Bedenkingen op een zaterdag

Het internet tiert. Het tiert welig. Het weligt tierzame verlangens in, van mensen die houden van tierig. En welig. Ergens in één of andere huiskamer, kotruimte, garage, stationsruimte, parkplek... wordt er getierd. Geweligd ook. Ik doe mee. Ik tier. Ik welig. Ik. En dan komt die onvermijdelijke vraag: Moet er getierd? Moet er geweligd? Moet er? Tier? Welig?

De vragen worden gesteld, de antwoorden laten op zich wachten. Zo hoort dat ook in onze wereld. Drenk jezelf het leven in, onderga de enter en de escape, zoek het verder maar uit, bij voorkeur via Google. Wees de mens die kan denken in enen en nullen. En lach als je wil huilen, huil als je wil zwijgen. Vrees wat je schijnbaar moet vrezen, adem vooral niet. Sta je mannetje, je vrouwtje, je lang verloren kind. Blijf overeind
 

(Bron foto: KLIK)

En als je dan, heel even, jezelf tegengekomen, dan, en enkel dan, laat dan los. Glimlach je wereld tegemoet, dat je het wel kan, dat je het door hebt, dat je het begrijpt. Strijk je vlag dan, strijk je mening, staak je strijd. De wereld kent je, de wereld omarmt je, de wereld naait je. De wereld. Ha.

Het internet tiert. Het roept, het brult, het lonkt, het verleidt, het versiert, het doodt. Vooral dat laatste. Per seconde, beste vriend, per beschikkingsmoment. 'Krijg toch allemaal de klere', waar kennen we dat ook alweer van? Iemand zin in een inkijkje? Nou?!?

Verder is er niets mis met ons, we zijn, we blijven, we vooral we. En jij?