Gedicht: Liesje lacht niet meer

Liesje lacht niet meer

Liesje loopt verloren
in haar hoofd
droomt ze elke dag
over hagelwit en nagelrand
grijze tand en mortelklauw
jonge meisjesbenen die gillen
dat ze nog wat sneller

Liesje was wat blond
frisse piekjes op een kopje
dat nog dwaas en giechel ging
toen haar zomer van dertien
in het eerste dozijn zowaar
haar plotsklaps tien erbij
en zij het lachen verstierf

Liesje is een vrouw
nog steeds een kind
veertien en in de rouw
om wat verloren ging
dat jaar terug, die tien erbij
toen hij haar zomaar vond
van hem en hem alleen

Frans V.