breuken & ziektes + gedicht
Het is stilaan Kerstmis, alles nadert zijn hoogtepunt van peis en vree. Zou je denken, maar er is al heel wat ander 'nieuws' te rapen gevallen in de Vlindermanatmosfeer. Terwijl Bibi samen met Nip elke dag wat verliefder en levendiger lijkt te worden, geeft ergens een koppel de strijd van het samen leven op en valt voor een grote vriendin het verdict dat ze kanker heeft. Waar het voor dat ex-stel misschien ooit nog kan keren, zal het voor die vriendin in de nabije toekomst afgelopen zijn. Zelfs met behandeling, is het terminaal. Ik word er helemaal stil van.
na de ziekte
pijn, ze leeft ermee
alsof het een metgezel
praat ertegen, intiem
vecht er ook mee
verschillende belangen
in haar schoot scherpt het
verlangen naar meer tijd
er dient nog zoveel afgewerkt
geboorten meegemaakt, geluk
van anderen bewonderd, alles
maar niet dit einde
zo onwaarschijnlijk
zo voortijdig
ze zit in haar zetel
herinneringen in haar handen
gevouwen tot een stil gebed
ze vreest de leegte niet
zoals het leven eerst
Frans Vlinderman
na de liefde
er heerst kilte in zijn hart
nu hij toch beseft dat zij
de ware niet, noch hij
zij samen door dezelfde deur
nog enkel met tijd ertussen
elk een andere kant op
voorbij het blijven liggen
soezen tot aan de noen
verdwenen dat loom gevoel
zo rakend in de onderbuik
enkel nog wat stof tot overdenken
en die kleine hand
zo smekend uitgestoken
met wat die ooit gevuld
zal heel veel later
misschien nog uitwijzen
als zij en hij
er heerst kilte in zijn hart
nu hij toch beseft dat zij
de ware niet, noch hij
zij samen door dezelfde deur
nog enkel met tijd ertussen
elk een andere kant op
voorbij het blijven liggen
soezen tot aan de noen
verdwenen dat loom gevoel
zo rakend in de onderbuik
enkel nog wat stof tot overdenken
en die kleine hand
zo smekend uitgestoken
met wat die ooit gevuld
zal heel veel later
misschien nog uitwijzen
als zij en hij
na de ziekte
pijn, ze leeft ermee
alsof het een metgezel
praat ertegen, intiem
vecht er ook mee
verschillende belangen
in haar schoot scherpt het
verlangen naar meer tijd
er dient nog zoveel afgewerkt
geboorten meegemaakt, geluk
van anderen bewonderd, alles
maar niet dit einde
zo onwaarschijnlijk
zo voortijdig
ze zit in haar zetel
herinneringen in haar handen
gevouwen tot een stil gebed
ze vreest de leegte niet
zoals het leven eerst
Frans Vlinderman