een brief + gedicht

Dit weekend ga ik een brief schrijven. Een belangrijke brief, rechtstreeks aan mijn baas gericht. Vandaag vertelde ik hem het nieuws. De reactie erop is sprekend voor de reden ervan: "Wat moet ik daar dan mee doen?" Ik heb gezegd dat hij hem aandachtig moet lezen. Waarmee ik misschien net het tegenovergestelde zal bereiken, namelijk dat hij hem helemaal niet leest. Stiekem hoop ik toch op een aandachtig iemand, aanstaande maandag. En op een reactie waar deze overwerkte zot wat mee aan kan. Het gaat immers niet goed daar op het bureau: teveel werk en te weinig mensen om het gedaan te krijgen op een deftige manier. En als dan ook nog een collega voor drie weken uitvalt wegens ziekte en een andere parttime collega op bevallen ligt, dan zie je de stapel 'to do' zo groeien, al werk je je te pletter. En vermits ik nog altijd werk om te leven en niet andersom, moet er wat veranderen. En snel, want ik begin het al deftig te voelen. Zelfs Nip begint mijn gezaag beu te worden. Net zoals jullie daar aan de andere kant van het web, vermoed ik zo...

Gelukkig zijn er nog leuke momenten genoeg. De Muzeval, het filmforum, waarempel het zwemmen, het toeleven naar onze trouwdag, het verlof dat nog allemaal ingepland moet worden, de vele feestjes links en rechts in het verschiet. Ja, we schrijven een brief en gaan verder vol goede moed.

Als er nou ook nog eens iemand dat waanzinnige idee van Patrick Dewael kan afschieten om een nieuw gesloten asielcentrum te bouwen om er asielzoekers met kinderen in op te sluiten, dan sliep ik alvast veel geruster. Het gaat er mij in deze niet om dat iedere asielzoeker dan maar zomaar moet kunnen en mogen blijven, maar van kinderen blijf je af en die sluit je al helemaal niet op! Simpel genoeg voor mij om 100% tegen dit 'humaan voorstel' te zijn. Zoek maar een andere oplossing, waar de kinderen niet bij betrokken geraken en die toch in hun voordeel is.

asielkind

de deur staat tegen
de stijl, er zit een sleutel
langs de andere kant
waar mannen heen en weer
lopen in bepaalde cadans
onder 't oog van camera's

buiten schijnt de zon
het kind kijkt hunker
in het hart, het gras
ligt er heerlijk mals
op hem te wachten
samen groen te worden
tijdens het rollebollen

een loopman snauwt iets
in een vreemde taal
het kind wijst naar zichzelf
de deur, het gras, de sleutel
blijft zitten, onaangedaan
wandelt de man weg

regels zijn regels,
net zoals papieren,
waardevol in het westen
en ver daarbuiten nodig
om te kunnen overleven
in 'verworven' vrijheid

Frans Vlinderman