gedicht: volgbaar volkje

we hebben vandaag iemand helpen verhuizen en verder houden we het op een prettige zaterdag gewenst aan de (al dan niet toevallige en/of kwaadwillige) bezoeker van deze blog. Sedert ondertussen al een hele poos is er nog eens een gedicht ontstaan, dat ik hieronder zomaar met u deel. Uiteraard betreft het een persoonlijk aanvoelen van iets, dat nooit op de hele massa van toepassing is, maar het blijft mijn visie erop. Zij die mij persoonlijk kennen, weten wat ik hiermee bedoel, zij die dat niet doen, kunnen dat vermoeden. Bij poëzie blijft er echter altijd ruimte voor interpretatie en dat gun ik u als lezer dan ook van harte.

volgbaar volkje

onderweg naar ergens
de massa volgt de meute
volgt de massa naar verder
waar er aan te komen dient
om toch iets in dit leven

de vele gevallenen onderweg
ze worden gekoesterd
elk jaar de eerste van november
met een bos of wat bloem
op hun blinkende zerk van steen
te lood om hen nog te laten
gaan laat staan staan

het zijn dromers die peinzen
in hun handen alles te hebben
wat ze nodig in dit leven
maar niet erger dan zij die veinzen
zomaar het antwoord te kennen
op de vragen met waarom
als dodelijk eerste woord

Frans V.