Dageraadplaats + gedicht
De actualiteit kan mij maar matig boeien vandaag. Eén van de zaken die ik oppikte, was dat de beste speeltuin van 't Stad tegelijkertijd ook de onveiligste zou zijn. Nou ja, beste speeltuin. Bij ons om de hoek (ook relatief te lezen) ligt de Dageraadplaats. Laat dat plein er nou helemaal opgebroken bijliggen. 't Stad is immers nog steeds in de running voor de titel van grootste bouwwerf van de eeuw (zijn ze vorige eeuw mee gestart, dus ik zou er meervoud van maken). Er is ook geen vervangplein geïnstalleerd voor de kleintjes (hoe dat er zou moeten uitzien en waar ze dat zouden moeten neergelegd hebben, zal me een fantastische worst wezen).
Wat gebeurt er nu: waar eerder de kindjes uit de buurt, en ook die niet uit de buurt, maar met mama's en papa's op de terrasjes, samen kwamen spelen in hun veilige klimtuigen en terugkaatsende valstoeptegels, wordt er nu naar hartelust geravot tussen het werfmateriaal. Sommige ouders zouden het zelfs wagen de omheiningen opzij te houden, zodat hun kroost ongestoord de versperring kan nemen op weg naar een zanderig uurtje puur plezier.
Ik denk dan terug aan de tijd van toen er helemaal niet op elk plein van elke wijk een speeltuintje lag. Waar amuseerden wij ons toen het beste? Juist, op al wat maar trok op een werf: zalig toch, die kranen, waar je zo gemakkelijk af kon vallen, vooral als het een beetje regende. En wat een genot, al die harde stenen, waar je maar beter niet over kon schuiven, wilde je niet je vel achterlaten. En of we thuis dan gingen vertellen waar we aan het ravotten waren? Vergeet het maar, die ouwe sukkels wisten al járen niet meer dat ze vroeger hetzelfde hebben gedaan.
Vandaag de dag is het nieuws. Groot nieuws. Actua. Pffft.
samen spelen
een kind ligt begraven
op de werf, het is druk
met tientallen en nog
zijn ze onderweg, loeiend
dat zij de besten zijn
de strijd nadert ras
na ras neemt zijn plaats in
de stellingen staan tegen
de omheiningen gesteund
bedolven onder wolken stof
geen plaats voor astma
noch voor andere excuses
het niet begraven kinderhoofd
kijkt ongewild nieuwsgierig op
een tranen modderspoor verraadt
verdwaald zand in een avonturenoog
maar de lach oprecht ontkracht
van enige dwang elk bestaan
hier wordt jeugd gevierd
© Frans V.
Wat gebeurt er nu: waar eerder de kindjes uit de buurt, en ook die niet uit de buurt, maar met mama's en papa's op de terrasjes, samen kwamen spelen in hun veilige klimtuigen en terugkaatsende valstoeptegels, wordt er nu naar hartelust geravot tussen het werfmateriaal. Sommige ouders zouden het zelfs wagen de omheiningen opzij te houden, zodat hun kroost ongestoord de versperring kan nemen op weg naar een zanderig uurtje puur plezier.
Ik denk dan terug aan de tijd van toen er helemaal niet op elk plein van elke wijk een speeltuintje lag. Waar amuseerden wij ons toen het beste? Juist, op al wat maar trok op een werf: zalig toch, die kranen, waar je zo gemakkelijk af kon vallen, vooral als het een beetje regende. En wat een genot, al die harde stenen, waar je maar beter niet over kon schuiven, wilde je niet je vel achterlaten. En of we thuis dan gingen vertellen waar we aan het ravotten waren? Vergeet het maar, die ouwe sukkels wisten al járen niet meer dat ze vroeger hetzelfde hebben gedaan.
Vandaag de dag is het nieuws. Groot nieuws. Actua. Pffft.
samen spelen
een kind ligt begraven
op de werf, het is druk
met tientallen en nog
zijn ze onderweg, loeiend
dat zij de besten zijn
de strijd nadert ras
na ras neemt zijn plaats in
de stellingen staan tegen
de omheiningen gesteund
bedolven onder wolken stof
geen plaats voor astma
noch voor andere excuses
het niet begraven kinderhoofd
kijkt ongewild nieuwsgierig op
een tranen modderspoor verraadt
verdwaald zand in een avonturenoog
maar de lach oprecht ontkracht
van enige dwang elk bestaan
hier wordt jeugd gevierd
© Frans V.
