Een huwelijkse foto

Het zijn en blijven speciale dagen, zo voor, op of na een huwelijk. Na het geven van honderden kussen, het schudden van (bijna) honderden handen denk je er te zijn en verder te kunnen gaan, maar dan komen die - altijd geapprecieerde - digitale handkusjes er nog bij (de enkele rancunceuse oetlul met zijn eigen grote onzin daar gelaten) en dan wordt het pompen of verzuipen. En vermits we nog even thuis zijn, is het alle hens aan de dekpomp geblazen. Gelukkig zijn we optimistische bruidsmensen en doen we het allemaal met de glimlach. Er zijn trouwens al wat foto's te bewonderen op Nip's blog, maar ik heb er een andere hier (beetje verstopt voor mijn nustaande). De rest volgt later wel eens...

Nicht Els met Nip (foto © FV)

Het huwelijk: een moeder aan het woord

Het is zover: Nip en Vlinderman zitten in het bootje en roeien zúllen ze! Nip en Vlinderman, dat zijn ook Nina en Kurt, en ook al is dit de blog van Vlinderman, soms moeten we hier ook eens het moederhart aan het woord laten. Mocht u dus vragen hebben over het feit of Vlinderman het gisteren droog heeft kunnen houden, dan bied ik u een inkijkje in een moment waarop dat (naast enkele andere momenten, maar daarover later meer) het moeilijkst was. Bedankt, Mama Mia!!! En u, blogbezoeker, lees mee en leer Vlinderman weer wat beter kennen, gezien door de ogen van een fantástische mama.

Huwelijk Kurt & Nina
16 – 08 – O8

‘Mensen geven elkaar namen
en er is een naam
die je liever is dan alle andere namen.
Je bent bij iemand thuisgekomen.‘
(Phil Bosmans)

Kurt en Nina,

We mochten er al enkele jaren iets mee van proeven en vandaag wordt het bevestigd: Kurt, jij, en Nina, jij, jullie zijn bij elkaar thuisgekomen. Wat wij zien, horen en voelen, doet ons tevreden zeggen: ‘Het is goed zo, zij én wij, we varen er allemaal wél bij’.

Maar vandaag gebeurt er iets meer: jullie trouwen, jullie laten aan iedereen zien, in het bijzijn van getuigen, dat jullie voorgoed samen door het leven willen gaan en jullie laten het door de wet bevestigen.

Kurt, toen je ongeveer een jaar geleden Nina ten huwelijk vroeg op de heerlijke, ouderwetse, traditionele en ontroerende manier zijn er velen verbaasd geschrokken: ‘Kurt die gaat trouwen!‘ En jij, Nina, je was er ook enorm van onder de indruk, alhoewel jullie er zeker tevoren reeds veel zullen over gedacht en gepraat hebben. Trouwen in deze tijd, ’t lijkt niet meer zo evident…

Gelukkig kennen jullie in de eigen dichte omgeving mensen die ooit hetzelfde deden en die er tot op vandaag gelukkig mee leven.
Maar jullie kennen er ook die de pijn van de liefde gevoeld hebben, de scherpte van de onmacht, en jullie hebben ze – hoe dan ook – andere wegen zien gaan…
En toch zeggen jullie: ‘Wij trouwen!‘ Dank voor die beslissing. ’t Is een geschenk, op de eerste plaats van jullie aan elkaar, maar ook voor ons. Jullie willen de liefde gelijk geven. Proficiat!

Kurt en Nina, jullie hebben beiden ieder apart een stuk levensweg afgelegd, waarin veel werd verwerkt en waarin veel is gerijpt. En dan hebben jullie elkaar ontmoet en beslist om samen verder te gaan, met een hele bagage van wat voorbij is…
Weet dat daar een hele rijkdom in zit.
Vandaag spreekt alles van liefde.
Blijf geloven – ondanks alles – dat er aan het aller begin van jullie reis liefde in de bagage werd gestopt – liefde tussen twee mensen, bij jou, Nina en bij jou, Kurt, liefde die toen zo sterk was, dat jullie mochten geboren worden. Ook die liefde blijft in jullie bagage. Daarna heeft het leven zijn eigen wegen gezocht…
Gelukkig bléven er mensen én kwamen er nieuwe bij die met zorg en aandacht, met respect voor jullie eigen rijkdom én kwetsbaarheid, weer veel liefde in jullie bagage stopten. Al die liefde weegt zwaarder door dan alle ballast. Het is die liefde die jullie bekwaam heeft gemaakt om nu tot elkaar te kunnen zeggen: ‘Ik hou van jou!’ want enkel liefde kan liefde leren…

Welkom in de familie, Nina! Je krijgt er zomaar ineens 2 ‘schone-broers’ bij: Jurgen en Yoeri en 2 ‘schone-zussen’: Joke en Sylvie. En nu ben je écht ‘tante Nip’ van Silke, Sander, Tibor, Thyne, Merijn en Erinn.

Kurt, jij weet dat hier vandaag nog iemand zou gestaan hebben, met weinig woorden, maar fier en gelukkig… Hij is nu in goed gezelschap: Alice zal er een kwinkslag bijhalen en papa zal tevreden glimlachen.
Ik wil écht geloven dat zij meegaan langs jullie weg.
En dan zijn er nog de moeders, Kurt en Nina, noem ze nu ‘schone-moeders’ of anders, maar ’t is een sterk ras en op de achtergrond in jullie leven zullen ze er steeds zijn, ten volle.

Kurt en Nina, we wensen jullie alle geluk van de wereld toe:

‘Geluk
toch broos en ongeneeslijk teer,
geluk, het doet bijwijlen zeer,
maar houdt je in z’n zachte tover
…
en…
dat gaat nooit meer over.'
(Miet Meys)

AUB! Blijf de liefde gelijk geven!

Mama Mia