Nederlandse gekte
Holland hup, het is daar de laatste tijd terug een oranjegekte van jewelste. Gelukkig maar dat Nip met haar Nederlandse genen geen behoefte heeft aan voetbal op het scherm. Alhoewel, als ik me niet vergis, zit ze morgen heel gezellie bij Schone Moeder Lenie om samen naar Nederland-wetenwijveel te kijken en toch nog eventjes uit de bol te gaan. Nu, ik heb een oud bijgeloof inzake voetbalmatchen: als ik de eerste wedstrijden in een reeks niet gezien heb en de te besupporteren ploeg heeft daarin gewonnen/verloren, dan moet ik dat zo behouden voor de rest van de reeks, anders doorbreek ik het gunstig regime van een toeschouwer minder. Er zijn er trouwens al genoeg die er laveloos naartoe leven en springen dat het een lieve lust is bij winst. Daar hoeft een gekke Vlinderman niet meer bij, als het is om de hoop te vergroten.
We zijn net terug van deel twee uit de lessenreeks rond schrijven. Vandaag opnieuw een deeltje herneming van het gericht feedback geven, aangevuld met een oefening rond poëzie of twee. Opnieuw wat bijgeleerd, in vaktermen als van het luisteren naar anderen en hun benadering van poëzie. En dat is waarschijnlijk wel mijn grootste les: niet iedereen benadert het dus op dezelfde manier en met eenzelfde overtuiging. En waarom ook niet, waar mensen zijn, zijn er evenveel verschillende ideeën als dat er individuen zijn. Waarom zou poëzie, als mogelijk de allerindividueelste uitdrukkingsvorm in taal van een mens dan ook niet gebaseerd kunnen zijn op niet geijkte, zelf ingekleurde overtuigingen? Mits in achtneming van een aantal geplogenheden kan zich daar het grootste deel van de lezer best wel in terugvinden. Denk ik. We zien wel. Ik kijk alvast uit naar volgende week.
De rest doe ik morgen wel uit de doeken. Wat er nog te wachten staat, waaraan nog gewerkt moet worden, wanneer en met wie dat zal gebeuren, de hele mikmak...
We zijn net terug van deel twee uit de lessenreeks rond schrijven. Vandaag opnieuw een deeltje herneming van het gericht feedback geven, aangevuld met een oefening rond poëzie of twee. Opnieuw wat bijgeleerd, in vaktermen als van het luisteren naar anderen en hun benadering van poëzie. En dat is waarschijnlijk wel mijn grootste les: niet iedereen benadert het dus op dezelfde manier en met eenzelfde overtuiging. En waarom ook niet, waar mensen zijn, zijn er evenveel verschillende ideeën als dat er individuen zijn. Waarom zou poëzie, als mogelijk de allerindividueelste uitdrukkingsvorm in taal van een mens dan ook niet gebaseerd kunnen zijn op niet geijkte, zelf ingekleurde overtuigingen? Mits in achtneming van een aantal geplogenheden kan zich daar het grootste deel van de lezer best wel in terugvinden. Denk ik. We zien wel. Ik kijk alvast uit naar volgende week.
De rest doe ik morgen wel uit de doeken. Wat er nog te wachten staat, waaraan nog gewerkt moet worden, wanneer en met wie dat zal gebeuren, de hele mikmak...