Verhuizen + gedicht

De buren van drie hoog zijn er terwijl ik dit aan het typen ben, aan het achterkomen dat de architect van dit appartementsgebouw er allesbehalve rekening mee heeft gehouden dat er mensen zijn die graag hun zetel verhuizen door de traphal. Zoals ook wij dat al ervaren hadden, zitten ze momenteel strop ergens tussen gelijkvloers en eerste verdieping. De prognose luidt dat ze met touwen en/of ladderliftje zullen moeten werken, willen ze vandaag nog hun burenbillen in hun nieuwe kussens planten. Volgende week zaterdag zullen ze waarschijnlijk wel met ons lachen, want dan gaan onze zetels eruit. Ikea roept al weken vanuit de studeervertrekken dat het daar niet thuishoort...

Soit, om het met Nips woordje te zeggen, we gaan eens kijken naar Den Dam, waar het dus Davert. Pintje drinken, zaakje steunen, genieten van het laatste zonnetje, foto'ke pakken, de hele rimram, zonder teveel verplichting om wat dan ook te doen. Deze avond zijn Nip en ik van de partij in Café Den Draak, waar Het Roze Huis zijn activiteiten ontplooit. Het is de bedoeling dat we daar een bundelvoorstelling meemaken, misschien ook wat genieten van Cubalicious, een Latino Noche. Voer voor de beentjes en de breintjes dus.

vermist

meisje van dertien
meer guit dan borst
de lippengloss vooralsnog
loos, op de wangen de blos
van een lentefris kind
dat meer lacht dan denkt

haar foto prijkt prominent
in bijna elke etalage
van een winkelier met
een vette SOS erbij
iemand of iets
nam haar mee

de wereld zoekt
vervloekt alweer een gruwelfeit
dat verdwenen kind
hoort thuis, hoort geweten
hoort iemand haar nog?

© Frans Vlinderman