aftellen + gedicht
Morgen is het Pasen, iedereen met de kleine koters plat op de buik om in het frisse lentegras te zoeken naar dat laatste ei, het was een dozijn, waar is verdorie dat twaalfde mormel? Ik zie jullie in gedachten al bezig en peins vrolijk ha, die truut zal mij niet overkomen. Neefjes en nichtjes hebben hun mama's en papa's en grootouders, die zich daarmee kunnen bezighouden. De nonkel hoeft daar niet bij te zijn. Die mag zich voorbereiden op zijn eigen kleine feestje in de namiddag. Hoe oud ie wordt? Onwaarschijnlijk snel terug te vinden via Googel en als dat niet lukt, dan kom je het me morgen maar vragen.
Er zullen alvast twee dichters aanwezig zijn, met een bende vrienden daarvan. Daarbij, ze voorspellen niet al te warm weer, dus waarom de hoop niet komen vergroten? Als de zaal dan te klein wordt, kunnen we lekker dicht bijeen kruipen, want dat zou toch lekker warm zijn, niet? We kunnen er misschien gelijk een groepsknuffel van maken...
Hieronder een gedicht, dat door iemand uit een wedstrijdjury voorzien werd van volgende commentaar:
Je raakt me volledig kwijt. Ik vind geen eenheid in de zinnen, alsof het allemaal losse woorden zijn die je in een schaal gegooid hebt en flink door elkaar geroerd.
Nee, kan er niet blij van worden.
Hoop volgende week op iets waar meer eenheid in zit, iets waar je geen muren om je zinnen heen hebt gebouwd.
Dit is niet wat ik had verwacht van een finalist.
Vervolgens mijn gedicht zelf:
Vertel mij eens, beste: hoe kan je nu losse woorden in een schaal gooien, flink door elkaar roeren en vervolgens dit bekomen? Hier heb ik dus geen vrede mee, integendeel, met vragen zit ik en blijf ik zitten. Misschien moet ik wel aan de parel, mooie, afgeronde parels met wat zwijntjes om die af te maken. Het dozijn, maar dan met dertien. Al dacht ik het niet.
Voilà, stoom eraf, nu kan ik weer verder, met het enige dat er echt toe doet.
Frans V.
Er zullen alvast twee dichters aanwezig zijn, met een bende vrienden daarvan. Daarbij, ze voorspellen niet al te warm weer, dus waarom de hoop niet komen vergroten? Als de zaal dan te klein wordt, kunnen we lekker dicht bijeen kruipen, want dat zou toch lekker warm zijn, niet? We kunnen er misschien gelijk een groepsknuffel van maken...
Hieronder een gedicht, dat door iemand uit een wedstrijdjury voorzien werd van volgende commentaar:
Je raakt me volledig kwijt. Ik vind geen eenheid in de zinnen, alsof het allemaal losse woorden zijn die je in een schaal gegooid hebt en flink door elkaar geroerd.
Nee, kan er niet blij van worden.
Hoop volgende week op iets waar meer eenheid in zit, iets waar je geen muren om je zinnen heen hebt gebouwd.
Dit is niet wat ik had verwacht van een finalist.
Vervolgens mijn gedicht zelf:
en weet je nog
zo nu en dan verdronken
in het waas van ooit
waar herinneringen dwalen
door het herfstverdriet na ons
als we het over woorden hadden
en wij zo vaak verdwenen
in onze zinnen waar dan
jij mij en ik jou
zomaar terug gevonden
na uren lang verloren
gewoon teruggewonnen
omdat we los durfden
wat niet van ons
om dan samen arm
in arm in de zetel
ijsbloemen op ramen
te bewonderen wie
die ander zomaar kon
betoveren
zo nu en dan verdronken
in het waas van ooit
waar herinneringen dwalen
door het herfstverdriet na ons
als we het over woorden hadden
en wij zo vaak verdwenen
in onze zinnen waar dan
jij mij en ik jou
zomaar terug gevonden
na uren lang verloren
gewoon teruggewonnen
omdat we los durfden
wat niet van ons
om dan samen arm
in arm in de zetel
ijsbloemen op ramen
te bewonderen wie
die ander zomaar kon
betoveren
Vertel mij eens, beste: hoe kan je nu losse woorden in een schaal gooien, flink door elkaar roeren en vervolgens dit bekomen? Hier heb ik dus geen vrede mee, integendeel, met vragen zit ik en blijf ik zitten. Misschien moet ik wel aan de parel, mooie, afgeronde parels met wat zwijntjes om die af te maken. Het dozijn, maar dan met dertien. Al dacht ik het niet.
Voilà, stoom eraf, nu kan ik weer verder, met het enige dat er echt toe doet.
Frans V.
