Dendermonde, vrijdagochtend, 23 januari 2009, met een mes gaat een jongeman tekeer in kinderdagverblijf Fabeltjesland. Hij doodt twee peuters en een medewerkster en verwondt nog een tiental andere kinderen. Vervolgens stapt hij op zijn fiets en trapt weg naar een mogelijk volgend adres om dit scenario te herhalen.
We zitten er hier wat beduusd bij, Nip en Vlinderman. Niet goed wetend welke houding we ons nu het beste zouden kunnen geven. Alweer is er in ons kleine landje een moordlustige mafketel in geslaagd de ons anders voortreffelijk aangevulde voorraad woorden te ontnemen. Want hoe vat je wat er gisteren in Sint-Gillis tegen Dendermonde gebeurd is? Een gastje van amper 20 jaar dat om wat voor reden dan ook zomaar een kinderdagverblijf binnenstapt, daar ontdaan van alle menselijkheid zijn agressie richt op het meest onschuldige van eender welke natie, namelijk haar kinderen, en dan zijn weg vervolgt, als ware er niets gebeurd? Hoe vat je dat? Hier gaat het van ongeloof over naar verstomming, van woede over naar medeleven met de nabestaanden, van onbegrip voor dergelijke zinloze driestheid over naar ongeloof. Dat maalt, dat draait, dat keert, en nog geraken we er niet aan uit.
Het hele land staat ondertussen samen met de rest van de wereld op zijn achterste poten. In volle emotionaliteit worden dure eden gezworen, worden nieuwe maatregelen aangekondigd om kinderdagverblijven nóg veiliger te maken dan ze in wezen al zijn, piekert iedereen zich het onthutste hoofd suf naar het waarom. In het buitenland schrikken ze zelfs niet echt meer op, blijkens enkele berichten in pakweg The Times en Independent. België, het land van kindermoord en -misbruik, pedofilienetwerken en dergelijke meer. Het is maar dat ook Ierland, Finland, Oostenrijk, de VS, Italië, Zwitserland, Nederland en noem maar op ook al kennis mochten maken met gevallen van bovenstaande aard. België staat niet alleen hiermee, zoveel is zeker, maar er echt op voorbereid, dat was het niet. En toch, het moest er eens van komen. Wat elders in de wereld immers gebeurt, duikt ook bij ons vroeg of laat op. Die ene enkeling die het niet meer heeft en dan maar op zijn manier uithaalt, die woont ook hier in onze straten. Of we dat nu willen of niet.
Ook het internet gonst ondertussen van de geruchten. Hij zou dit, hij zou dat, de overheid te laks, de buurt te blind, de wet te slap, alles wordt bovengehaald om vooral maar niet de hand in eigen maatschappelijke boezem te hoeven steken. Want dat er wat mis is met onze huidige samenleving, waardoor dergelijke excessen mogelijk worden, staat voor mij boven alle twijfel verheven. Waar het goed en genoegzaam toeven is, vind je immers wel nog hier en daar een misantroop, maar een dergelijk ontspoord sujet?
We wachten voorlopig maar verder af waar dit allemaal toe zal leiden. We hebben tot nader order immers niet veel andere keuze, met alle berichten, waarvan het één het ander soms ronduit tegenspreekt. En we voelen mee met de ouders die hun kind verloren hebben, of het verwond zagen worden, met de vrienden en familieleden ook, met de medewerkers, met allen die nu even niet meer weten waaraan of waaraf. En uiteraard met die kleinste hummeltjes, die niet beter wisten dan zich tot gisteren geborgen voelen. Dat ze er door zouden mogen komen zonder al te veel schade.
