Ergens in de digitale archieven van deze Vlinderman vond ik nog een gedicht. Waarover het gaat, wanneer het werd geschreven, wat hem heeft gedreven? Ik moet het antwoord schuldig blijven. Ik plaats het hier, zoals zo vaak, met de bedoeling dat jullie als lezers er mee naar kijken en er jullie mening, eerlijk en open en bloot en nog van die dingen, over geven. Ook al luidt de diagnose dat ik schizofreen zou zijn, dat ik de reïncarnatie van Mahatma Ghandi ben, dat Vlinderman niet vlindert maar fladdert, dat de wereld zonder mijn pen verder moet, het maakt niet uit. Laat je gaan. Dat doet Vlinderman immers ook.
erachter
het drama kijft
boven het hoofd
ze schrijven niet meer
maar brullen de letters
van het behang
dat stilaan
naar beneden komt
ik blijf stijf
mijn lijf ook al
stijf van de zenuwen
en ik brul uiteindelijk mee
dat ze me niet motte hebbe
de stilte spreekt voor zich
net zoals ik momenteel
de advocaat mag niet
wil ook niet, zo bang
maar eenzaam, nee
dat is teveel gezegd
al knelt de vraag hier
nog steeds dat schoentje
dat niet verder gedragen
hoe zit dat nou
met dat stel daarboven?
© Frans Vlinderman
