Koehandel met baby's in de Lage Landen
Deze zondag is bijna voorbij gewandeld en dus vind ik het even tijd hier te komen verpozen, voor ik me aan het verversen ener kattenbak zet. Hierbij wil ik een kleine beschouwing houden over de kinderwinkel, welke we met zijn allen de laatste weken uitvoerig mochten volgen in de kranten en andere dag- en weekbladen, zelfs een enkel maandblad pikte het al eerder op.
Het gaat over die mensen die baby's kweken en andere mensen die daarvoor grof geld neertellen, al dan niet ingegeven vanuit hun wanhoop om toch maar een kleine mens te mogen opvoeden als het hunne. Het is van alle tijden, dit fenomeen van draagmoeders en koopouders, al werd daar naar mijn aanvoelen in het verleden toch ietwat zorgvuldiger mee omgesprongen dan heden ten dage. Nu volstaat het een baarmoeder te hebben, een internetaansluiting en voldoende aanleg voor platte commercie om er een winstgevend zaakje van te maken. Het helpt natuurlijk ook dat er terzake nauwelijks en verder geen sluitende wettelijke regelgeving rond bestaat om je gangen mee te gaan.
Over dat laatste wil ik het even en dan nog bijzonder kort hebben. Onze Belgische minister die over dit soort zaken gaat, ik wil zijn naam hier niet op mijn blog, heeft onlangs nog op deze nieuwe actualiteit gereageerd met de boodschap dat hij geen wetten gaat uitwerken hieromtrent omdat het (I quote) maar één geval betreft.
We werken ons hier in ieder geval in dit land krom om alle nieuwe regeltjes en wetjes te volgen die al even overbodig als belachelijk zijn en ons desondanks opgedrongen worden, maar waar het op mensen, letterlijk dus, aankomt, moeten er blijkbaar eerst nog wat slachtoffertjes volgen. Hoeveel is genoeg, Minister Pipo? Een stuk of 10 verknoeide kinderen? Het zelfbeeld van een stuk of 8 onderuitgehaalde jonge mensen over pakweg 15 jaar vanaf nu te tellen? Nog 5 slachtoffers extra van uw besluiteloosheid? Komaan, hoeveel, vent, vertel het ons eens onomwonden, hoeveel menselijk leed is er nog nodig vooraleer jij gaat doen waarvoor we jou betalen, huh?
Vlinderman aanvaardt en benadrukt dat er meer aan het debat is dan er in dit stukje over te lezen valt, maar een mens moet ergens beginnen. Die minister trouwens misschien ook.
Het gaat over die mensen die baby's kweken en andere mensen die daarvoor grof geld neertellen, al dan niet ingegeven vanuit hun wanhoop om toch maar een kleine mens te mogen opvoeden als het hunne. Het is van alle tijden, dit fenomeen van draagmoeders en koopouders, al werd daar naar mijn aanvoelen in het verleden toch ietwat zorgvuldiger mee omgesprongen dan heden ten dage. Nu volstaat het een baarmoeder te hebben, een internetaansluiting en voldoende aanleg voor platte commercie om er een winstgevend zaakje van te maken. Het helpt natuurlijk ook dat er terzake nauwelijks en verder geen sluitende wettelijke regelgeving rond bestaat om je gangen mee te gaan.
Over dat laatste wil ik het even en dan nog bijzonder kort hebben. Onze Belgische minister die over dit soort zaken gaat, ik wil zijn naam hier niet op mijn blog, heeft onlangs nog op deze nieuwe actualiteit gereageerd met de boodschap dat hij geen wetten gaat uitwerken hieromtrent omdat het (I quote) maar één geval betreft.
Ey Minister Pipo, enkele zaken: ten eerste betreft het al lang niet meer een alleenstaand geval, ten tweede was je prominent lid van de moord en brand schreeuwende meute politici die dachten even snel aan politieke recuperatie te kunnen doen toen het geval van Baby D. aan het licht kwam met de belofte dat het allemaal 'wettelijk geregeld zou gaan worden', ten derde laten de Belgen zich in elk nieuw geval rollen door de Nederlandse Justitie - die in mijn ogen Nederlands denkt en absoluut niet in het belang van het kind! - en verder vind ik heel persoonlijk - het waarom daarvan hang ik niet aan uw tsjevenneus - dat één casus inzake mensen(be)handel(ing) meer dan volstaat om regelgeving uit te werken. En dat geldt dus verdorie ook voor onze noorderburen, de Nederlanders.
We werken ons hier in ieder geval in dit land krom om alle nieuwe regeltjes en wetjes te volgen die al even overbodig als belachelijk zijn en ons desondanks opgedrongen worden, maar waar het op mensen, letterlijk dus, aankomt, moeten er blijkbaar eerst nog wat slachtoffertjes volgen. Hoeveel is genoeg, Minister Pipo? Een stuk of 10 verknoeide kinderen? Het zelfbeeld van een stuk of 8 onderuitgehaalde jonge mensen over pakweg 15 jaar vanaf nu te tellen? Nog 5 slachtoffers extra van uw besluiteloosheid? Komaan, hoeveel, vent, vertel het ons eens onomwonden, hoeveel menselijk leed is er nog nodig vooraleer jij gaat doen waarvoor we jou betalen, huh?
Vlinderman aanvaardt en benadrukt dat er meer aan het debat is dan er in dit stukje over te lezen valt, maar een mens moet ergens beginnen. Die minister trouwens misschien ook.