the lord is my shephard. My happiness is that I lived a life of a worthy Christian. Whoever that Wants to serve the Lord must serve him in spirit and Truth. Please always be prayerful all through your life.

Contact me on the above e_mail address for more informations, any delay in your reply will give me room in sourcing another church or individual for this same purpose. Please assure me that you will act accordingly as I Stated herein. Hoping to receive your reply.

Remain blessed in the Lord.

Yours in Christ,
Mrs naomi solomon.

Uw Doel morgen: De Muzeval!

ochtendrandjes

Geen nieuws vandaag, dus een poëtisch moment, omdat ik nog niet kan schilderen en dus geen schilderijen kan laten zien...

ochtendrandjes

jeetje, half acht al
dat ik hier en nu
ontwaken mocht
met aan m'n zij
de schoonste
de beste
de mijnste

en dan achter de façade
van m'n ongeschoren kop
het gezeur van vlees
rood en wit op zoek
naar wat verloren tanden
die toch nooit meer weer
sedert een dag of drie

ik voel de zondag
als lood in de zak
peilsnel op me afgaan
- waar is die tijd alweer -
en ik weiger m'n ogen open
tot zij me dan heeft gekust
op m'n cortisonenwangen

Frans V.

Bijna maar toch niet

Het is al lekker laat op de avond. Toch kom ik nog even langsgeblogged, niet omdat er wat te vertellen valt, maar omdat ik met een (Belgisch) vraagje zit. Het zit hem namelijk zo: ergens de voorbije dagen heeft een hoofdleidster van een jeugdbeweging een quasi heroïsche daad verricht door een bus met haarzelf en goed vijftig leden van haar jeugdbeweging aan boord te parkeren op de pechstrook van de autostrade op weg naar de Efteling. Naar alle waarschijnlijkheid had de buschauffeur namelijk een beroerte gekregen, waardoor hij buiten bewustzijn raakte en zijn bus schurend begon te flirten met de middenberm. Met voldoende alertheid van geest greep de jongedame in kwestie in en nam zelf plaats achter het stuur, waarna ze erin geslaagd is de bus eerst opnieuw op een rechte lijn te krijgen en vervolgens tot stilstand.

Mijn vraag is nu: zou ze een bovenop een welverdiende huldiging ook een boete krijgen wegens het besturen van een voertuig waarvoor ze niet over het benodigde rijbewijs beschikt? Het is immers in dit warme landje van ons al vaak voorgekomen dat een chauffeur zijn voertuig 'niet reglementair geparkeerd' verliet om hulp te gaan verlenen aan een mens in nood, om vervolgens een bekeuring in zijn bus te vinden voor een parkeerovertreding. Mijn link tussen bus en bus is dan ook snel gemaakt, zeker in dit land waar de regelgeving (ten dienste van haar volk) nog te vaak de bovenhand haalt van menselijkheid in gevallen van nood (ook ten dienste van het betrokken volk).

We zullen het niet te weten komen, vermoed ik toch, en wat zou het? Ik denk dat een bepaalde wedstrijd er een nieuwe kandidaat bij heeft om een troffee in de wacht te slepen... Helden van het volk, die zijn er immers genoeg, maar ze komen niet altijd even duidelijk in beeld. En vragen of niet, ik kijk met bewondering naar de prestatie van deze jeugdbewegingleidster, Kathleen Vandael. Mijn respect!

getrouwheid

Op Pomgedichten komt vandaag de poes in de poëzie aan bod, maar hier op de eigen blog is het al een tijdje geleden dat er nog eens wat poëtisch van mijn hand verscheen. Daarom ben ik in mijn kast gedoken, waar ik dit onderstaande dichtje nog terug vond, helemaal onder het stof van wel zeker 8 maanden zonder aandacht. Dat stof heb ik er dan maar afgelezen, de woorden een beetje opgeblonken met hier en daar een nieuwe letter en nu deel ik dit hier met u. Omdat het zondag is en u nog eens aan de poëzie moet.

En omdat ik aan de poes wil.

getrouwheid

onder de tomeloze liefde
tijdens het langzaam wijken
bespeuren ze ongewilde angst
voor de daad een laatste maal
- hoe zuiver -
toch volbracht

het vlieden van minnekracht
bij het verschijnen van de dag
samen met gedeelde dromen
zomaar weggevlerkt op vleugels
die zich niet lieten vermoeden

voor nog een stuk omwenteling
van hun diep beminde wereld
houden ze elkaar innig vast
geen Adam en ook geen Eva
noch de laatsten ooit bijeen
bevoelen ze hun eigen ribben

Frans V.

ochtendhumeur

Het is zaterdag en de klok heeft nog geen negen uur geslagen. Toch ben ik al wakker. Vloekend op een aantal zaken. Zoals opendeurdagen en dergelijke. Wekkers die zich vakkundig door mezelf laten afslagen zonder hun feitelijke job te doen. Echtgenoten die dan toch nog redelijk op tijd wakker worden en hetzelfde arrangeren met hun wederhelft. Koffie die net niet straf genoeg is.

Soit, feitelijk heb ik op dergelijk ontiegelijk vroeg zaterdagochtenduur gewoon een ochtendhumeur, eentje dat zich wel laat (h)erkennen, maar niet verjagen. Terwijl ik gewoon zou kunnen melden dat er dus een opendeurdag is in de Academie van Beeldende Kunsten te Hoboken. Vooral te bewonderen aldaar: een Vlinderman die NIET kan tekenen maar wel tekenend én een Nip die WEL kan tekenen, maar voorlopig nog bakstenen vattend - hoewel er waarschijnlijk vandaag een model op het menu staat. Mocht je dus zin hebben, welkom (alle gegevens vind je door op de foto hieronder te klikken).

In de namiddag nog op zoek naar iets? Welkom in Wijnegem dan, waar je kan gaan proeven van een vrijetijdsmarktdag. Het Gastvrij Podium laat één van haar organiserende zonen op je los in een extra editie, dus dat kan genieten worden. Volg hier de LINK om meer te weten te komen. Soit, en nu op naar Hoboken!

Vrijdags logje

Vrijdag vandaag. Voorlopig niet veel te melden, het weer buiten spreekt van weinig beloften, dus kleden we ons alvast een streepje warmer dan we dat doorgaans doen in deze periode van het jaar. Vlinderman amuseert zich tussen alle andere bedrijven door kostelijk met zijn account op Facebook en bereidt zich verder voor op zijn nieuwe uitdaging met het penseel. Al heeft hij wel vastgesteld dat hij het niet zo heeft op tekenen met houtskool en priem. Het eerste verleidt hem altijd tot het teveel aanbrengen en dus te snel te donker te gaan in zijn schaduwen, het tweede blijft vooralsnog een ware kwelling voor zijn met wiskundige wetmatigheden gevulde geest. Vanaf heden wordt dan ook het schone adagio 'Oefening baart kunst' hoog vooropgesteld, in de hoop dat het enige grond van waarheid inhoudt.

We moeten vandaag niet werken, dus kunnen we het wat kalmer aan doen. Al staat er toch wel het één en ander op het programma (winkelen voor de opleiding, mutualiteit, districtshuis, beetje opruimen, laatste kastje in elkaar vijzen, oude kastje naar Kringwinkel terugbrengen). Tussendoor nog wat genieten van de uitzonderlijk gelukkige situatie van Nip en mezelf, kijken naar de toekomst met twee paar ogen in plaats van een enkel paar, terugblikken op wat ons zover heeft gebracht, in elkanders armen bekomen van de soms opstekende harteklop, genieten van elkaar, quoi. Het kán dus schoon zijn...

Vanaf zondag gaan we nog eens op Juul passen, de hond van onze huisdokter/vriend, zoals we dat al enkele malen hebben gedaan. In de tussentijd kan Miss Jackie T leren dat ook het eten waarvoor ze nu haar neus ophaalt, niet zal vervangen worden door een prakje dat ze wel al kent. In casa Vlinderman & -vrouw is het eten wat de pot schaft, ook voor de inwonende katten!

De eerste parkeerboete is binnen

Vlinderman bezit nu terug een wagen, dus mag hij al eens kankeren op al wat daarmee samenhangt, gewoon, voor de sport. Er is mij immers iets opgevallen: sedert de invoering van het betalend parkeren en het gratis af te halen bewonersvignet, heb ik nog nooit zoveel moeite gehad met een plaatsje in de buurt te vinden. Het lijkt wel alsof de laatste vrije parkeerplaats in de nabije omtrek minstens drie straten verder moet liggen. Als dat één van de perverse gevolgen is van een geregeld parkeerbeleid, dan mogen die klojo's die zich daarmee bezig houden hun huiswerk wat mij betreft helemaal overmaken. Ik zal wel wat tips komen aanreiken daarbij, vanuit de niet-gespecialiseerde leefwereld van een buurtbewoner.

Trouwens, nu we het toch over parkeren in 't Stad hebben: via deze weg wil ik graag de uitzonderlijk snelle flikvrouw 'bedanken' voor mijn eerste bekeuring wegens fout parkeren. Zo vroeg op de dag, het was nog geen acht uur, en dat al zo ijverig aan het schrijven, dat verdient gewoon een bloemetje (of een cactus). Ik moet wel zeggen dat ik opgelucht was om te zien dat ze ook de auto's voor en achter mij in de rij netjes een ticketje onder de ruitenwisser had geschoven. Hoe vroeg moet je daarvoor al uit de veren, vraag ik me er stiekem wel bij af. Soit, tot de volgende maal, zeker?

En nu op naar de Academie voor Beeldende Kunsten, om nog wat te oefenen met priem en houtskool, flesjes tekenen in verhouding en nog van die dingen. Eens zien hoe lang het duurt voor mijn leerkracht de moed opgeeft met het deze Vlindervent vormgeving bijbrengen...

woensdag vuilbakkendag, dus

Gisteren nog op deze blog, vandaag in de krant, en zeg niet dat ik het niet voorzien had, eh! Wim Delvoye (waarmee ik dus blijkbaar al ooit eens ergens een klappeke heb gedaan) in volle glorie, gelukkig nederig als altijd, bij de ontdekking dat zijn ambachtelijk werk in de naam van de kunst zomaar eventjes van makerswaarde tot 30 000 maal meer opbracht als kunstwerk. Gegeerd zijn, noem ik dat. En dat de wereld net een klein beetje gekker is dan we doorgaans beseffen...

We hebben net bericht gekregen van onze fotograaf dat de foto's klaar staan voor ons. Dat wordt dus kijken, de ogen uit onze kop en als ze verder zo goed zijn als wat ik er al van gezien heb, dan gaat het nog even duren voor we er helemaal uit zijn wat onze keuze voor het album betreft :-)

Wat deze avond betreft: ons Gastvrij Podium is terug officieel van start gegaan, met Pieter Hemerijck als seizoensopener, een Pieter die trouwens best aardig op dreef geraakt is vanavond. En zijn afsluiter 'Centraal Station' deed wat het moest doen: de kers op een prima voordracht symboliseren, waarbij alvast ondergetekende het niet kon nalaten stevig mee te scanderen bij regel twee. Wat meer is: ik heb het gefilmd, dus als het allemaal een beetje wil lukken, dan staat hij hier binnenkort te beluisteren/bekijken voor jullie.

Tatoeagekunst

Ergens op het internet kan je gaan kijken naar wat digitale kunst, maar daar kom ik later misschien nog wel op terug. Nu wil ik het over levende kunst hebben, met een morbide ondertoon. De Belgische kunstenaar Wim Delvoye, die eerder al in het nieuws kwam met zijn Cloaca-machine (een heuse kakmaker, lees je mee, Rufturiër?) en zijn getatoeëerde varkens (doorgaans zijn het zwijnen die zich laten vangen door de kleurennaald) heeft een tattooafbeelding, die er € 150.000 waard is. Niet echt speciaal, behalve dat het verkocht is aan iemand, terwijl de getatooëerde nog steeds levend en wel rondloopt. Dat is nog eens wat, niet? Voor dat bedrag zijn er uiteraard wel enkele verplichtingen, zoals af en toe eens opdraven en mensen bewonderend naar je blote bast (nou ja) laten gluren en nadat je dan toch het loodje gelegd hebt, je ruggetje laten afstropen om de eigenaar zijn kostbare tattoo te laten houden... Kan dan perfect aan de muur gehangen worden naast de kop van die Afrikaanse buffel en de tanden van oma.

Soit, voor we ons hier helemaal laten gaan, steekt Vlinderman een tandje bij om op tijd in zijn eerste schilderles te geraken, Nip in haar tekenklas te droppen en SM Lenie aan de pottenbakkersschijf. Als het meevalt, zijn we vertrokken voor een boeiende reis door het land van olieverf, borstels, spatels, doeken, ezels, terpentijn, basen, gevloek, kortom, een hele nieuwe wereld. Ik hou jullie hier verder op de hoogte :-)

De Muzeval in september

En voor wie volgende week nog niets gepland had op donderdag, is er uiteraard alweer een Muzevalavond voorzien, de 118de alweer!

1 september + Gastvrij Podium

Op 1 september trekken we doorgaans een streep onder een aantal nogal plezierig klinkende evenementen, zoals vrijaf hebben, op vakantie trekken, genieten van en in het zonnetje, bijkletsen met anders te druk bezette vrienden, de nachtelijke sterren tellen zonder je schuldig te voelen om die eventueel verloren tijd, plannen maken voor het volgende jaar, genieten van de buren omdat die eindelijk ook eens lijken te kunnen lachen, terugkijken op die ene mooiste dag uit een niet langer ongebonden leven, ...

Gelukkig staat 1 september in de Vlindermanagenda ook met rood aangestipt. September, dat is immers ook de terugkeer naar de regelmaat, waar ik me zo dorstig aan kan laven, dat is het hernemen van het Gastvrij (onder andere) Podium, het weer naar school mogen, aftellen naar Oudejaarsavond ('k zal er maar geen teller op plaatsen, vermits sommigen daar niet goed tegen kunnen), dat zijn neefjes en nichtjes vol spannende verhalen over bij wie ze nu weer terechtgekomen zijn, feitelijk is het vanalles en is dat niet iets?

Dus: eerste aankondiging van een alweer een nieuw werkjaar:

Het Gastvrij Podium in Wijnegem

Elke eerste woensdag van de maand kan je komen kijken en luisteren naar (ontluikend) muzikaal en literair talent. Er is elke maand een gastdichter, en je kan ook zelf deelnemen aan het vrij podium.

Programma woensdag 3 september 20u.
Gastdichter: Pieter Hemerijck
Muziek: Sarinte
Vrij Podium

Pieter Hemerijck brengt echte kritische performance-poëzie. Hij stond naast talloze Antwerpse podia onder andere al op het eigen Gastvrij podium en nam enkele jaren geleden deel aan 'Spraakwater' in JC Ahoy. Gekend in Wijnegem, waar hij niet moet vrezen een trein te zullen missen (de bus daarentegen).

Sarinte brengt Nederlandstalige levensliederen en balades. Dieter speelt contrabas, Pieter speelt akoestische gitaar en zingt. Voor een voorsmaakje kan je een aantal van hun liederen beluisteren op deze site.


Praktisch:
Het Gastvrij Podium vindt plaats in 't Gasthuis, Turnhoutsebaan 199, 2110 Wijnegem.

Bereikbaar met De Lijn 410-411-412-78 en 140