poëzie - onder elkaar

Alweer een tijdje geleden dat hier nog eens een streepje poëzie stond, dus daaraan verhelpen we bij deze maar. Een beetje geëngageerd, zoals u van mij al wel gewoon bent ondertussen, en het bekt lekker weg op het podium, dus dat zit ook wel snor...

onder elkaar

de vlees geworden paranoia
zit naast mij op de bank
het loert naar wel 10 windrichtingen
met iedere minuut chagrijniger
dan een dementerende bejaarde
die zich plots weer het baasje waant
op de grootste koer van 't dorp

ik zie het verval tot stand
gekomen op een gekraakte fiets
met de resten van gisteren nog
spiedend tussen verkleurde tanden
die knarsen om wie nog vermalen
zich niet zomaar vangen laat

het zijn zijn natte dromen
woorden vormen die kraken
wanneer ze onverhoeds uitgespuwd
de achteloze zomaar raken
zonder opgeheven armen kansloos
ten onder aan zijn gefluim

ik stel zijn luizenmigratie bij
door de kamer te verlaten
waar ik teveel geworden ben

Frans V.