Grillig gedicht

Vrijdagavond, ze zal welgevuld zijn. Met Nip en mezelf en de stilte van het afscheid van A. morgen kraakhelder voor ogen. En dus heb ik eigenlijk niet veel zin om veel te blogposten. Het wordt al lastig genoeg morgen en overmorgen. En toch moet ik hier even langs. Voor mezelf, maar ook voor de lezer, voor u dus. Ik zie u niet maar ik weet wél dat u er bent. Sommigen onder u zelfs meermalen per dag. Ik ken uw naam niet altijd, maar weet waar u woont. En misschien laat u niet vaak een reactie achter, dat is ook geen verplichting, maar gewoon het feit dat u er bent... Prachtig toch?

onverschrokken zij

hij volgt haar hand die slaat
met het blote oog erboven
de plek die zomaar ontstaat
waar hij vlak wordt geraakt
voor zij de strijd weer staakt

zij schrikt en blikt verstrikt
op een liefdeloos district waar hij
zomaar zonder haar zou durven
mocht het voor hem geschikt
met een nieuw leven herschikt

ze vallen beiden stil
de liefde niet zo pril
doet haar werk, de wil
om onwil te counteren
is geen gril, zij wil en hij
vergiffenis op de lippen
zoent een rare dans voorbij
de spil van zijn leven

Frans V.