Gedicht: uitgekookt

De dood heeft weer maar eens aangeklopt bij iemand die we kennen en waar we de knekelman absoluut niet verwachten. Bizar, maar blijkbaar realiteit waar niemand omheen kan. In gedachten ben ik nu bij de nabestaanden. Onderstaand gedicht geeft iets weer, maar zeker niet alles, lang niet zelfs.

uitgekookt

er zijn van die dagen
waar voortdoen het aflegt
tegen opgeven het woord
neen gesteld genoeg
er zal geen verandering dan
nog zou het niet volstaan

die dagen die dan kleuren
bloedrood het vergeten hart
nooit geloofd, nooit gehoord
in zijn duizend slagen
door een echt bestaan

bij leven gelezen
in dood verrezen
na het overkoken pas
de maaltijd ontdekt
zonder nadruk onnatuurlijk
op te dure ingrediënten
waar geen huisvrouw wat

geen topchef, neen
maar dichter
met goesting

Frans V.