Vlinderman 36

jarig + gedicht

Toosten op het nieuwe levensjaar, waarom ook niet?

Jarig zijn. Het heeft iets en het heeft ook niets. De dag valt zoals de dagen vallen en de mensen doen wat de mensen doen. Is het dan iets speciaal? Langs de ene kant ben ik geneigd van nee te zeggen, langs de andere kant dan weer niet. Het voelt immers anders aan, die ene dag per jaar. Twee jaar geleden was het allemaal bijzonder eigenaardig, toen ik geveld was door een herseninfarct, sindsdien doe ik mijn dagje in Het Zeezicht. Lekker vrijblijvend, voor al wie zin heeft om erbij te zijn. En dat maakt het altijd opnieuw een stukje speciaal. Die dag. Soit, bedankt aan allen die erbij waren, bedankt ook aan allen die wel wilden, maar niet konden, om er een fijne namiddag van te maken. De mensen van 't Zeezicht hebben het alleszins geweten ;)

Wie eens een roze blog wil lezen, moet gewoon even naar Nip surfen, die de week van de wijven mee aan het vieren is. Het hoe en waarom lees je daar dan wel...

Naar aanleiding van een artikel dat ik las over en met de zoon van Hugo Claus schreef ik onderstaand gedicht. Meer toelichting krijg je niet, je zal je eigen ogen en verbeelding moeten gebruiken. En nu ga ik verder vieren, verjaardagen komen nu eenmaal niet elke dag aangewaaid ;)

een vaders zoon

in de schaduw van
vlooit hij zijn pels
op zoek naar waarheid
dat hij meer zou zijn
dan een afgeleide variant
op het grootste thema

zijn identiteit op tafel
leidt slechts tot discussie
amper fracties boven het gesprek
dat de koffie vandaag wat lauwer
met de mistige zon door het raam
als koele belichting ter commentaar

zijn conclusie snijdt
ieder mensenhart door twee
dat hij waarlijk de minste
slechts een geschoten trofee
en ooit misschien wel meer
bij het graf van zijn vader
omdat hij dan eindelijk
de zoon van

Frans V.