Gedicht: spuug

Vlinderman is niet meer zo productief als voorheen, maar onlangs kroop hij nog eens in zijn pen/klavier, naar aanleiding van een aangekondigde activiteit, waarbij alle grote 'namen' hun forum mochten krijgen en de 'kleine garnalen' het maar moesten zoeken in hun eigen netten. Of en hoe Vlinderman daarbij 'naam' meekreeg, doet niets terzake.

Zo gaat dat dus (bron afbeelding: KLIK!)

De titel van dit - niets pretenderende - gedicht kreeg dan ook de titel 'spuug' mee. Leest u gerust mee.

spuug

in je hoofse vaandel de woorden
tot vrije verhalen over mensen
vooral die kleine onbekenden
aan 't gloeiend haardvuur groot
zichzelf dan toch ontgroeiden

quasi teder je neder buigen
naar zij die nog wegen zoeken
naar de sofa waarop jij al lang
en breed, vooral en veel te breed,
onderuitgezakt zo niets meer

vergeten dat je naam ooit
nooit iets zou kunnen of meer
worden in zich gedragen wist
zo ver is het dan gekomen
in de tel van 't absoluut onbesef

hier sta ik dan nogmaals
mijn kaartje in jouw hand
en nog herinner je mij niet
morgen niet, overmorgen niet
behalve toen ze je moesten helpen

mijn miezerige spuug
die moet je hebben geraakt
waarop ik zeggen wil
dat ik werkelijk heb gemikt

Frans V.