Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

maandag 28 april 2008

verliezen + gedicht

Mochten er mensen zijn die twijfelen aan de sfeer gisteren (omdat ze er niet bij waren door omstandigheden en zo): het zat geweldig snor. Prachtig weertje, waar we vandaag alweer alleen maar in termen van verleden tijd over kunnen spreken, een tafel en meer vol gewenst volk, cadeautje hier en cadeautje ginder (om maar te zwijgen van al die vrijwillig gestolen kussen), alleen kon de bar niet volgen. Dat laatste zal wel niet aan Nip of Bibi gelegen hebben, maar net aan dat zomers zonnetje. Ik kan het iedereen aanbevelen: wil je er eens even tussenuit en heb je zin in een terrasje, dan moet je NIET naar de Groenplaats, Grote Markt of aanverwante pleinen, maar naar de Dageraadplaats. Daar klopt een hart nog zoals het zou moeten kloppen, voor iedereen.

Deze week wordt een korte werkweek, en dat is maar goed ook, vermits ik morgen nog eens aantreed met een streepje poëzie. Ik doe dat met zowel eigen als andermans werk (en ergens volgende maand feitelijk ook, alleen weet ik dan Nips gedichten onder woorden). Meer info later nog (alhoewel, zou Rudy zich afvragen, kan het nog later? En het antwoord daarop is uiteraard een volmondig ja, maar dan heet het een afkondiging in plaats van een aankondiging).

Elders ten velde strijdt Vlinderman weer eens mee in een strijd die de zijne naast wel weer niet is. Een potje hobbyistisch ontspannen en ook inspannen, kijken of er wat in zit, bijsturen waar nodig, experimenteren ook. De eerste ronde in een strijd met vijf in mijn poule leverde me alvast de laatste plaats op. Woehoe, en of ik nog verder durf? Bibi zal wel moeten, wat anders met die eer van hem?

Hieronder het "verliezende" gedicht:

vroeg lentekind

door het kruinen der bomen
waar jong geweld hoog
de groene vaandels voert
het knotten van blaadjes aan
een seizoen opgegeven planten
stoomt de lente heiig door
naar oog en hart van allen

de boreling maanden te vroeg
klaagt niet, strekt zijn armpjes
omhelzing van zijn eerste kreet
om het leven vast te houden
alsof hij daarom was besteld
en wie weet was dat de reden
van zijn snel verschijnen

ergens in nabije verte lacht
een moeder om haar naakte zoon
die taalloos maar krachtig
uitdrukt wat hij ervan vindt
of juist helemaal niet
zolang hij maar de lente
- zijn eerste -
zonder averij
overleeft

Frans V.

Blogarchief