Moeder + gedicht

Woensdagavond. Het is bijna 47 uren geleden dat ik telefoon kreeg dat moeder een ongeluk had. Ondertussen zijn er nog maar 47 uren verstreken, maar wat gisteren betreft, kan ik al melden dat het een dag was, die eeuwen leek te duren en ondertussen ook al eeuwen geleden lijkt. Vandaag was moeder al wat 'actiever'. Op de pijn na kan ze toch al af en toe een grapje aan. En ik, ik ben en blijf gewoon blij dat moeder er nog is. Dat er geen blijvende letsels zullen zijn. En ik ben ook verbaasd over het feit dat zo een vreemde pipo ineens je leven kan binnengereden komen en vervolgens ook weer uit.

om het snelst

hij is een racende gek
zijn tien per uur mist
minstens één nul die
iedereen voor lul zet
als die hem bijbeent
verandert hij zichzelf
in een razende joker

en dan scheurt zijn bulderlach
door de vettige bochten en
wordt het stof opgezweept
in geteisterde binnenoren
die opeens moeten aanhoren
wat ze al vergeten waren
een beetje te leven
zo ergens tussendoor

maar niet hij dus
die raast en iedereen
van de sokken blaast
met een brede grijns
voor al wat ruikt naar
bedompt en treurnis en verdriet
daar doet hij niet aan mee

behalve soms eens
als het te moeilijk wordt
zo heel af en toe
en hij wil huilen
dan staat hij zelf
al eens in de file

© Frans Vlinderman