cocoonen + gedicht

Terwijl de teller verder aftelt, bewegen Nip en haar Vlinderman zich in de cocon van hun bestaan. Samen een boekje lezen, samen wat op de pc, samen te water voor een kilometertje sportief zwemmen, samen aan de Chili Con Carne, samen uitwaaien in Het Zeezicht op het zo geliefde plein. Enkel de dagen tussen zondag en zaterdag verbreken die gezellige sfeermomenten (en -avonden), omdat Vlinderman dan aan de bak moet om het dak boven het hoofd, het loof op tafel, de extraatjes hier en daar, te bekostigen. En weet je wat? Hij doet het nog graag ook. Al zou een maandenlange vakantie niet afgeslagen worden om pakweg een eindje aan het schrijven te slaan. Schrijven, niet bloggen.

Die interesse in schrijven heeft waarschijnlijk nogal wat te maken met het laatste boek van Stephen King, Duma, dat ik zuinigweg aan het verorberen ben. Ik blijf er fan van, al meer dan 20 jaar is dat zo, en weinig kans dat ik het ooit ga laten. King is voor mij dé man, die verhaalkracht combineert met een heldere taal, razendknappe personagetyperingen, afgewerkte scèneomschrijvingen, dialogen die me soms verbluft doen herlezen. Een psycholoog, maar dan zonder diploma. Ik hou ervan. En ik wil er van schrijven. Verhalen, uiteraard, wie daagt me uit?

digidichter

zijn pen ligt roerloos
in het hoekje van vorige eeuw
naast de ganzeveer, op een bed
van lang vervlogen perkament
verschaalde ideeën en wezen
die smeken om wat inkt
door hun letteren aderen

vandaag zijn zijn ogen gericht
op het licht van een plasmascherm
waar een cursor naar hem knipoogt
uitdagend met sensuele toetsen
die maar wát vingers willen voelen
hem te vervoeren tot het manna
van bits en bytes online

in het midden van toen en nu
treft hij zichzelf nog steeds
met verwondering telkens hij
zich laat leiden door het moment
van déjà vu, en toch ook weer niet

Frans V.