gedicht: il faut het doen

Aaaah, we zijn weer heerlijk bekomen van een alweer veel te korte nacht. Terwijl Nip de zetel uitdeukt, duik ik hier even op. We hebben samen gedroomd, ieder zijn eigen setje, maar we weten allebei dat het speciale gevallen waren. Eén van de mijne ging over een optreden dat ik ergens moest doen en ik stond daar dus in mijnen puren. Op de vraag van Nip daarover (of ik me gegeneerd voelde) moest ik negatief antwoorden. Waarmee ik waarschijnlijk tijdens het dromen al door gehad moest hebben dat ik aan het dromen was, Vlinderman, uw lucide spiritualist of zoiets ;)

Affin, nog een laatste gedicht vandaag, dat uiteraard al veel en veel langer geleden ooit eens werd geschreven en vervolgens uitgetypt en dan laat ik u alleen met uw eigen zondag en alle dromen die daarin mogen rondwentelen. Trouwens eigenaardig hoe de actualiteit steeds opnieuw mijn schrijfsels achterhaalt...

il faut het doen

er liggen mijnen te wachten
op de eerste Belgenmens
er als volleerde idioot
zomaar in te trappen dat
een heel land beter af zou
de optelsom van haar delen
zomaar niet het geheel dat botert

uit dezelfde mensen gekozen
kiest de nieuwe generatie niet
voor een mooi palaver ingetogen
ze gaat onvertogen verder voor
de breuk door eenieders hart
waar noord en zuid slechts gescheiden
met het fijnste praatmembraan

Jan en Jean, ze schreeuwen
qu'il faut le faire
een land per deadline
grundlich kaputt gemacht
voor de roem, de eer, de titel
van modernste politicoloog

de monoloog nog voor
de dialoog nergens nog
onderbouwd met een betoog
tenzij links en rechts
samen broederlijk aan
een volkse toog

mon dieu
waar zijn ze mee bezig
en met welk geloof nog
zullen ze ons later verlokken
opnieuw deze weg aan te kruisen?

Frans V.