Den draad van Vlinderman

Vlinderman is een beetje 'zijnen draad' kwijt over het reilen en zeilen in dit land. België blijkt immers het land te zijn, waar nieuwe omwonenden van een luchthaven in staat zijn om vanuit puur egocentrische (of is het egoïstische?) beweegredenen met hun klachten over (nacht)lawaai diezelfde haven te dwingen om minder vluchten toe te laten, met gevolgen voor de tewerkstelling van duizenden anderen, die daar al járen hun boterham mee verdienen. Het is ook het land waarin mensen via de rechter een man zijn beroepsrecht om een visrestaurant aan de kust uit te baten, kunnen ontnemen. Of wat gedacht van een dorp dat in zijn geheel onteigend wordt om iets te bouwen, wat er naar meer dan alle waarschijnlijkheid toch niet gaat komen? Vraag het maar aan de Doelenaar, zowel de reeds verdrevene, als degene die er nog steeds, met de moed der wanhoop waarschijnlijk, nog steeds hardnekkig blijft wonen.

Het zijn maar enkele voorbeelden van hoe het individu in een maatschappij erin slaagt zijn eigen kleine gelijk te halen ten koste van soms vele anderen, en dit zonder dat 'de gemeenschap' ervoor op straat lijkt te komen. Hoeveel berichtgeving er ook rond te vinden is. Bij diverse acties toont diezelfde gemeenschap nochtans dat ze gul kan zijn voor de slachtoffers die in soms ver uiteengelegen hoeken is gedrumd. Broederlijk Delen, Artsen Zonder Grenzen, Kom Op Tegen Kanker, telkens opnieuw tasten we ferm in de buidel, crisis of geen crisis. Jaar na jaar worden records scherper gesteld of op zijn minst geëvenaard. Dan kan men toch niet anders dan spreken van een gedegen burgerzin, niet?

Maar dan komt dat 'ikke ikke ikke'-gevoel soms opeens op zetten en is het hek van de dam. Mijn buurman eet teveel look en dat ruik ik tot in mijn living. Hé, laten we een spel spelen vanavond: uitvinden hoelang het duurt voor ik een rechter zo gek krijg dat die buurman voortaan geen look meer mag eten. Of misschien als slachtoffer van een verkeersongeval, omdat ik met mijn idiote harsens tijdens een wielerwedstrijd de straat nog snel even wilde oversteken om Jef van om de hoek te zeggen dat het die avond niet zou kunnen en dan overhoop werd gereden door het peloton, even de burgemeester voor de rechtbank dagen omdat die niet genoeg dranghekkens had geplaatst om mij tegen te houden. Waar gaan we heen? Iemand?

En of ik dan ooit nog eens aan kinderen wil beginnen. Waar zouden die moeten gaan wonen/leven? In dít land? En bij uitbreiding: in déze wereld?