Gedicht Thierry Deleu: eeuwig
Vandaag hou ik het sober, omwille van het overlijden vorige week van een gekende. Vermits het mij nog steeds te moeilijk is één en ander onder woorden te brengen, leen ik onderstaand gedicht van Thierry Deleu, omdat het enkele van mijn - al dan niet prangende vragen - in de juiste woorden weergeeft. Er is immers sprake van liefde en leven, naast de immer wachtende dood, die voor ieder van ons zal komen.
© Thierry Deleu
(Bron gedicht: KLIK)
Eeuwig
De dood is het einde niet, alleen
over het nieuwe begin heb ik
mijn twijfels: kan ik afwerken
waar ik aan begonnen ben?
En indien ik dit zou kunnen,
wie zal mij daarin helpen:
de vrouw van mijn leven of zij
die mij is toegewezen?
Ik kan het niet vatten, mijn geest
zet de krijtlijnen uit voor een
eindigend leven dat bij herhaling
nieuw leven baart en een toekomst.
De dood is het einde niet, alleen
over het nieuwe begin heb ik
mijn twijfels: kan ik afwerken
waar ik aan begonnen ben?
En indien ik dit zou kunnen,
wie zal mij daarin helpen:
de vrouw van mijn leven of zij
die mij is toegewezen?
Ik kan het niet vatten, mijn geest
zet de krijtlijnen uit voor een
eindigend leven dat bij herhaling
nieuw leven baart en een toekomst.
© Thierry Deleu
(Bron gedicht: KLIK)
