Stephen King, DKZ + gedicht

Zodadelijk zet ik me in de zetel met een boekje Stephen King. De marathon nog eens herlezen. Mijn favoriete auteur blijft me verbazen, al heb ik al zijn verhalen al minstens tweemaal gelezen. Ik kan gewoon toch zo genieten van hoe hij zijn karakters beetje bij beetje in hun hemd zet, de mens ontbloot van alle franje. Wat je dan krijgt, dat zijn bijna pervers aandoende cynische figuren, in al hun povere pogingen er al dan niet bij te horen. Dat beeld van de mens, dat komt wel zo een beetje overeen met hoe ik soms ons wereldbevolkers ervaar. Uiteraard zijn er de uitzonderingen die voor dat tikje overstijgend meer gaan, maar die zijn toch zo schaars op een totaal van al die miljarden anderen...

In de krant vandaag (en uiteraard ook gisteren) weer een discussie over het voederen van dieren met dierlijk meel. Op acht jaar tijd is men blijkbaar al vergeten hoe dát is afgelopen met de veestapel (BSE, nog iemand van gehoord?) Als alles genoeg gecontroleerd wordt, zou het wel lukken zonder een nieuwe opstoot van DKZ. Voldoende controle? En wie gaat dat doen? Willen we nog terug dioxinevlees op ons bord of een aangetaste ossentong in madeirasaus? Dan moeten we vooral in val van de controle-illusie trappen. Prettige zondag iedereen, geniet er nog maar wat van.

hij het onverschil

op het hart getrapt
de lagen van een leven
vol zin maar veelal onzin
dag na dag bijgegroeid
samen met het onvermogen
tot zomaar mededogen

hij kijkt naar links
waar rechts een appel
hem niet kan beroeren
tot het uitstrekken van
een stukje reddende hand

rechts rijdt hij soms
de scheefste schaats
met een flair van ego
sum, ergo de boom in
moi d'abord en de ander
altijd op de tweede plaats

hij schijnt een mens te zijn
vooral bij nacht en stevig
met een zaklantaarn verlicht
tot hij weer verdwenen
met hangende schouders
slechts een schimmige herinnering

Frans V.