Emotionaliteit versus rationaliteit of een beetje van beide?

Hoe langer ik op dit medium vertoef, hoe meer ik de indruk krijg dat er gelukkig al wat meer opening komt in het afwijken van de 'mainstream' gedachtengang, waarbij iedereen maar braafweg in hetzelfde rijtje loopt als zijn voorligger en achteropkomer. Dat levert heel uiteenlopende meningen en visies op, waarbij de afwijker toch nog al te vaak met emotioneel beladen voorbeelden getracht wordt de mond te snoeren. Wel, emotioneel op iets reageren is des mensen, maar iets rationeel benaderen is dat in mijn beleving nog meer, zeker met inachtneming van de evolutie die de mensheid (ik weiger menselijkheid te gebruiken, want dat vind ik een lelijk woord) sedert zijn holbewonerschap reeds heeft doorgemaakt. Toch stel ik dus bij momenten nog geregeld vast dat mensen, die ergo toch behept zouden moeten zijn met diezelfde rationaliteit, zich nog steeds teveel laten leiden door hun emotionaliteit en bij uitbreiding hun instinct om vervolgens volgens de regels van die emokunst uit te halen als zou een rationeel beschouwende mens niet in staat zijn om welke uitspraak dan ook te mogen/kunnen doen. Ik vind dat eigenaardig. Je moet dus eerst zelf alles meemaken om er dan een mondje over mee te mogen spreken? En dan heb ik het nog niet over de aannames die dergelijke emotionele lui denken te mogen hebben over de auteur van dergelijk stukje.

Wat mezelf betreft is het dan 'Dank je de koekoek'. Laat iemand anders die beker dan maar tot zich nemen. Maar om pakweg mij dan de rationele mond met ongerichte emotionaliteit te laten snoeren? Ook hier 'dank je de koekoek'. Het is niet omdat de ratio iemand over een bepaald onderwerp heen stuurt, dat er bijvoorbeeld geen sprake kan zijn van zoiets als empathisch vermogen. Het één sluit hier immers het ander niet uit, maar bewaakt integendeel het verzanden van beide 'disciplines' in het eigen grote gelijk. En het leven, dat heeft mijns inziens niets te maken met 'gelijk hebben', maar met het in handen houden van wat je maar vast kan krijgen en loslaten waarvoor diezelfde handen te klein zijn.

Gewoon even een bedenking die ik hier op mijn blogje met de buitenwereld wil delen, om aan te geven ook dat Vlinderman zijn eigen koers blijft varen, met het wel en wee van zoveel mensen rondom hem als voortdurende bron van beschouwing, bevraging, vaststelling. En dat er op een enkeling na niemand gecensureerd wordt, vermits Vlinderman met onbevangen blik tracht rond te kijken en met al even onbevangen vinger tracht weer te geven wat er in zijn koker omgaat. En uiteraard ook omdat ik niet graag in een beduimeld boekske lig te schrijven dat daarna gewoon het stof der jaren ligt te vergaren...