Bwoa + gedicht

We hangen aan de thee, we zijn nog altijd niet goed mee. Nip vertroetelt, verwent, vergeeft, maar hoopt in stilte op beterschap. Haar vlindermanneke anders ook. Ik hou me nog een paar daagjes gedeisd, want volgende week wil ik toch echt wel terug aan de slag, voor die luttele drie dagen toch, want donderdag is het feest en vrijdag slaan we de brug naar het weekend, ergens in Maastricht - als alles goed gaat tenminste ;-)

Voor diegenen die het nog zou interesseren: ik heb mijn forum effie deftig opgekuist, al diegenen die meer dan 150 dagen lang niets van zich laten horen hebben, heb ik er afgekegeld. Ik hou wel van een realistisch beeld...

zware romantiek

dat ik liefde te geven heb
zo gewoon als de oceaan water
in miljarden druppels verzamelt
de zon stralen blijft zenden
om te warmen wie het koud

ze weet het best

dat ik samen bouwen wil
aan de toekomst, zij erbij
huisje tuintje boompje
en wie weet, nog een kind
of anders gewoon een knuffelbeest
zoiets normaal en toch speciaal

ze weet het zeker

dat het regenen zal
na de dagen vele nachten
en verdriet, overgoten met pijn
die van het zijn en ook die
van het nergens nog kunnen
het slepen naar het einde toe

ze weet het misschien

dat het ooit zal sterven
ver voorbij de regenboog
waar het ijskoud vriest
de mensen in lompen gehuld
blauwer dan de schoonste lucht
met zwarte tenen op de vlucht
van waaraan niet te ontkomen

ze weet het allicht

dat ik niet versagen zal
en dromen blijf, hele dagen
stevig bouwen en causaal onderhouden
dat geloof van mij dat ooit
waarschijnlijk nooit
bergen verzetten zal

Frans Vlinderman