simpelkes + gedicht

Te laat, dat is wat ik moet toegeven. Gewoon te laat. De dag is alhaast om, het cafeetje waar ik met enkele collega's A's afscheid heb 'gevierd', zal nog wel open zijn, maar dan zonder ons. In de geborgenheid van ons klein appartementje, waar straffe verhalen verteld worden en liefdevolle blikken over internetschermen heen worden uitgewisseld, daar ben ik altijd gewoon mezelf, tegenwoordig en eveneens alomtegenwoordig, mocht het nog niet duidelijk zijn.

Morgen plaats ik wat foto's van gisteren online, ik beloof geen kwaliteit (ben geen fotograaf, maar dichter, u weet dat wel), maar gewoon een sfeerstreepje. Nadat ik mijn eigen streepje powesie heb gekregen, vind ik het niet meer dan normaal dat u van dat ander lijntje mag snuiven...

altijd onschuldig

hij huist in het zijhuis
onbekende buurman van een man
met vrouw en kinderen
zonder kennis van zijn label
altijd klaar met koffie
suiker ook en melk
voor elk aangemeld kind

ieder opsporingsbericht
duur woord voor klare zaken
galmt door de living
hij regelt het volume af
alsof er geen grenzen aan
terwijl hij handen legt op

eens zal hij betalen voor
al wat hij ging halen zonder
begeleiding, de factuur misschien
door te schuiven naar zij
blind en professioneel
het doorschuiven van aardappels
als sport niet lekker op je bord

Frans V.