jezelf ja + gedicht

Nog één dagje ploeteren en we zijn weer aanbeland bij een weekend. Een lang weekend, extra lang ook, want pas het weekend daarna zitten we met dat gestolen (zomer)uur. Ik beloof veel geluier en op zondag veel gepalaver over koetjes, kalfjes en andere zaken. Zo een beetje zoals nu. Niet al te veel diepgang, niet al te veel 'uit het leven' gegrepen. Zo kan ik niemand voor het hoofd stoten, geen gevoelige tenen bekeien. Als ik het achterste van mijn ziel zou willen laten zien - mijn tong kent iedereen toch al - zou deze blog immers niet de juiste plaats daarvoor zijn. Iemand zou zich erin kunnen herkennen, of iemand die hij of zij kent, of zijn droom in woorden lezen... En ach, dat kan niet in deze wereld.

Ik wauwel maar een eind weg. Niet op letten, na een driekwart voormiddag last van vloeibaar darmprotest ben ik niet van de vrolijksten. Gelukkig hield het dus nog tijdig op om er een min of meer comfortabele dag van te maken. Soms moet het niet meer zijn dan dat: tevreden zijn met het simpele feit dat het goed is zoals het is. Dat je zonder bijkomende problemen een avond kan bereiken. Enzovoort enzoverder enzomeer.

wees jezelf

hij draagt zijn hart voor
met lillende stem, bloederig
de dorst in zijn ogen naar
erkenning voor dergelijke daad
van blinde overgave aan zij
die van hem de wereld verwachten

album teruggedraaid
kleine jongen toont
geschaafde knieën
pas daarna waterogen
bij de oorveeg om
toch zo onvoorzichtig
gloeiende oren

neem dit vlees
mijn vrees erbij
dat het allemaal
toch voor niets

hij smeekt hij preekt
spreekt iedere dag
over wat hij ziet
schijnbaar de enige
van zijn hele klas
iemand met ogen die
toch slechts blind
wordt weggekeken

Frans V.