In de stilte + gedicht

Wie wil er nou eens niet af en toe (of voortdurend) de slimste zijn? Iedereen toch, niet? Al is het maar even, gewoon weten dat jij het ook kan. Niet om neer te kijken op andere mensen, die die dag de pech hadden jou tegen het lijf te lopen. Nee, neerkijken, dat is namelijk voor een ander slag mensen, het slag dat nergens een zier om geeft, het gespuis dat zichzelf beschouwt als onfeilbaar. Die uitstervende soort bedoel ik niet.

Ik denk aan bijvoorbeeld goed weten wat je eigenlijk wil zeggen, tegen wie je dat wil zeggen en waarom dat zo belangrijk voor je is, maar het toch maar niet doen. Omdat de glorie van het moment niet zou opwegen tegen de miserie van de ongetwijfeld lange rij momenten daarop, tot je uiteindelijk niet meer weet waarom het allemaal begon en je je enkel nog kan herinneren dat het zo verduiveld onrechtvaardig is.

Goed. Ik heb mezelf ervan overtuigd. Ik zal die slimste zijn. Ik ga zwijgen. Voorlopig. Ik zal niet zoals bepaalde steenezels in meerdere talen over een ander liggen dazen dat het een lieve lust is. Ik zal de schimpscheuten en het natrappen incasseren, zonder verweer. Ik zal gewoon de slimste zijn. Maar dat wil niet zeggen niet meer dichten.

de heilige drietaligheid

ze wijzen met gekromde vingers
naar de gebroken ruggen van zij
die hun pad betreden hadden
zonder tol te betalen
- bordje niet gezien helaas

gezeten op vergulde tronen
gewonnen metaal uit kronen
van hun geslachte offertanden
met brede grijns eruit geslagen
- ceci n'est pas ton dent

meten ze de hoogte van hun succes
aan de stapel lijken onderweg
van die eerder zijn bezweken
dan het licht hen kon bereiken
- bij de hond slapen de vlooien

hij kwam, hij zag, hij ging
en hing de slimste uit
daar waar hij onaangeraakt
een nieuw verhaal kon brengen
- venit, vidit, est

© Frans V.