Gedichtenreeks: verschroeide aarde - onvruchtbaar

Er zijn mensen die menen dat ze het alleenrecht hebben op het ventileren van hun mening op het internet. Die menen dat zij en zij alleen de waarheid in pacht hebben, de wijsheid op zak, de kennis om dat te etaleren. Dat zijn van die mensen die het niet kunnen verdragen dat exemplaren van het klootjesvolk, waarvan Vlinderman afstamt, ook een mening durven en kunnen hebben en die tegenwoordig ook toegang hebben tot het WWW-platform. In mijn verbeelding zie ik dergelijke lieden geniepig het web afspeuren naar al die vrije meningsuitingen om vervolgens kromgebogen van nijd en afgunst hun klavier te mishandelen in een poging het klootjesvolk terug naar af te sturen. Met ronkende titels onderschreven stukken klieven dan doorheen het luchtledige van hun bestaan, meestal vergezeld van het zelfgenoegzaam gesmak met hun tandeloze lippen, die ze in hun ijver maar blijven likken en openen en dichten.

Tegen de achtergrond staat dan een barok muziekje op, heel opzwepend, hen in contact brengend met iedere demon waar ze zich tijdens hun uitgebloeid leven mee verzoend hebben, om hen op te roepen nog eenmaal schroeiend uit te halen naar de gevaarlijke 'andersdenkende', de niet overtuigde.

Maar goed, waar was ik ook alweer gebleven? Juist, de gedichtenreeks die de psyche hier en daar tracht in kaart te brengen. Laat ik het volgende deel maar opdragen aan al die verstuikte zielige betweters die het een ander nooit zullen kunnen gunnen onder dezelfde zon te lopen.

verschroeide aarde - onvruchtbaar

de merken op zijn armen
drukken een waarheid uit
over brandend verlangen
naar een warm contact

ronde kraters peilloos
diep voor zijn gevoel
liggen bezaaid met het puin
van zijn zoeken naar fortuin

maakt hij deel uit
van het heden, hij is
ondanks het verleden
uit goed hout gesneden

Frans V.