rustig aan + gedicht

Iemand zegde me vandaag dat ik het wat kalmer aan moest doen, wat minder hooi op m'n vork moest nemen. Na een milde vorm van intern verzet van circa 2 milliseconden moest ik haar gelijk geven. Ik weet wel dat er zoveel te beleven, zoveel te doen ook valt in dit leven, maar het mag af en toe inderdaad eens wat minder ook. Gewoon lekker niksen, doen alsof ik niet geneigd ben om twee of zelfs drie levens tegelijk te leiden (lijden?) Dat ga ik dan maar doen ook. Maar niet hier, op deze blog kom ik graag even verpozen, even de beentjes onder 't grenen meubel strekken en mijn vingers heerlijk weg laten glijden over een al even smooth klavier. Want daar geniet ik nu eens van: het is ook één van de weinige momenten dat ik me helemaal niet loop af te jagen om toch nog dit en toch nog dat mee te pikken...

de weg


de zoektocht is ten einde
waar het antwoord gevonden
zich van de vraag bedient
en niet meer andersom
de feiten zich voordoen
als eisen die achterhaald ook
geen reden van bestaan meer

het geluk diende gemaakt
met eigen handen gekneed
uit de klei van het bestaan
getrokken wat er nodig is
en dat met meer dan hij alleen

zij staat erbij
glunderend, de lach
in zijn hart gegrift
en hij, gewoon eindelijk
er helemaal bij

Frans Vlinderman