Een kritische beschouwing
Vlinderman is niet te beroerd om een kritisch geluid te laten klinken wanneer het nodig is. Met dit gegeven in het achterhoofd en met een kritische correspondent voor handen, wil hij dan ook u volgende opinie niet onthouden. Het gaat over waarnaartoe met de Aarde, maar dan microscopisch vertaald naar de situatie, zoals die huidig in België speelt. Een aanrader voor wie niet gedachteloos wil slikken, maar vooral eerst goed door kauwen.
De Aardse groene longen, het offer op het altaar van de rendabiliteit.
Verdeel en heers, ook nu nog is deze leuze brandend actueel. Terwijl het grote geld almaar meer internationaliseert, globaliseert en mondialiseert zien we na de hoopgevende éénwordingsprocessen der volkeren (bvb. het Europese project) en de bijhorende vrede opnieuw op verschillende plaatsen afscheidingsbewegingen en conflicten opflakkeren.
Zou het kunnen dat separatistische en meestal extremistische bewegingen al dan niet rechtstreeks steun krijgen vanuit de grote financiële groepen en investeringsholdings? Deze steun brengt nadien immers het veelvoud op. Nu zien we dat deze investeerders vooral bezig zijn hun geld te beleggen in de nieuwe industrieën in het verre Oosten. Een wereldbevolking bestaande uit een grote groep zeer armen die de consumptiegoederen voor een groeiende groep minder gegoeden aanmaakt, komt een zeer kleine groep van onvoorstelbare rijke mensen maar al te goed uit (de toplui van deze financiële groepen).
Om hun rijkdom en macht te vergroten is het dus zaak dat ze de groep van minder gegoeden (de consumenten van goedkope artikelen) zoveel mogelijk doen aangroeien. Daarvoor moeten ze strategieën opzetten waardoor de levensstandaard van de middenklasse in de beter gegoede delen van de wereld naar beneden valt.
Via allerhande manipulatie en lobbying bij de beleidsmakers in die delen van de wereld kunnen ze zo hun slag thuis halen - in Brussel bvb. zijn er zo ‘n 15.000 gekende lobbyisten werkzaam - door o.a. verdeeldheid te zaaien.
Vanuit dergelijk standpunt bekeken is het de ideale manier om iedereen die producten te doen kopen die gemaakt werden in de fabrieken waarin zij investeerden en waaraan zij dus hun inkomsten te danken hebben.
Hoe leggen ze dat nu bvb. in Westeuropa en meer bepaald in België aan boord?
De jongste tijd worden we steeds meer geconfronteerd met het begrip staatshervorming maar in feite gaat het over een sociale staatsontmanteling. Bewust gebruikt men in dat opzicht sympathiek klinkende termen zoals onafhankelijkheid en zelfbestuur terwijl het eigenlijk neerkomt op de vernietiging van België en meteen ook van de welvaartstaat zoals we die tot nu toe kenden.
Velen zijn door de onophoudelijke propaganda die gevoerd wordt de mening toegedaan dat een onafhankelijk Vlaanderen inderdaad ook een verbetering voor Vlaanderen zou kunnen meebrengen. Die verbetering zou er in de eerste plaats komen door een forse kapitaalinjectie in de Vlaamse economie; het geld dat men daarvoor nodig zou hebben, is dan immers ruim voor handen doordat er in een onafhankelijk Vlaanderen geen sprake meer zou zijn van de fameuze geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië.
Op het eerste zicht lijkt alles te kloppen als een bus maar voor wie tweemaal nadenkt komen algauw de nadelen en zelfs de totale rampspoed naar voor die een splitsing van België met zich mee zal brengen.
Met de regelmaat van de klok verschijnen er in de media verhalen van goedkope Oost-Europese arbeidskrachten die hier de jobs van de lokale bevolking komen inpikken. Ook zien we dikwijls bedrijven van hieruit vertrekken naar deze lageloonlanden. Door de vele beslommeringen die zo’n delokalisatie met zich meebrengt laten gelukkig niet alle bedrijven zich tot een dergelijke verhuis verleiden.
Geheel anders zal de situatie zijn wanneer men erin slaagt om België op te splitsen in twee delen of van zodra men zelfs maar de sociale zekerheid opsplitst. Wallonië zal er van dan af helemaal alleen voorstaan en zal niet meer over de middelen beschikken om een sociaal zekerheidsstelsel te financieren voor hun werklozen , ouderen en zieken. Deze nieuwe, zelfgecreëerde straatarme buur zal zich bovendien genoodzaakt zien om vele mensen die nu nog in staatsverband tewerkgesteld zijn op straat te zetten door gebrek aan financiële middelen. Om brood op de plank te krijgen voor zichzelf en hun familie zal dit immens leger werklozen nu verplicht zijn om tegen elke prijs werk te vinden.
Omdat de zware Waalse industrie (waardoor België en in het bijzonder Vlaanderen zich tijdens de moeilijke crisisjaren recht kon houden) op sterven na dood is, zullen deze hopelozen zich massaal op het welvarende Vlaanderen richten. De Vlaamse industrie zal door zo’n groot en plots aanbod van werkwilligen aan lage loontjes rap haar keuze gemaakt hebben. Door de wet van vraag en aanbod en door onderlinge concurrentie gedreven zal zij niet anders kunnen dan deze sterk gemotiveerde werkzoekenden tewerk te stellen aan absolute minimumlonen. De desastreuze gevolgen zullen niet lang op zich laten wachten. Wie nu in Vlaanderen zijn job zal willen behouden, zal bereid moeten zijn om ook aan deze voorwaarden te werken. Resultaat: lagere lonen, verslechterende arbeidsvoorwaarden, vermindering van levensstandaard en koopkracht en dus een ramp voor de middenstand en kmo’s.
Daaruit zal onvermijdelijk volgen: een vermindering van belastingsinkomsten voor de staat , waardoor ook hier in Vlaanderen de goede sociale voorzieningen (kinderbijslag, pensioenen, ziekteverzekering, enz…) voorgoed tot het verleden zullen behoren.
Welvaart voor Vlaanderen door een onafhankelijk Vlaanderen, de slogan van de Vlaams nationalistische separatisten zal binnen de kortste keren tot een echte nachtmerrie verworden. Welvaart zal slechts nog een vage herinnering uit de goeie oude tijd zijn.
“Maar onze industrie zal er dan toch wel bij varen”, zullen sommigen opperen. Helaas ook hier zal dit geenszins het geval zijn want alhoewel de lonen zullen dalen, zullen ze toch niet dalen tot op het niveau van de nieuw opgekomen industrielanden. Onze lonen zullen bevriezen op het niveau van de bestaans- en loonminima, die hier hoe dan ook nog altijd hoger zullen zijn dan die in de ex-Oostbloklanden en het verre Oosten.
We zullen dus Armer geworden zijn, maar nog net niet straatarm en daardoor zullen we willens nillens gedwongen worden enkel nog de goedkoopste goederen aan te kopen. In realiteit wil dat zeggen enkel nog die goederen, die geproduceerd werden in die lageloonlanden.
Bedenk wel dat dit enkel maar mogelijk is dank zij de aan slavenarbeid grenzende condities waaronder deze mensen moeten werken. En daartegenover zal zelfs onze industrie het loodje moeten leggen.
In Wallonië zal intussen de toestand zo mogelijk nog schrijnender geworden zijn. De armlastige Waalse regering zal het aan zichzelf en zijn bevolking verplicht zijn om op zijn beurt tegen elke prijs werk te creëren en zal dat enkel kunnen doen door “vreemd” kapitaal aan te trekken voor nieuw op te richten activiteiten in wat we tot nu toe als de groene long van België kunnen beschouwen. Niet meer geremd door enige Belgische wetgeving zal Wallonië zich als het ware automatisch gedwongen zien om aan investeerders de soepelste Europese bedrijfs-, milieu- en lonenethiek aan te bieden In dit geval zijn dit de loon en arbeidsvoorwaarden van de nieuw aangesloten Oost-Europese lidstaten. Naast de menselijke tol die dit zal kosten verliezen we zo tenslotte ook de laatste echte wouden die België rijk is. Wat we de Brazilianen kwalijk nemen i.v.m. hun regenwouden hebben we immers in Vlaanderen al lang voor hen gedaan. Nu zal en moet ook het Waalse groen er aan geloven. Aan deze voorwaarden zullen de investeerders over elkaar heen vallen.
Men hoeft er geen moment over te twijfelen dat deze investeerders in de eerste plaats uit Vlaanderen zullen komen. Immers, wie er tot nu toe tegen opzag om zijn bedrijf te verhuizen, zal nu met een soort van tweede Roemenië op 30 km van zijn achterdeur geen seconde twijfelen. Kortom een neerwaartse spiraal die eenmaal als ze een feit is nog moeilijk zal om te keren zijn.
Indien iedereen zomaar kritiekloos blijft meelopen in dit verdeel- en heersbeleid zal de prijs die we daar met z’n allen (kleine industrieelen, zelfstandigen, kmo's, loontrekkenden, hulpbehoevenenden en vrije beroepen) voor zullen moeten betalen zeer hoog zijn.
De eerste tekenen zijn reeds zichtbaar, moordende concurrentie voor de bedrijven, loonmatigingen, kafkaiaanse administratie, afbouw van de pensioenen, toenemende werkdruk, etc... De welvaart die we tot voor kort kenden, zal enkel nog iets zijn waar we met heimwee en weemoed aan zullen terugdenken.
Eenmaal ze erin slagen om België te verdelen (die aan de wieg stond van de EU) lijkt het me een koud kunstje om Europa ook op dezelfde wijze te verdelen. Al hun gelobby heeft overigens ook daar al de eerste resultaten opgeleverd als je ziet dat het Eurobudget (en dus de werkingskosten voor een welvarende unie) eerder de neiging heeft om in te krimpen i.p.v. te stijgen in de door de bevolking ongevraagde en oncontroleerbare expansie.
Voor mij lijken het allemaal tekenen aan de wand die geen toeval meer kunnen zijn, want telkens is het aanschuiven aan de kassa voor dezelfde geniale superstrategen.
Het lijkt me zeer moeilijk om de zaken nog op een ander wijze te zien als je eenmaal begonnen bent om het grotere plaatje te aanschouwen in de globaliserende wereld waarin we leven.
@ Branco
De Aardse groene longen, het offer op het altaar van de rendabiliteit.
Verdeel en heers, ook nu nog is deze leuze brandend actueel. Terwijl het grote geld almaar meer internationaliseert, globaliseert en mondialiseert zien we na de hoopgevende éénwordingsprocessen der volkeren (bvb. het Europese project) en de bijhorende vrede opnieuw op verschillende plaatsen afscheidingsbewegingen en conflicten opflakkeren.
Zou het kunnen dat separatistische en meestal extremistische bewegingen al dan niet rechtstreeks steun krijgen vanuit de grote financiële groepen en investeringsholdings? Deze steun brengt nadien immers het veelvoud op. Nu zien we dat deze investeerders vooral bezig zijn hun geld te beleggen in de nieuwe industrieën in het verre Oosten. Een wereldbevolking bestaande uit een grote groep zeer armen die de consumptiegoederen voor een groeiende groep minder gegoeden aanmaakt, komt een zeer kleine groep van onvoorstelbare rijke mensen maar al te goed uit (de toplui van deze financiële groepen).
Om hun rijkdom en macht te vergroten is het dus zaak dat ze de groep van minder gegoeden (de consumenten van goedkope artikelen) zoveel mogelijk doen aangroeien. Daarvoor moeten ze strategieën opzetten waardoor de levensstandaard van de middenklasse in de beter gegoede delen van de wereld naar beneden valt.
Via allerhande manipulatie en lobbying bij de beleidsmakers in die delen van de wereld kunnen ze zo hun slag thuis halen - in Brussel bvb. zijn er zo ‘n 15.000 gekende lobbyisten werkzaam - door o.a. verdeeldheid te zaaien.
Vanuit dergelijk standpunt bekeken is het de ideale manier om iedereen die producten te doen kopen die gemaakt werden in de fabrieken waarin zij investeerden en waaraan zij dus hun inkomsten te danken hebben.
Hoe leggen ze dat nu bvb. in Westeuropa en meer bepaald in België aan boord?
De jongste tijd worden we steeds meer geconfronteerd met het begrip staatshervorming maar in feite gaat het over een sociale staatsontmanteling. Bewust gebruikt men in dat opzicht sympathiek klinkende termen zoals onafhankelijkheid en zelfbestuur terwijl het eigenlijk neerkomt op de vernietiging van België en meteen ook van de welvaartstaat zoals we die tot nu toe kenden.
Velen zijn door de onophoudelijke propaganda die gevoerd wordt de mening toegedaan dat een onafhankelijk Vlaanderen inderdaad ook een verbetering voor Vlaanderen zou kunnen meebrengen. Die verbetering zou er in de eerste plaats komen door een forse kapitaalinjectie in de Vlaamse economie; het geld dat men daarvoor nodig zou hebben, is dan immers ruim voor handen doordat er in een onafhankelijk Vlaanderen geen sprake meer zou zijn van de fameuze geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië.
Op het eerste zicht lijkt alles te kloppen als een bus maar voor wie tweemaal nadenkt komen algauw de nadelen en zelfs de totale rampspoed naar voor die een splitsing van België met zich mee zal brengen.
Met de regelmaat van de klok verschijnen er in de media verhalen van goedkope Oost-Europese arbeidskrachten die hier de jobs van de lokale bevolking komen inpikken. Ook zien we dikwijls bedrijven van hieruit vertrekken naar deze lageloonlanden. Door de vele beslommeringen die zo’n delokalisatie met zich meebrengt laten gelukkig niet alle bedrijven zich tot een dergelijke verhuis verleiden.
Geheel anders zal de situatie zijn wanneer men erin slaagt om België op te splitsen in twee delen of van zodra men zelfs maar de sociale zekerheid opsplitst. Wallonië zal er van dan af helemaal alleen voorstaan en zal niet meer over de middelen beschikken om een sociaal zekerheidsstelsel te financieren voor hun werklozen , ouderen en zieken. Deze nieuwe, zelfgecreëerde straatarme buur zal zich bovendien genoodzaakt zien om vele mensen die nu nog in staatsverband tewerkgesteld zijn op straat te zetten door gebrek aan financiële middelen. Om brood op de plank te krijgen voor zichzelf en hun familie zal dit immens leger werklozen nu verplicht zijn om tegen elke prijs werk te vinden.
Omdat de zware Waalse industrie (waardoor België en in het bijzonder Vlaanderen zich tijdens de moeilijke crisisjaren recht kon houden) op sterven na dood is, zullen deze hopelozen zich massaal op het welvarende Vlaanderen richten. De Vlaamse industrie zal door zo’n groot en plots aanbod van werkwilligen aan lage loontjes rap haar keuze gemaakt hebben. Door de wet van vraag en aanbod en door onderlinge concurrentie gedreven zal zij niet anders kunnen dan deze sterk gemotiveerde werkzoekenden tewerk te stellen aan absolute minimumlonen. De desastreuze gevolgen zullen niet lang op zich laten wachten. Wie nu in Vlaanderen zijn job zal willen behouden, zal bereid moeten zijn om ook aan deze voorwaarden te werken. Resultaat: lagere lonen, verslechterende arbeidsvoorwaarden, vermindering van levensstandaard en koopkracht en dus een ramp voor de middenstand en kmo’s.
Daaruit zal onvermijdelijk volgen: een vermindering van belastingsinkomsten voor de staat , waardoor ook hier in Vlaanderen de goede sociale voorzieningen (kinderbijslag, pensioenen, ziekteverzekering, enz…) voorgoed tot het verleden zullen behoren.
Welvaart voor Vlaanderen door een onafhankelijk Vlaanderen, de slogan van de Vlaams nationalistische separatisten zal binnen de kortste keren tot een echte nachtmerrie verworden. Welvaart zal slechts nog een vage herinnering uit de goeie oude tijd zijn.
“Maar onze industrie zal er dan toch wel bij varen”, zullen sommigen opperen. Helaas ook hier zal dit geenszins het geval zijn want alhoewel de lonen zullen dalen, zullen ze toch niet dalen tot op het niveau van de nieuw opgekomen industrielanden. Onze lonen zullen bevriezen op het niveau van de bestaans- en loonminima, die hier hoe dan ook nog altijd hoger zullen zijn dan die in de ex-Oostbloklanden en het verre Oosten.
We zullen dus Armer geworden zijn, maar nog net niet straatarm en daardoor zullen we willens nillens gedwongen worden enkel nog de goedkoopste goederen aan te kopen. In realiteit wil dat zeggen enkel nog die goederen, die geproduceerd werden in die lageloonlanden.
Bedenk wel dat dit enkel maar mogelijk is dank zij de aan slavenarbeid grenzende condities waaronder deze mensen moeten werken. En daartegenover zal zelfs onze industrie het loodje moeten leggen.
In Wallonië zal intussen de toestand zo mogelijk nog schrijnender geworden zijn. De armlastige Waalse regering zal het aan zichzelf en zijn bevolking verplicht zijn om op zijn beurt tegen elke prijs werk te creëren en zal dat enkel kunnen doen door “vreemd” kapitaal aan te trekken voor nieuw op te richten activiteiten in wat we tot nu toe als de groene long van België kunnen beschouwen. Niet meer geremd door enige Belgische wetgeving zal Wallonië zich als het ware automatisch gedwongen zien om aan investeerders de soepelste Europese bedrijfs-, milieu- en lonenethiek aan te bieden In dit geval zijn dit de loon en arbeidsvoorwaarden van de nieuw aangesloten Oost-Europese lidstaten. Naast de menselijke tol die dit zal kosten verliezen we zo tenslotte ook de laatste echte wouden die België rijk is. Wat we de Brazilianen kwalijk nemen i.v.m. hun regenwouden hebben we immers in Vlaanderen al lang voor hen gedaan. Nu zal en moet ook het Waalse groen er aan geloven. Aan deze voorwaarden zullen de investeerders over elkaar heen vallen.
Men hoeft er geen moment over te twijfelen dat deze investeerders in de eerste plaats uit Vlaanderen zullen komen. Immers, wie er tot nu toe tegen opzag om zijn bedrijf te verhuizen, zal nu met een soort van tweede Roemenië op 30 km van zijn achterdeur geen seconde twijfelen. Kortom een neerwaartse spiraal die eenmaal als ze een feit is nog moeilijk zal om te keren zijn.
Indien iedereen zomaar kritiekloos blijft meelopen in dit verdeel- en heersbeleid zal de prijs die we daar met z’n allen (kleine industrieelen, zelfstandigen, kmo's, loontrekkenden, hulpbehoevenenden en vrije beroepen) voor zullen moeten betalen zeer hoog zijn.
De eerste tekenen zijn reeds zichtbaar, moordende concurrentie voor de bedrijven, loonmatigingen, kafkaiaanse administratie, afbouw van de pensioenen, toenemende werkdruk, etc... De welvaart die we tot voor kort kenden, zal enkel nog iets zijn waar we met heimwee en weemoed aan zullen terugdenken.
Eenmaal ze erin slagen om België te verdelen (die aan de wieg stond van de EU) lijkt het me een koud kunstje om Europa ook op dezelfde wijze te verdelen. Al hun gelobby heeft overigens ook daar al de eerste resultaten opgeleverd als je ziet dat het Eurobudget (en dus de werkingskosten voor een welvarende unie) eerder de neiging heeft om in te krimpen i.p.v. te stijgen in de door de bevolking ongevraagde en oncontroleerbare expansie.
Voor mij lijken het allemaal tekenen aan de wand die geen toeval meer kunnen zijn, want telkens is het aanschuiven aan de kassa voor dezelfde geniale superstrategen.
Het lijkt me zeer moeilijk om de zaken nog op een ander wijze te zien als je eenmaal begonnen bent om het grotere plaatje te aanschouwen in de globaliserende wereld waarin we leven.
@ Branco
