lenteweertje + gedicht

Wat een heerlijk weertje. Sven Ornelis werd er helemaal lyrisch van in zijn dagelijkse column en ik moet hem gelijk geven: dit is gratis Prozac voor de mensen. Niet dat ik vind dat iedereen aan de Prozac zou moeten - alhoewel... Nee, we worden met z'n allen spontaan wat vrolijker nu die winter die er bijlange na nog steeds geen geweest is, voorbijgehold wordt door een supervroeg lentesfeertje. Geef nu toe: veel norsigheid valt er dezer dagen toch niet te bespeuren, op die overvolle terrassen, zwartgepakte stranden, groengeschuurde parken, overal zie je hele rijen wit van mensen die hun tanden nog eens durven (kunnen?) blootlachen. Jawel, ik ben er helemaal voor te vinden, die nieuwe seizoensregeling. Het bespaart me op termijn trouwens een verhuis naar 't zuiden, nu het zuiden zelf me is komen zoeken in mijn noorden...

Deze namiddag een speciale behandeling gekregen op het werk. Voor het eerst in mijn carrière daar ben ik eens tijdens de uren gaan eten om het afgelopen jaar af te ronden en het nieuwe in te zetten. Nu, ik kan niet wachten tot het weer januari is, al zit het er niet in dat dit een traditie gaat worden (maar dan kennen ze mij nog niet, eh). Jaja, kleine garnaal Vlinderman mee aan tafel met de heren en dames directieleden... Heerlijke maaltijd, overigens, misschien moet ik nu eens kijken hoe ik de cheques ervoor kan binnen rijven...

Over naar Nip. Die heeft zich vandaag eens ernstig beziggehouden met de nieuwe uurrooster van haar Masters en dat ziet er een welgevulde boterham uit. Als ik dat zou moeten doen, ik wist niet waar eerst beginnen. Sommige proffen schijnen zelfs te denken dat de gemiddelde student(e) filosofie zich in stukken kan kappen, vermits ze gelijktijdig vakken doceren... Nu ben ik dan geen universitair, maar ik weet wél wat mogelijk is en wat niet inzake uurroosters. Hallo, Universiteit Antwerpen, uniefje aan de stroom?

Nip en Vlinderman in de Ikea, zonder uniefzorgen

Pola Roid

het is dan toch gedaan
de hype tot geschiedenis
onderin de lade ligt hij nog
stoffig te blinken na jaren
traan en lach vastgelegd
om ze onmiddellijk te zien
op een vierkante getuige

na het statiefgrote wonder
van de allereerste camera's
de decennia van Polaroid
met die kleine voorverpakte
en ruimte langs de randen
voor een instant boodschap
en hoe vaak die spanning
is het gelukt, niet te donker?

nu doet het allemaal klik
geen gezoem meer, geen papier
instant weg met niet geslaagd
en honderden megabytes rommel
op een schijf die zal crashen
samen met eender welke herinnering
richting eeuwige jachtvelden

Frans V.