ongeloof
Elke dag leest uw Vlinderman zijn krant. En af en toe vindt hij het nodig u daarover te berichten op deze blog. Ook vandaag stond er weer het één en ander in dat bewuste en onbewuste gedachtegangen ontlokte, maar de krant zelf is op dit blogmoment niet meer voor handen. Verloren gelegd, al dan niet bewust. Het betreffende artikel ging over een vrouw in Amerika, 23 jaar oud, die snakte naar een baby. Haar verlangen was zo groot, dat ze het moederlicht in de ogen van een hoogzwangere vrouw niet gunde. Gebukt onder de grootste last van normvervaging dacht het mens waarschijnlijk iets in de aard van 'dat is mijn baby', waarna ze die aanstaande moeder beroofde van het leven en er haar eigenste kind uit SNEED. Sommige dichters verwoorden dit als 'een mens moet ook wat', maar voor mij is dit er dus ferm over. Van nature uit ben ik geen doemdenker, maar het begint toch gortig te worden. Als een schrijver zoiets als drama opvoert in zijn fictieverhaal, wordt hij tien tegen één versleten voor surrealistische fantast, die van schrijven geen kaas gegeten heeft.
Geef het toe: terwijl we met zijn allen aan liefdadigheid doen, loopt er een stelletje losgeslagen idioten rond op onze wereldbol, die compleet van de pot gerukte daden stellen zoals u en ik dagverse groentjes in onze favoriete warenhuisketen gaan halen. Vergeten we daarbij correct te parkeren, is de kans groter dat u en ik een boete in onze bus (of onder de ruitenwisser) aantreffen, dan dat dergelijk schorriemorrie kan rekenen op even veel onverbiddelijkheid bij het systeem dat 'rechtsgang' heet. Het is immers nog niet zo heel lang dat er zoiets als slachtofferhulp in het leven is geroepen, en nog minder lang gelden dat slachtoffers van Stekeblinde Vrouwe Justitia zowaar wat meer (inzage)rechten kregen. Maten en gewichten, daarover moet ik u absoluut ooit eens berichten, kan een heel boek worden, maar komaan. Een man of vrouw die (bewezen) zware misdrijven op zijn of haar kerfstok heeft staan, moeten die - minderheidsgroep gewijs - meer rechten hebben dan de - getormenteerde - meerderheid? Gaan we daarbij niet collectief voorbij aan het even- en rechtsredigheidgevoel van Jan Modaal, die amper een wiel schuin mag parkeren? Nou??
Misschien moet ik maar stoppen met de krant te lezen. Er staat toch niet al te veel zinnigs in.
Geef het toe: terwijl we met zijn allen aan liefdadigheid doen, loopt er een stelletje losgeslagen idioten rond op onze wereldbol, die compleet van de pot gerukte daden stellen zoals u en ik dagverse groentjes in onze favoriete warenhuisketen gaan halen. Vergeten we daarbij correct te parkeren, is de kans groter dat u en ik een boete in onze bus (of onder de ruitenwisser) aantreffen, dan dat dergelijk schorriemorrie kan rekenen op even veel onverbiddelijkheid bij het systeem dat 'rechtsgang' heet. Het is immers nog niet zo heel lang dat er zoiets als slachtofferhulp in het leven is geroepen, en nog minder lang gelden dat slachtoffers van Stekeblinde Vrouwe Justitia zowaar wat meer (inzage)rechten kregen. Maten en gewichten, daarover moet ik u absoluut ooit eens berichten, kan een heel boek worden, maar komaan. Een man of vrouw die (bewezen) zware misdrijven op zijn of haar kerfstok heeft staan, moeten die - minderheidsgroep gewijs - meer rechten hebben dan de - getormenteerde - meerderheid? Gaan we daarbij niet collectief voorbij aan het even- en rechtsredigheidgevoel van Jan Modaal, die amper een wiel schuin mag parkeren? Nou??
Misschien moet ik maar stoppen met de krant te lezen. Er staat toch niet al te veel zinnigs in.
