Poezen, dierenartsen en verjaardagen

Miss Tati en Miss Tofi, onze twee gitzwarte nachtraven op vier klauwenhouders elk, zijn vandaag met hun baasjes naar de dierenarts geweest. De meer dan vriendelijke dierenarts deed de nodige onderzoeken, inschrijvingen, inspuitingen en andere pillendraaierij en kwam tot de conclusie dat beiden 1,7 kg wogen en op wat wriemelende wormenbeestjes na heel gezond waren en bijzonder rustig, welgemanierd ook. Bij thuiskomst hebben we dan ook heel even in de zetel nagenoten van elkaar, terwijl de Misses zich terug konden laten gaan in het interieur waar ze ondertussen toch al behoorlijk aan gewend zijn. 't Komt allemaal goed hier, zoveel is zeker.

Vlinderman en Nip hebben daarnaast een heel leuke Hallmarkcard gekregen van Mama Mia, waar we samen eens heel smakelijk en in feite gewoon gelukkig naar hebben gekeken en geluisterd. Over vier dagen vieren we immers ons eerste huwelijksjaartje samen en dat is altijd toch weer een kleine mijlpaal. Feitelijk vieren we dan ook ons eerste lustrum als 'koppel', dus het wordt misschien wel een klein feestje onder ons beidjes... We zien wel, maar het wordt dus hoedanook een feestelijk weekendje.

Voor al wie nu misselijk weggedraaid is van zoveel zeemzoet gedoe, trekt het u niet aan. Bibi deed dat vroeger soms ook en uiteindelijk stelt het gewoon niet zoveel voor. Gewoon uw karreke aan dat van een ander hangen en zien waar de gedeelde rit uiteindelijk eindigt. En eindigen, daar stevenen we allemaal op af. Nip gaf daar zonet nog een klassieke quote weg: 'Vanaf de dag dat we geboren zijn, zijn we aan het sterven, al weten we niet hoelang dat zal duren.' Om maar te zeggen dat een stervende zich doorgaans niet veel aantrekt van wat er verder nog 'te trekken' zou moeten zijn. Dat geldt ook wel een beetje voor de verliefden. Die hebben oog voor elkaar, en verder, ja, is er dan misschien nog iets verder?