Genoeg over Obama, even over België

Onlangs had ik het over de adoptierel naar aanleiding van een voorval, waarbij CD&V-senator Schelfhout uit pure bewogenheid zonder de geijkte adoptiewegen te volgen een ziek kindje over liet brengen naar België om er voor te kunnen zorgen. Half adoptieland op zijn achterste poten, politieke afrekeningen tot door de eigen partijleden toe en ondertussen vergaten we met zijn allen het bewuste kind zelf. Het is zo dat onze politica beter had moeten weten, maar willens nillens heeft ze wel blootgelegd dat er iets schort aan de huidige procedure, waarbij nogal wat gemotiveerde kandidaatouders meer uit te leggen hebben aan de maatschappij dan zij die zich met een accidentje geconfronteerd zien, dat de draagtijd voor wie zelf niet kan dragen kan oplopen tot meer dan het drievoudige, terwijl de onzorgvuldigen er al na negen maanden in het slechtste geval 'van af' zijn.

Lelijk werd er gedaan, omdat iemand haar moederhart had laten spreken. 'En waarom niet een ander?' Bof, als dat de redenering dan moet zijn, willen we dan gelijk allemaal gaan liggen en wachten op de laatste reutel? Hoeveel mensen worden niet geconfronteerd met problemen tijdens de zwangerschap en beslissen dan - al dan niet onder zware of zachte druk - om over te gaan tot abortus? Heeft er al iemand bij stilgestaan dat er voortdurend gekozen wordt waar het kinderen betreft? Het zijn trouwens waarschijnlijk dezelfde roepers die nu wijzen naar 'de wet' die zich niet akkoord verklaren met wat er met wensbaby D. allemaal aan het gebeuren is. Daar spreekt nochtans ook de wet.

In dezelfde lijn, al is het ietwat stevig bij de haren getrokken, krijgen we nu weer een bijna-volksoproer in de zaak van Oulematou, die door Hans Van Themsche alweer enkele jaren geleden in Antwerpen werd neergeschoten om racistische motieven. Een wel zeer wrange reactie vandaag in de krant: "Als ik het goed begrijp, mag men iemand die in ons land verblijft zonder geldige verblijfsvergunning gewoon neerknallen?" (neen, Lauwenaar, ge moet er niet voor betalen in euro's, maar ge zult er wél voor betalen met de vetste jaren van uw leven!) Affin, emogeroep en toch wel drie partijen die op de populistische kar gesprongen zijn, oude politieke krokodillen die spuwen op dezelfde justitie als waar zij indertijd mee de bakens voor hebben uitgeschreven. Ietwat demagoog kan nu beginnen met wat volksmennerij en ons nog wat fricassee van snel ineen geflanste wetten door de strot draaien, die dan na een poosje als een BOM-wet in ons gezicht zullen kunnen ontploffen.

Voor alle duidelijkheid: ik ben niet voor het rigide toepassen van enkel en alleen de wet, want dat zou verlammend werken bij ieder nieuw voorval, maar zomaar de oude wetten overboord kieperen om wat menselijke emotionaliteit te kunnen temperen, het lijkt me ook maar achter de feiten aanhollen. Laat ons gewoon eerst het inhoudelijke uitklaren, een analyse maken van wat bijgestuurd dient en dan uit de mogelijke oplossingen kiezen waar de meesten van ons zich kunnen achter scharen. Een beetje methodiek, quoi?