dagbeschouwing + gedicht

Writehistory sloeg haar vleugels uit. De eerste meeting gelijk een feit. Ik was erbij, keek ernaar en voelde me weer even blij. Zo af en toe kunnen mensen gewoon samen zijn, omdat ze elkaars bestaan reeds vermoedden, maar nog niet het gezicht erbij, en dan gewoon gezellig samen zijn, dat vind ik altijd behoorlijk top. Ik heb gebabbeld met een hele hoop medeschrijvers, eindelijk dus dat juiste gezicht erbij, bon, vooruitgang alweer in het leren kennen van de medemens.


Nu zit ik hier thuis, te wachten op niemand. Bijzonder vreemd eigenlijk. Waar is de tijd van onbenul? Bestaat er heimwee naar wat sleur? Zou regelmaat dan toch heilzaam zijn?

na het feest

een doffe slag
de deur in het slot
met stilte opgesloten
in het hoofd van hij
die blijft wonen

de kamer hult zich
rondom zijn besloten hoofd
er is wat te doen, veel
dat morgen ook nog kan
de buren bellen luidkeels
om geen suiker maar de muziek
staat ze veel te luid

de deur slaat opnieuw
om dicht te blijven

© Frans V.