zelfmoord + gedicht

Het is moeilijk vandaag. Zaterdag zonder iets specifiek in de programmering is altijd een luilekkerdagje. Nip en ik zijn allebei wat aan het zalig rondhangen (zij met de Libelle en Bibi met de krant) en toch moeten we elk wat afwerken vandaag. Voor Nip is dat de badkamer onder handen nemen, voor mij is dat een kast verhuizen en een andere kast (gisteren bij de Kringwinkel voor een prikje gekocht) demonteren. Nu, het is 14u30 terwijl ik dit typ, dus er schiet nog genoeg tijd over voor al die wilde plannen.

Om even terug te komen op de krant, ben ik even blij dat ik geen chatter meer ben zoals enkele jaren terug. Het blijkt immers soms de verkeerde kant uit te gaan met het 'emo-circuit' op het internet voor nogal wat mensen. Misschien veralgemeen ik het nu, maar wat moet je in hemelsnaam denken van jonge mensen die elkaar aansporen om zelfmoord te plegen? Of om zo een daad te verbloemen? Verschonen? Ik weet het niet, maar denk er het mijne over. Na zoveel woelige jaren in het verleden kan ik alleen maar blij zijn dat de soms destructieve tendensen in mij het niet gehaald hebben van mijn liefde voor het zijn an sich. Nee, ik weet dat ik nu een stukje achteraan mijn tong laat zien (rare verwoording, doch gij aandachtig lezer zult me wel begrijpen), ik wil hierbij ook een signaal versturen dat het ook anders kan. Zolang je maar een eigen Nipje kan vinden...

ratio contra emo

uit het duister
onstemmig gefluister
blijft hij hangen bij
dezelfde zielen gestemd
zoals hij al had vermoed

de wereld is wat hij is
een potje te breken en dan
zoals iedereen te betalen
en dromen, dat doet iedereen
's nachts, tijdens de uren
van de eenzame wolf

hij kijkt door het raam
ziet de weerspiegeling
een man met oude rimpels
in een jong gelaat, hij weet
dat het leven tekent
voor het leven
door het leven
om te kunnen leven

Frans Vlinderman