beschouwingen + gedicht

Mijn baas heeft me vandaag extra in de watten gelegd. Wie anders zou me duidelijk hebben kunnen maken dat ik maar een werknemertje ben dan hij? Nooit verstond ik mijn collega's wanneer ze spraken over een uitbarsting, wanneer ze verhaalden over een baas die niet kon begrijpen dat je iets niet onmiddellijk verstond. Vanaf vandaag dus wel. Ik was niet snel genoeg mee in ietwat ingewikkelde materie en werd bijna gelijk een complex aangevloekt. Nou, dank je de koekoek, baas, ik doe het wel op mijn tempo en dan nog. Waar mensen maanden tot jaren over doen om ietwat inzicht in te verwerven, daar ga ik niet even enkele weken over doen. Ik heb respect voor mensen en collega's en eigen vermogen. Nu misschien jij nog?


Ik blijf me optrekken aan gisteren. Het was ongelooflijk. Het was hartverwarmend. Het was wat nodig was. En het zal altijd in mijn geheugen zijn. Een jaartje ouder, wat haartjescentimeters korter, een beslissing rijker. Ik ga namelijk mijn gedichten niet meer posten op de sites, een enkele lopende wedstrijd niet te na gesproken. Aanleiding? Een reactie onlangs op één van mijn sites. Kreeg ik te lezen onder een gedicht van mij: 'Zit heel wat in. Nu nog wat meer rijm of hoeft dat niet?' Ik dus op zoek naar bijdragen van die reactiepersoon. Je wil niet geloven wat ik zag. In ieder geval geen rijm bij betrokkene, integendeel. Als ik mij wil onderwerpen aan dergelijk gezever, dan moet ik verder doen. Dat bedacht ik mij. En dus zullen voortaan mijn poëtische ontboezemingen enkel nog hier te 'bewonderen' zijn. Een mens moet immers nog wel wat...

verbrijzeld

zo zonder lach
je hart in de goot
je tanden stukgebeten
op wat liefde zou zijn
ik heb medelijden met je

deze zetel hier
van alle bekleding ontdaan
door de vele passanten ooit
staat voor je klaar, het glas
gevuld, de oren geopend, jij
bent het die nu nog ontbreekt

er is geen lijm
scherven neem je weer mee
na je verhaal over de breuken
en ik laat je graag weten
dat je ooit toch welkom was

© Frans V.