Gedichtenreeks: zonder grenzen - verlaten
De gedichtenreeks zit er alweer bijna op, vandaag een bijdrage in de sector verlatings- en/of bindingsangst. Of hoe het een moeilijk samenleven kan zijn met iemand die uit liefde de ander wegduwt om aan te halen. Verder geen nieuws te melden vandaag, behalve dan dat er nogal wat mensen nogal wat centen meer dan waarschijnlijk kwijt zijn aan de hele bankcrisis en dat ik het erg voor hen vind maar niet begrijp hoe sommigen (al) zoveel konden gespaard hebben...
Frans V.
zonder grenzen - verlaten
ze zitten rond de tafel
praten over morgen
of ze nog samen
zullen dingen
naar lachen
maaltijden delen
een glas verbrijzelt
in duizenden brokken
wel duizend dromen
die zij voor hen
zorgvuldig heeft
gekoesterd
je zult me verlaten
hij spreekt somber
tegen zichzelf
en ziet de pijn niet
in haar ogen die overlopen
van liefde zonder grenzen
ze zitten rond de tafel
praten over morgen
of ze nog samen
zullen dingen
naar lachen
maaltijden delen
een glas verbrijzelt
in duizenden brokken
wel duizend dromen
die zij voor hen
zorgvuldig heeft
gekoesterd
je zult me verlaten
hij spreekt somber
tegen zichzelf
en ziet de pijn niet
in haar ogen die overlopen
van liefde zonder grenzen
Frans V.