Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

dinsdag 29 januari 2008

Toscane + gedicht

Vandaag onmiddellijk na mijn werk zijn Nip en ik dus even langs gelopen bij het Vakantiesalon in Antwerpen. Behalve het feit dat we onze kortingsbon van -50% nog te alhier hadden laten liggen en dat er nergens een standje te vinden was door Italië ingericht, toch één en ander kunnen meepikken over Toscane, waar we maar wat graag onze huwelijksreis hadden laten doorgaan. Helemaal zeker is dat echter nog niet. We zullen met ons tweetjes nog eens goed moeten nadenken. Het is immers pokkeduur voor die periode (patat boem in het hoogseizoen van de veredelde Toerist) en het swingt sowieso al allemaal de pan wanneer Nip die dag in haar bruidsjurk zal staan: het feest, de receptie, de zaal, de muziek, de uitnodigingen, ... Heftig allemaal, al hebben we er geen eurocent spijt van. Nono, integendeel. Misschien toch maar Tocane...

We zeiden het gisteren nog tegen elkaar, in een spontane bui van laat ons nog eens een klappeke doen over ernstige onderwerpen (dat heb je nou altijd weer met van die filosofen, zal je wel gezien hebben): dat het toch wel ongelooflijk is hoeveel mensen over geld ruzie maken met elkaar. Waarop ik al grappend (nou ja): wie niet veel heeft, moet dus niet bang zijn voor veel ruzie :) Er zit volgens mij echter wel wat in. Hoe meer geld in het spel, hoe meer kans op ruzie erover, toch? Of ben ik weer m'n naieve zelve?

Morgen en overmorgen ga ik me nog eens onderdompelen in 'de Poëzie': het eerste bad als toehoorder in De Kleine Wereld, het tweede bad als deelnemer aan Gedichtendag in Den Hopsack. Zelfde stad, zelfde tram, sommige zelfde mensen. Het moest maar zo gezellig niet zijn.

Oh Johnny Boy

hoe hij daar staat
in zijn verweerde mond
de pijp van vader zaliger
en zelf al wat grijzend
aan de slinks kalende slapen
op zijn rug de handen gekruist
en met een flair van berusting
in ogen die al heel veel
misschien wel te veel gezien

de rebel beland in het pak
met das, heuse schoenen en
de riem van leer na jaren
slechts een zweem van de man
die hij ooit zou worden
zonder zichzelf te verloochenen
meegegaan met de milde tijd

het is nog wel te horen telkens
hij praat met de wolken, zegt
dat de stormwind niet bestaat
dan in hun vluchtige fantasie
daar hij het patent op bulderen
en dus ook de rechtmatige naam

Frans V.

Blogarchief