Mijmering + gedicht

Gewoon een gedicht vandaag, beetje introspectie, beetje beschouwing, veel Vlinderman. Want wat drijft me toch om iedere dag mijn poëtische bijdrage te willen leveren aan een wereld, die daar niet voor open staat op een klein stukje na? Zou ik niet beter manden gaan vlechten? Of ieder boek lezen dat er maar te vinden is? Waarom leer ik geen Russisch of Chinees en verhoog ik daarmee mijn toekomstkansen? Moet ik nou echt altijd maar blijven wroeten in mijn ziel, in de hoop daar iets onbekends te vinden? Allemaal vragen, evenveel ontbrekende antwoorden. Misschien dat de tijd...

dwars door de mist

hij schrijft verzen zonder
zich bloot te geven, woorden
die amper beschrijven
wat zich in zijn ziel
als een teek in hondenvel
genesteld heeft, te blijven
jeuken tot het brandt

de franje weggeschuurd
het leven verdient hem niet
verhuld door onbenullige krullen
zet hij zorgvuldig zijn letters
in een georchestreerde waas
waar de waanzin ronddwaalt
wanhopig op zoek naar liefde
die zich niet gevonden wil

hij is bevangen door de tijd
die hem seconde per seconde verwijt
voor haar geen oog te hebben, bezig
met het tellen van de witte rimpels
in zijn langzaam stervende gelaat
maar hij beschuldigt niets en niemand
van de vloek, dat de jaren hem
maar blijven achtervolgen

Frans Vlinderman