Even contempleren

Werkdag twee van de laatste twee werkweken zit er alweer enkele uurtjes op. En terwijl ik met Nip op één van de duurste terrasjes van de Keyserlei, dat van de Hermitage, aan het genieten waren van een deugddoend glas fris, overviel me de zinloosheid van het overgrote deel van mijn bezigheden. Eeuwen lang houden mensen zich al bezig met de vraag van het grote WAAROM en daaropvolgend met WAARNAARTOE. Iedereen maakt wel eens een fase in zijn leven door, waarin dat de grootste vraagtekens zijn, met urenlange, dagenlange en veelal ook nachtenlange discussies met vrienden en piekersessies met zichzelf. Jaren geleden was ook dat mijn favoriete bezigheid: op zoek gaan naar de diepere zin van het hier zijn en hoe daarmee om te gaan. Ik heb het antwoord nog steeds niet gevonden en erger nog, ben ergens onderweg de drang naar juist dát weten kwijt geraakt. Mijn voldoening bevindt zich tegenwoordig in de glimlach van een ander. Met andere woorden, van de grootste nieuwsgierigheid ben ik rimpelloos (nou ja, bijna toch) overgegaan tot de orde van de dag in mijn leven: da sein.

Zei u iets?

Ongetwijfeld zijn er genoeg filosofen die misschien een tipje van de sluier zouden kunnen oplichten voor mij, maar ik neem er helaas geen genoegen mee: het hele doek eraf of laat maar hangen, die handel. We zijn namelijk nogal praktisch ingesteld geraakt, de laatste jaren niet in het minst. Wil dat dan zeggen dat ik oppervlakkig ben geworden? Ik durf hopen en stellen van niet. Meer dan vroeger ligt mijn blik nu naar buiten gericht, zie ik wat er leeft of zou moeten leven, eerder dan mezelf middelpuntsgewijs van A tot Z te willen ontleden en bevredigen met een antwoord, dat waarschijnlijk met mijn beperkte capaciteiten nog niet voor de helft de lading zou dekken. En dus leven we van dag tot dag, met hier en daar een droom in het verschiet, zomaar te grijpen, als ik er maar lang genoeg naar smacht. En onderweg geniet ik dan van iedere kruimel klein geluk, onverwacht vaak, maar net zo goed gesmaakt. Meer is voor een ander.

Al moet ik toch toegeven dat ik die tijd van toen nu af en toe toch mis. Er was toen niets mis met het stellen van al die vragen, al die teveel vragen ook. Dat hoorde er allemaal bij, snap je? Nu niet meer, het is aangewezen vooral niet te veel met jezelf en je plaats in dit leven bezig te zijn. Niet omdat je dan puur tot stilstand zou komen, daar is op zich niets mis mee, maar omdat je dan niet meer mee zou kunnen. Misschien is dat dan weer de bedoeling die we met zijn allen nog steeds niet zien, maar dat moet ik dan maar bekijken met mijn oudere ik, die jonge snaak die de hele wereld zou veranderen, als hij maar een kans daartoe zou krijgen...