Ratrace + gedicht

Vandaag was het A's laatste dag op 't werk. A gaat verder, zoekt andere horizonten op, verlegt haar grenzen. wij van te alhier wensen A nog veel succes toe met haar nieuwe uitdagingen, we vonden het doorgaans prima op zo een schitterende collega als A te kunnen rekenen. En dat we hAar zullen missen, hier in de Antwerpse loopgraven, en dat het nog speciale tijden zullen worden in diezelfde oorlogsgreppels, nu zij er niet meer is om één en ander recht te kunnen trekken wanneer nodig. En dat het nu al wat onwennig voelt, gaan werken zonder die zekerheid van A om op te bouwen.

Nip heeft me net volgepropt met pannenkoeken, samen aan het kleine tafeltje in de keuken. Verwend wordt deze Vlindervent, doodgewoon platverwend. Niet dat ik het niet leuk vind, verre van, maar ik word er af en toe zo wee van, zo moschi (of hoe je dat ook zou spellen). Gelukkig kan ik dan ook in haar armen terecht, om getroost en gelaafd en bemind verder te gaan. Ze zeggen wel eens dat zwangere vrouwen supersensitief worden, wel, Vlinderman is zwanger van een belofte, wat dan weer reden zou kunnen zijn om wat gevoeliger enz...

Volgende dagen ga ik het wat rustiger aan doen. Beetje bloggen, dat wel, maar er staat niet al te veel poëzie op het menu, even wat minderen in podiumkunstenarij. De zondag van gisteren als voorbeeld voor onthaasting, berusting ook, dat er nu eenmaal niet zoveel uren in een dag als ik wel zou willen en dat er meer uren in een nacht dan ik wil slapen. Beetje gas terug en zo. Bof, waarom ook niet.

ratracers keepin' on racin'

ze razen alsmaar verder immer harder
de mannen, de vrouwen, de kinderen
door de woestenij van hun leven
onder het slaken van loze kreten
dat ze de wereld wel eens zullen
veranderen ze in willoze zombies
opgeleefd door het systeem
uitgemolken koeien die herkauwen
wat ze eerder voor hun kiezen

ze weten van geen ophouden
zeulen met verlangens, wensen
waar oude boeren niet wakker van
noch ooit krom zouden liggen
en aan het einde van de rit
voelen ze nooit het dwingend bit
tussen hun reclamevolle tanden
dan wel de onweerstaanbare drang

nog een eindje verder
nog een nieuw hebbeding
nog wat weigering tot stilte
nog een streepje hartinfarct

als alles dan bereikt
wentelen ze zich in huid
die hen te vroeg te oud omsluit
verhindert eindelijk te genieten
slechts gedwongen tot bitterheid
dat er nog zo weinig tijd te over

Frans V.