Gedicht: opzij, komaan, opzij

Het is me toch wat te warm om vandaag uitgebreid te komen bloggen over allerhande zaken. Doel kan even wachten, De extra Muzeval op zondag 30 augustus ter gelegenheid van de Antwerpse Cultuurmarkt ook, maar u mag natuurlijk daar geen slachtoffer van zijn. Op deze vooravond aan mijn nakende vakantie (nog maar één dagje werken - 't zal wel het heetste dagje 'ever' worden, maar soit) laat ik jullie graag even nagenieten van een ouder streepje poëzie, zoals die alweer enige jaren achter onze Belgische rug ligt...

opzij, komaan, opzij

door het gedrang van de dag bevangen
waar elke seconde opnieuw in zicht
erg steevast op de schuine loer ligt
om de volgende minuut te ondervangen

zo druk omgeven door gejaagde mensen
die zonder aangeven of verpinken
het gras voor mijn voeten verminken
mij dan nog snel het beste wensen

monster ik de massa chaoten en neuroten
grote twijfelaars en kleine spijbelaars
zonder al te veel poeha denken voorwaarts
vaststellen dat ze aan mijn brein ontsproten

en zo kan ik weer even de schouders ophalen
onder het mompelen van stille verwensingen
verder stemmige straten lopen te doordringen
bereid teveel voor dat ultieme geschenk te betalen

Frans V.