gedicht: misschien moordenaar

In wat een prachtige wereld leven wij toch met zijn allen. Ieder voor zich en als het niet meezit, nou dan ga je maar wat rotzooien. Kan ik daarna erover dichten.

misschien moordenaar

hij wacht zijn dagen
met verstomming door de krant
is dat zijn eigen soort
moeders, vaders, kinderen
voor een habbekrats vermoord?

in de spiegel blijft hem
het antwoord dood
maar altijd weer die schim
van een echo onverwoord
met de schemer van herinnering
in de net verborgen hoek

hij schaamt zich niet
voor de hand die slaan wil
zo net buiten zicht
waar alomvattend weten
van niets meer weten wil

Frans V.