gedicht: minder mens

Gisteren vermeldde ik al dat het vandaag zondag zou zijn en zie, het heeft gezond op deze dag. Rustig kabbelend is het ons overkomen en voor ik me verder mee laat voeren, pleeg ik hier nog een powetische beschouwing, eentje over een bepaald soort mensen. De soort die je liever niet tegenkomt zonder op je hoede ervoor te zijn, de soort ook waar je maar beter medelijden mee hebt, ook al kunnen ze elkaar ruimschoots troosten, vermits ze toch al met behoorlijk veel zijn.

minder mens

het ziet het oude dagen
in moderne tijden waar toekomst
voor het grijpen zou gelegen
met een slag in het ijle
getorpedeerde dromen versagen

in zijn huis gezeten op zijn troon
dirigeert hij zijn soldaten
met gericht marionettengeweld
in de richting van zijn angst
ten strijde tot het einde
dat ook zo wel komen zou

de illusie voedt zijn wanen
tot het greintje mens
zo lang nog zijn bezit
verdwijnt dan in de nacht
de laatste waarin hij nog Mohikaan kon

er rest nog leedvermaak
en ook dat vergaat

Frans V.