Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

vrijdag 30 november 2007

verkoudheid + haiku

Het is vrijdag, ik heb een vrije dag, en dan denk ik aan fijne dingen, in te halen achterstand, bij te werken karweitjes, de afwas, het opruimen van 't appartement, affin, aan allemaal dingen die het leven daarna zoveel aangenamer maken. Waar ik niet aan dacht, dat was aan de mogelijkheid dat ik opnieuw verkouden zou worden. Snirf. Het is weer zover. Vlinderman z'n hoofd zit weer vol snot, zijn rug doet pijn, er lopen koude rillingen door mijn spieren, een lichte hoofdpijn is manifest aanwezig, ik zit met drie graden verhoging en vrijdag, mijn vrije dag, spoedt zich naar haar einde. Zonder fijne dingen. Bof. Balen, ja.

Gelukkig is er Nip nog, die me met haar tedere handen wat verkoeling brengt en regelmatig bericht over de huwelijkse weetjes, zodat ik wat afgeleid word en meer met de toekomst bezig ben dan met mijn falende lijf.

bij de winter - haiku

waterrimpeling
bleke zon beschijnt grijzig
de laatste reiger

Frans Vlinderman

donderdag 29 november 2007

Toneel + gedicht

Zo dadelijk eten Nipje en ik een lekkere, home-made pitta met uiteraard de nodige looksaus, waarna we weer afzakken naar onze donderdagse afspraak met Annemie, onze toneelles-instructrice. Jaja, Vlinderman proeft eens van iets anders dan alleen maar poëzie of blog. Al moet ik er onmiddellijk bij vertellen dat mijn geheugen helemaal niet meer getraind is in het uit het hoofd debiteren van teksten/dialogen. Toch lukt het stilaan beter en beter om zonder vergissingen en op het juiste moment mijn lijnen erdoor te laten komen, al zal ik het allicht nooit tot op de podiumplanken schoppen. Is trouwens ook niet echt de bedoeling...

Via deze weg nog een bedankje aan u, mijn lezer(es). Na mijn opiniestukje van gisterenavond stroomde mijn mailbox vol met de meest uiteenlopende mails. Het blijkt dat het onderwerp de mensen bezighoudt. Niet iedereen is gediend van onze eerbiedwaardige politici met hun wereldvreemde besluiten. Het is echter wel vreemd dat er nog geen enkele reactie onder het stukje zelf staat. Is er soms iemand bang van de reacties van anderen of zo, mocht blijken dat er nog andere meningen bestaan? Ik vraag het me maar gewoon af.

gelabeld straatje zonder eind

hij belichaamt de non conformist
met lak aan ieder volgzaam ander
discussieert zich uit de regels
van vorm en ander keurslijf
dat hem belet te zijn
wat hij niet en nooit

in het nauw van zijn ongelijk
wordt hij dan weer opportunist
hij staat erop, liever
dan verrot gescholden
voor die andere term
en verwordt dan toch
tot rasechte conformist

de nihilist hoort het aan
hij denkt er het zijne van
en besluit dat het niets
met hem te maken heeft

Frans Vlinderman

woensdag 28 november 2007

Opinie: het hoofddoekenverbod

Het is erg tegenwoordig, al dat politiek gedoe over de hoofddoek. Ik weet niet welke idioot er nu eigenlijk valt over iemand met een doek, omdat betrokkenes religie dat zou voorschrijven. So what, het zijn toch zij die ervan zullen zweten in onze gigantisch hete zomers, niet? Het heeft ook zo zijn voordelen: je hoeft als hoofddoekgebruikster 's ochtends geen uren in de badkamer rond te hangen om toch maar alles in de juiste plooi gekamd of -borsteld te krijgen. Tijdswinst, trouwens ook goed voor het milieu, want dan hoeft die badkamerlamp al die uren alweer niet te branden en zo.

Na Antwerpen is nu ook Gent ervoor te vinden om de hoofddoek dus te bannen voor iedereen die met het publiek in contact komt tijdens de uitoefening van een openbare functie. Stel je voor dat iemand daar aanstoot aan zou nemen. Ik alvast niet: op de tram of bus, occasioneel zelfs de trein, storen ze me niet. Ook niet wanneer ik over straat loop. En als ik op reis een paar van die bedekte kopjes zie, dan ben ik erdoor gecharmeerd, weet ik dat ik met vakantie ben. Trouwens, de dame die Nip en mezelf heeft geholpen met de formaliteiten van ons nakend huwelijk, zag er schattig uit in haar hoofddoekige bekleding. Nogmaals, so what?

Religieuze symbolen, het kan niet, het mag niet, het zal niet. Wel, ammehoela, waarde heren beleidsvoerders en bovenal opiniemakers. Wat is de volgende stap: het verbod op een hoofddoek omwille van medisch-esthetische redenen? Kunnen al die mensen met een kaal hoofd omwille van chemo volgens mij alvast niet mee lachen. Kan je trouwens gelijk voorstellen dat ze een bordje om hun nek hangen met 'ik heb kanker'. Of wat met al die kruisjes om de (onbedekte) hals, op revers gespeld zelfs, en dan spreek ik nog niet over al die Maria-medaillonnetjes. En keppeltjes, wat gaan we daar mee aanvangen? En een groen hemd of shirt, kan dat wel door de beugel? Of zwart? Want je zou zo wel eens aan het loket kunnen meedelen wat je politieke voorkeuren zijn - en dat wil toch niemand?!

Nee, het beleid in dit land spoort niet. Langs de ene kant wat lopen afzeiken over (il)legale burgers die zich dienen te integreren en daarbij vooral verdraagzaam moeten zijn, mét respect voor elke 'andere' cultuur, langs de andere kant in diezelfde 'bevlogenheid' lekker discrimineren op basis van geloof. Er zijn er volgens mij een paar hun pedalen kwijt. En dan die mensen van dat Centrum voor Gelijke Kansen en andere Blabla, waar blijven die nu? Niets aan de hand, want Papa Wet heeft het zo gedicteerd? De democratie heeft het laatste woord? Welke democratie? Diezelfde die momenteel ongeveer 10% van haar onderdanen negeert omdat ze hun ideeën niet genegen zijn?

Laat het mij zo stellen: de democratie in België, en dan bedoel ik net zo goed Vlaanderen, Wallonië als het Brussels Gewest en bij uitbreiding in de hele (Moderne) Westerse Wereld, is ver zoek en eigenlijk al verloren vanaf het uitgangspunt dat 'de meerderheid' gelijk heeft. Dèmos en Kratein, de Griekse woorden, ze klonken toch zo mooi, maar ook toen was het al een doodgeboren baby. We doen ons best, daar niet van, maar zelfs de uitvinders van 'democratie', de oude Grieken, slaagden er niet in hun verheven idee om te zetten in een waardig en menselijk model (mochten eraan deelnemen: geen slaven, geen vrouwen, geen arme sukkelaars, ...) Wat zouden wij 'moderne' mensen, die zelfs geen tijd meer hebben om over wat dan ook te reflecteren, er dan wat van bakken?

Het is een epistel geworden, maar ik wou het toch even kwijt. Eitje leggen en zo. U mag het pellen.

Frans Vlinderman.

(noot: te lezen als pleidooi voor meer menselijkheid)

Trouwjurk + gedicht

Ondank, niet alleen des werelds loon, maar soms ook dat van mij. Waar ik er vrijdag reeds een hele dag alleen voorstond, kon ik er wegens omstandigheden deze namiddag weer op dezelfde manier aanhangen. Woensdagnamiddag en er alleen voor staan voor alle telefoontjes, alle afspraken die binnen moesten gelaten, alle post die moest verwerkt, probleempjes hier en daar ontmijnd, soit, het klokje van vijf uur werd met veel plezier begroet.

Onlangs de bemerking gekregen dat het toch onmogelijk moet zijn zowel dichter als administratieve kracht te zijn. Mijn antwoord daarop was dat ik op het werk geen dichter ben, noch in mijn vrije tijd een administratief wonder. Feitelijk had ik moeten zeggen dat de dichter in mij elke dag vanaf het joelen van de vele wekkers sterft om pas bij het sluiten van de werkvloervoordeur opnieuw tot leven te worden gewekt. Ergens komt dat nog dicht bij de waarheid... Kan ik er trouwens wat aan doen dat de dichter in mij ook moet eten en geld moet verdienen om aldus naar menig poëtisch podium te kunnen afreizen?

Vandaag is er weer goed nieuws in het verlovingsrijtje: Nip heeft me net gebeld met de mededeling dat ze haar trouwjurk vandaag heeft gekozen én vastgelegd (of hoe noem je dat laatste?) Na de feestzaal, de traiteur, de trouwdatum (16/08/2008) alweer een behoorlijke stap in de goede richting... Ben er trouwens nieuwsgierig naar, maar ik zal nog 261 dagen geduld moeten oefenen, eerder zal ik ze niet te zien krijgen. Als echter Mama Mia, Schone Moeder Lenie, Bruidsmeisje Hannah én Getuige Britt het een mooie jurk vinden, hoef ik me in ieder geval geen zorgen te maken.

geklede trouwerij

stralend als een witte meeuw
die vrij het blauw bekrijst
van een zorgeloze hemel
zal ze voor de goegemeente staan
om zich weg te laten geven

hij zal er ook zijn, de man
die voor haar gevallen
de hemel aan haar voeten vond
zich van toen af aan haar bond
om zijn meeuw te beringen

de jurk zal ogen stelen
mensen met dromen beladen
zullen huiswaarts keren
net als zij
hand in hand
zullen zij minnen
wat onder het kleed
alleen voor elkaar
al jaren gloedvol klopt

Frans Vlinderman

dinsdag 27 november 2007

Amsterdam & Antwerpen + gedicht

Een vol uur ben ik ondertussen alweer thuis, daar waar mijn leven staat. Het deed deugd Nipje opnieuw in mijn armen te kunnen sluiten, Miss Jackie T nog eens plagend de gordijnen in te jagen, rond te kijken naar onze rommel en te weten dat ík samen met Nip die zelf gecreëerd heb in onze drang het met ons beidjes goed te hebben. Amsterdam was een belevenis, ik liet er gisteren al een stukje over los. En hoezeer ik ook van Antwerpen ben gaan houden en haar zelfs ben beginnen voortrekken als stad, Amsterdam is toch ook niet niks. Wat me trouwens opgevallen is op vlak van hulpverlening is dat er veel parallellen te trekken vallen tussen deze beide steden. Vooral het feit dat er nogal wat werk aan de winkel is om iedereen er zich in thuis te laten voelen op een gezonde, warme manier. En ook het feit dat er hard aan gewerkt wordt. Dan ben ik ook blij dat ik daar deel van uit mag maken, van dat hele proces. En zoals iedereen mag en kan ik dat op mijn manier doen.

voer voor studenten

rond de tafels
de vierkante tafels
ronde blikken vol plezier
en glazen die staan te dansen
bij het vrijmoedig studentenplezier

verhalen uitgewisseld
om de rijkdom te delen
die de jeugd en de ouderen
niet verdeelt maar samen bindt
in een wereld die er voor en door
maar bovenal en dat dan immer daar

worden de ideeën uitgewisseld
in een decor van multicultureel
en rassen aller landen die bijeen
zoveel meer dan nationaliteit zijn
tegen het decor van neen en non en no
het ja en oui en yes en si en altijd weer

die jeugd rond tafel
samen in tijdloos gepalaver
of ik dan ooit eens oud word
onderwerp van het volgend rondje

Frans Vlinderman

maandag 26 november 2007

Amsterdam + gedicht

Ik zit hier in Amsterdam het qwerty-klavier te vervloeken, dat vakkundig mijn blind typen ligt te verknoeien. Deze voormiddag stonden we alvast aan een verkeerde deur... Blijkt dat er twee straten Windeborcht in Amsterdam bestaan. Na een lichte paniekaanval de juiste mensen verwittigd dat we toch onderweg waren naar hen en met een halfuurtje vertraging ter plaatse aangekomen voor een boeiende uiteenzetting over het AMK (Algemeen Meldpunt voor Kindermishandeling). Na de noen was het de beurt aan Goal, maar daar vertel ik later meer over.

Nipje, mocht je mij hier lezen: ik mis je best, al klinkt dat behoorlijk melig van hieruit... Morgenavond sluit ik je weer in m'n armen, samen met Miss Jackie T, reken er maar op.

Onderstaand gedicht dateert alweer van 11 november laatstleden. Veel uitleg ga ik er niet bij geven, ik vind het voor zich spreken...

Belgica

de oorlog is in de wereld
in mijn kamer op het scherm
of ik er bij moet zijn
bij alweer een moord
dat geen assisen zal
want in opdracht

opnieuw een boek in het rek
over hoe een moeder verkracht
het kind niet erkent want
verwekt in opdracht van
een quasi legitieme macht

en dan ergens een klein land
dat het woord te wapen
miljoenen durft te gijzelen
in de naam van het eigen
eerst is eerst en de mijne
is groter dan de jouwe

ach, laat me met rust
op een wijze dan toch
die mij geruststelt

Frans Vlinderman

zondag 25 november 2007

Amsterdam + haiku

Eentje uit de oude doos, voor ik er een paar dagen tussenuittrek naar Amsterdam.

hond - haiku

liggend op droog stro
voelt een hond het kriebelen
zijn kussende vlo


Frans Vlinderman

zaterdag 24 november 2007

bedenking + haiku

Enkele dagen terug ging het over mezelf en Nip en hoe we onszelf bekijken. Alhoewel ik daarbij zonder gène durf te stellen dat ik me, naast administratieve loonslaaf, als schrijver en dichter voorstel, vallen er best heel wat vraagtekens bij op te tekenen. Want wat definieert nu iemand als een schrijver of als een dichter? Van Dale reikt ons het volgende aan:

schrij·ver (de ~ (m.), ~s)
1 iem. die schrijft
2 iem. die er zijn werk van maakt of die de gave heeft boeken te schrijven => auteur, pennenridder, scribent
3 [techn.] registreerapparaat

dich·ter (de ~ (m.), ~s)
1 iem. die gedichten schrijft => bard, poëet, woordkunstenaar, zanger

Nou, daar komen we dus al een heel eind mee, dacht ik. Ik schrijf gedichten, dus ben ik een dichter. En aangezien gedichten geschreven worden en een schrijver iemand is die schrijft, ben ik eveneens een schrijver. Een schrijvende dichter, zo je wil. En dat ik niet van mijn pen kan leven, so what? Als ik me niet vergis, kan ook een Ramsey Nasr dat niet. En dat is al een behoorlijke naam, toch?

najaarsdroom - haiku

voorbij de wolken
waar de herfst het kilste heerst
rusten dromen uit

Frans Vlinderman

vrijdag 23 november 2007

Weekend + gedicht

Zo, nog twee nachtjes slapen en dan doen we een ontbijtsessie met poëzie in De Kleine Wereld (Tussen koffie en kaneel, Vlasmarkt, Antwerpen), om dan omstreeks 13u00 op de bus naar Amsterdam te stappen. Vlinderman gaat op studiereis en gaat ineens ook even proeven van het maatschappelijk werkveld bij onze Noorderburen. Ben eens benieuwd hoe zij daar de zaken aanpakken op sociaal vlak...

Deze avond staat er nog een feestje geprogrammeerd in de feestzaal van De Nieuwe Zurenborger (Dageraadplaats, Antwerpen), waar ik eindelijk wat gezichten zal leren kennen van mensen waarmee ik al zo vaak aan de lijn heb gehangen. Het zal een deugddoend verzetje zijn na alweer een hels dagje op de werkvloer zonder mijn collega's. Niet alleen heb ik een half uurtje langer gewerkt om één en ander rond te krijgen, ik heb ook wat huiswerk meegenomen... Al is dat dan toch maar mooi voor morgen!

Over morgen gesproken: dan ga ik naar Sint-Niklaas, waar er een meeting plaatsvindt met schrijversvrienden van WriteHistory. En morgenavond misschien naar... Nee, dan blijf ik thuis, bij mijn Nipke en ons Miss Jackie T-gevalleke. Er zijn immers grenzen aan mijn agenda, al durf ik die inderdaad soms al eens met mijn te grote voeten treden...

voor de maneschijn

wat mooi toch die roos
haar blaadjes zo broos
met haar eindeloze geur
als een deur naar de liefde
op een aardse kier gezet
met niets dan wat doornen
om van zich af te bijten

hij romantiseert aandachtig
de bloem die hem daar en dan
zomaar bevlogen inspireert
hem intrigeert, zoals voor hem
anderen, wel duizend doden,
en vindt geen antwoord
dan een druppel bloed daar
waar hij zich geprikt

zijn toekomst zal anders zijn
zo zonder het genot van weten
dat hij niet alles kan begrijpen
maar wel het leren bevat
dat hij ergens eindig is

Frans Vlinderman

donderdag 22 november 2007

Schone Moeder + gedicht

Schone Moeder heeft zonet een heerlijke ovenschotel geserveerd en daarom zit ik nu zo vol (etiquette schrijft voor dat je zegt dat het meer dan voldoende is geweest of zoiets), dat ik niet veel meer kan bewegen, laat staan hier komen plaatsen... Dus hou ik het beperkt, uit gewoonte, om die trouwe lezer die jij bent en misschien ook wel die toevallige, die jij ook bent, niet in de kou te laten staan. Het poëzietje wordt al even bondig vandaag, want ik moet zodadelijk met mijn twee Dames nog naar het toneel.

portie zagerij

altijd kankeren, zoveel mensen
verleerd dat er meer is
dan enkel het negatieve
het positieve gewoon vergeten
in de hoek gepleurd, verloren

ze blijven toch zo graag hangen
met het touw rond de sleurige nek
de zwarte praat voor de vaak
los gebral met een al even zwarte tong
die wel blijft likken maar proeven

zo schoon dan die enkeling
met de glimlach voor de deur
voeten vegen en verschoning
voor de minuten ongepland
maar oh zo gewenst bezoek

Frans Vlinderman

(niet vergeten naar die onbekende Vlaming te kijken vandaag op TV, eh, en anders even kijken op Nips blog, waar weer wat nieuws te rapen valt)

woensdag 21 november 2007

Vlaanderens Fraaiste + gedicht

De Vlaamse Helden zijn bekend! Morgen iedereen gekluisterd aan de beeldbuis, althans, dat neem ik toch maar aan, om eindelijk die mensen eens live voor het voetlicht te kunnen zien treden. En om het helemaal te gek te maken, zal het publiek vol zitten met BV's, diegenen die doorgaans zelf het applaus in ontvangst mogen nemen. Ben benieuwd of ze de applauslampen en -man zullen volgen zoals Pierreke dat altijd doet... Affin, ik vind het een nobel initiatief. Kleine Jef in de spotlights voor wat hij zo onbaatzuchtig heeft laten zien. Moet kunnen, toch?

Misschien moet er echter ook een website komen - denk ik dan - waarop álle voorgedragen would be-titeldragers alsnog voor het voetlicht gebracht worden. Die kans lijkt me nu wat kleiner, vermits het een TV-format betreft, dat ook de komende jaren nog zal beproefd worden, maar net zo zou het werkelijk zijn doel bereiken. De idealist in mij is alweer stevig hardop aan het dromen, maar dat maakt het nou eenmaal allemaal zo leuk hier op onze aardkloot. Niet al te droog ertegenaan gaan, beetje dromerij af en toe en vooral een stevige scheut humor. Hoe houdt een mens het hier anders een heel leven uit?

NN

tussen de miljoenen zijn ze
met vele honderdduizenden
de kleine man, de onbekende vrouw
nomen nescio, waarom niet nescimus
en toch groeten we ze elke dag
aan de kassa, op het zebrapad
of zomaar in onze dromen

groeten wil ik ze allemaal
zowel zij in mijn eigen leven
als zij die het nooit wisten
om te proosten op een lang leven
vol dezelfde kleur in de brouwerij
ergens in hun eigen huiskamer
waar ze zo graag thuis kunnen

over de overbevolkte stoep
weet ik me bijzonder veilig
en meer dan mijn bekende idool
is me dat simpelweg heilig
omdat ik eenvoud wil
en zekerheid dat ik niet
de enige ben die voelt

Frans Vlinderman

dinsdag 20 november 2007

Mededeling: Tussen Koffie en Kaneel

Nog voor de Muzeval kan je al komen genieten van Frank De Vos, en dat tijdens een ontbijtmoment in De Kleine Wereld, goed 250 meter verder dan Den Hopsack, op de Vlasmarkt...


(Jaja, ik ben d'r ook, voor ik afreis naar Nederland)

De Muzeval 13 December 2007: Frank De Vos

Voor als ge niet weet wat doen over een koppel weken, een weekske nadat de Sint ons allemaal weer is komen vertellen dat er niemand stout geweest is van 't jaar...



vondeling & gratis + gedicht

Ook gelezen? Morgen alweer een gratis CD, ditmaal bij de Knack. En op de site van Het Laatste Nieuws kan je dan weer elke dag iets winnen, want het is weer 'Iedereen Wint'. Voeg daar de DVD's met boek van de Humo bij en nog wat van die weggeefacties, dan kan je je al fameus de vraag gaan stellen of het allemaal niet wat de verkeerde kant opgegaan is met onze productie-gerichte mentaliteit. Waar je in de winkel er zo en zoveel moet voor betalen (ah ja, productiekosten, verkoopkosten, tussenstationkosten, taksen allerhande, nog wat BTW erbij, ...), daar gooien ze je nu mee dood. Ik geloof niet echt in Sinterklaas, maar een Knack kost nog altijd een pak minder dan een doorsnee CD, dus interesse is er wel. En toch, moet ik dan eens niet stevig naar mezelf gaan kijken en zelf ook schuld bekennen aan het in stand houden van dit systeem? Waarschijnlijk wel, al voer ik graag als verzachtende omstandigheid aan dat alle schnabbeltjes met mijn klein pree'ke altijd weer meegenomen zijn. Ne mens moet al eens genieten ook, quoi?

En zo heb ik toch maar weer een doekje gevonden tegen het bloeden. Geen schoon doekske, maar het stelpt wel ietwat, verdooft het geweten een klein beetje, houdt mijn dwaze hoofd in het zand gebetonneerd...

vind de schuif

de eerste op zeven, gevonden
in de schoot van een maatschappij
die de techniek niet beheerst
open te staan voor de moord
die nipt vermeden onbestaand bleef

de kleine met een moeder
zonder kleine, hij lag niet
in haar bovenste schuifje
maar daar niet over getreurd
wél in het juiste, de kansen
zijn gekeerd, thuiskomen dan weer
misschien een utopie, hoewel
wie zegt dat daar ieders wieg

zes december, nog heel even
en dan is het eerste feest
na wat er al had dienen geweest
verjaren op de juiste dag
aan moeders borst gelegd

maar ach, ssshht,
stil maar, wacht maar
alles wordt nieuw
hoor je het al?

Frans Vlinderman

maandag 19 november 2007

Red een olifant

toekomst + gedicht

Er is geen nieuws vandaag. Geen weetjes te rapen over presidenten die onttroond werden, kinderen die verdwenen zijn, regeringen die ongevormd al teveel dagen de wereld doen verbazen en aan de waggel houden, de winkel om de hoek die gesloten is omdat de overheid er geen vertrouwen in heeft, niets van dat alles. Enkel Vlinderman die rustig thuis wat rond lummelt en geniet van het zalige nietsdoen. En strakjes rijden we naar Oudenaarde, een afspraakje maken met onze catering. Stilaan geraken we waar we zijn willen: zaal, eten, ringen, dagindeling, betrokkenen, budget, ... Wat zeker nog op de to do-lijst staat, zijn de kleren. Nip nog een trouwjurk, Bibi nog een kostuum. De 'richtlijnen' zijn er al, nu nog het detail. Binnenkort zijn we er helemaal klaar voor.

Van het weekend is uw ondergetekende er nog in geslaagd een DVD niet gezien te hebben. Ik had namelijk een nogal lange film gehuurd en niet gezien dat er een tweede schijfje bijgeleverd was. Na een halve film dus nogal ontstemd, want ik kon niet verder meer zien. In de film-o-theek iedereen verbaasd, maar ze zouden het uitzoeken en gaven mij alvast een korting. Sebiet met het schaamrood op de vlinderkaken één en ander gaan opbiechten dus...

prangende vragen

het tempo van de tijd
lijkt sneller dan ooit
vervolgen veranderingen
in ijltempo ieder wezen,
de menselijke slachtoffers
als broodkruimels onderweg

moeders en vaders staan erbij
onwetend van de ernst dat zij
die ooit bijbrachten nu dwaas
moeten staren naar het geraas
hun volbloedlijnen over de rand
van het simpelste vatbare

schijnbaar grote mensenkinderen
die zich verbouwereerd afvragen
wat zullen later onze klompen
het virtuele antwoord nog niet
beschikbaar op het internet

Frans Vlinderman

zondag 18 november 2007

Verhalensite + gedicht

Nog goed anderhalve maand, dan is het de beurt aan alweer een nieuw jaar. En ik heb nu reeds voornemens. Bijvoorbeeld mijn bijdragen op dichterssites afbouwen. Enkel nog hier en daar wat reageren, niet meer zelf plaatsen. Dat kan ik immers altijd op deze blog nog doen. Het zal wat rust brengen. Tegen die tijd zal ik trouwens op Verhalensite aan welgeteld 1000 exemplaartjes zitten, dat is toch ook een leuk getal om het op te houden, niet?

in de Sahara

hij is al even spoorloos
als een regendruppel
in een verticale Sahara
nergens te bespeuren valt
slechts een zweem van vocht
die de laatste der uitgedroogden
onder de beladen hemel treft

zoals de sporen in het zand
van links naar rechts en toch
steeds verder oprukkend
laat hij wat stukjes na van
een brein dat nooit tot rust
zich almaar openbaren wil

er staat een dichter geschreven
beeld per beeld te ontleden
en dan de hand te schudden
dat hij eindelijk goed ontmoet
zijn weg vervolgen kan

Frans Vlinderman

zaterdag 17 november 2007

Sander + gedicht

Gisteren een zalig dagje niksen. En 's avonds wou ik dan wat filmpjes meepikken op de DVD-speler. Maar dat viel ferm tegen: eerst was er een film, waarvan de helft ontbrak. Dan was er een film die niet wilde starten. De derde bleef dan weer om de vijf seconden hangen - en probeer daar maar eens rustig onder te blijven. Ben dan ook een beetje vroeger gaan slapen dan anders, vermits er toch niets te bekijken viel.

Morgen gaan we naar Broer Jurgen en Schone Zus Joke om de vijfde verjaardag van Neefje Sander te vieren. Een rasechte bengel, zoals ik mezelf en Jurgen herken, die Sander, en Nichtje Silke doet er in niets voor onder. Dat belooft als die twee zich meer en meer mondiger zullen roeren...

door het ge-uk


onstuimig onttrokken ze zich
aan de veilige haven die
hun baarmoeder hen eertijds bood

om zich in de wereld te werpen

met de geestdrift eigen aan de jeugd

nog voor ze zelfs spreken konden


van 't verkennen plat op de buik

over 't rollen naar handen en knieën

en niets overgelaten aan later

het proeven met alle zintuigen
zonder het geduld dat de jaren
telkenmale doet vergroten


het kleine wondje, 't verbrande mondje

of de kloofjes in het tere vel
de drang te weten doet vergeten

dat niet alles zomaar peis en vree
en voor veel een les te leren

op die weg naar 't grote leven
Frans Vlinderman

vrijdag 16 november 2007

Mijmering + gedicht

Gewoon een gedicht vandaag, beetje introspectie, beetje beschouwing, veel Vlinderman. Want wat drijft me toch om iedere dag mijn poëtische bijdrage te willen leveren aan een wereld, die daar niet voor open staat op een klein stukje na? Zou ik niet beter manden gaan vlechten? Of ieder boek lezen dat er maar te vinden is? Waarom leer ik geen Russisch of Chinees en verhoog ik daarmee mijn toekomstkansen? Moet ik nou echt altijd maar blijven wroeten in mijn ziel, in de hoop daar iets onbekends te vinden? Allemaal vragen, evenveel ontbrekende antwoorden. Misschien dat de tijd...

dwars door de mist

hij schrijft verzen zonder
zich bloot te geven, woorden
die amper beschrijven
wat zich in zijn ziel
als een teek in hondenvel
genesteld heeft, te blijven
jeuken tot het brandt

de franje weggeschuurd
het leven verdient hem niet
verhuld door onbenullige krullen
zet hij zorgvuldig zijn letters
in een georchestreerde waas
waar de waanzin ronddwaalt
wanhopig op zoek naar liefde
die zich niet gevonden wil

hij is bevangen door de tijd
die hem seconde per seconde verwijt
voor haar geen oog te hebben, bezig
met het tellen van de witte rimpels
in zijn langzaam stervende gelaat
maar hij beschuldigt niets en niemand
van de vloek, dat de jaren hem
maar blijven achtervolgen

Frans Vlinderman

donderdag 15 november 2007

Kopieerapparaat + gedicht

Morgen is het vrijdag. En wat is vrijdag tegenwoordig? De eerste dag van mijn weekend. Zalig toch? Zo brengt je verlof opsparen omdat je niet zou weten wanneer je die moet nemen tegen het einde van het jaar nog een leuke verrassing met zich mee, als je dan toch aan het plannen slaat. In mijn geval niets anders nog dan lange en vrolijke weekends. Over vrolijk gesproken: de hersenloze administratieve loonslaaf in Vlinderman was vandaag in de wolken: het nieuwe kopieerapparaat werd eindelijk geleverd. Het doet zowat alles wat je wil, behalve de afwas, en daarbovenop nog supersnel ook. Voorlopig ook zonder streepjes en andere vage ouderdomsvlekken, ik kan m'n lol niet op.

Affin, morgen gaan Nip en ik eens op bezoek bij een juwelenontwerper. Wie wil trouwen, moet immers ook een ring dat gebeuren laten bezegelen. Misschien vinden we onze goesting wel bij Wim Meeussen... En geef toe, dat is toch beter nieuws om lezen dan dat het Belgisch gerecht er opnieuw in geslaagd is een verkeerd signaal uit te zenden in de zaak van de ter dood geschopte Demoor. Een brood stelen en daarbij voor de derde maal betrapt worden, zou wel eens zwaarder bestraft kunnen worden...

ring voor elkaar

ze gaan voor rond
met een hoekje af
de perfectie van de cirkel
hoeft niet zo nodig, zij
bestaat ook niet echt

traditie met een deukje
of een sober geplaatste vlek
waar het zou moeten schijnen
om te zeggen dat ze houden
van dat soort zaken in
het leven samen en apart

ze zijn vast van plan
ja en nog en meer
voor altijd en wie weet
zelfs nog een veelvoud
van het immer ongrijpbare
alles vanaf hun eerste blik

Frans Vlinderman

woensdag 14 november 2007

trouwen + gedicht

Trouwen, het is iets waar je zelfs al tijdens de voorbereiding van zou moeten genieten. Niet hoor. Wat er allemaal bij komt kijken, daar ga je toch even van zitten uithijgen, in de wetenschap dat er nog zoveel knopen zullen dienen doorgehakt. Wie komt er naar welk deel, waar zit wie, hoe stoot je niemand voor het hoofd, wat zijn de mogelijke hindernissen, moeten we een huwelijksverzekering nemen, zal het niet te warm zijn (of te koud of te nat of te droog of te gewoon), hoe geraken we die dag van daar naar ginder, ... Geen stress, succes, ik wens het ons tweetjes gaarne toe, en ik denk wel dat het gaat lukken. Nip en ik, dat is het duo dat zoiets zal lukken!

Ik zou ook nog iets kunnen zeggen over de actualiteit van vandaag de dag: mensen die levende honden in brand steken met benzine, regeringen die ongevormd blijven, overleden priesters die ooit Elvis Presley in de kerkelijke ban wilden slaan en later zelf een meer dan behoorlijke scheve schaats reden, kleine jongetjes die al meer dan twee jaar in een ziekenhuis wonen, zelfmoordactivistjes van amper 10 jaar oud, grijzende Vlindermanharen, datingwebsites voor mooie mensen, maar daar zou ik jullie alleen maar mee vervelen. Lees de kranten maar, je komt niet meer bij van het lachen (merendeels van het huilen).

stadswandeling

ik neem je mee door
de straten van mijn stad
waar de schapen blaten
dat hun wol veel te dun
voor de tijd van 't jaar

links zie je dan de mensen
hangen voor het grote scherm
ze vullen hun ogen en oren
met wat maar te zien en horen
in dat grote mensenwereldje

rechts de camera op de taferelen
van mensen die andere mensen kelen
voor een appel en een ei waarvoor
niet zelf gewerkt, ver erachter
de opiniemakers op geijkte afstand
verzorgers van het avondjournaal

om de hoek de eenzame enquêteur
met vragen zonder antwoord
die dingen naar de mening
van ons beduusde enkeling

en dan na de wandeling
heb ik wel wat koffie
om bij na te praten

Frans Vlinderman

dinsdag 13 november 2007

Zigeuners + gedicht

Vandaag in onze Delhaize een fraai staaltje van kortzichtigheid meegemaakt. Terwijl ik stond te wachten aan de kassa, komt er een man achter mij staan. Zonder een woord te zeggen knikt hij richting laadband en kijkt me dan vragend aan. Vermits ik niets meer in mijn handen had en er een volgende klant-bordje achter mijn aankopen lag, knikte ik terug, zodat hij zou begrijpen dat hij met een gerust gemoed zijn waren erop kan leggen. Goed ingeschat van Vlinderman, hij begreep het. Ik sta nog wat peinzend die man te bekijken, als daar een jongetje, type iets donkerder velletje, zwarte haren en bijna zwarte ogen, passeert. De man achter mij hervindt ineens zijn stem en verkondigt luidkeels tegen dat gastje dat 'alle zjigoeiners buiten' zijn devies is. Terwijl ik bij mezelf bedenk dat dat nogal hard trekt op iets dat één of andere partij al járen verkondigt en dat diene oudere mens achter mij verdacht veel moeite heeft met verstaanbaar Nederlands, voegt hij voor al wie het horen wil eraan toe dat 'wat in Italië gebeurd war, niet door de boeigel kon'.

Daar krijg ik het dus compleet van, eh. Als die man een beetje de lijn door zou willen trekken, dan moeten alle Walen het land uit, na die smerige streek die een tijd terug Dutroux en handlanger Lelièvre uitgehaald hadden. Of alle Vlamingen, na wat een Patrick Hamers uit z'n hoge hoed getoverd had. Misschien moeten alle wereldburgers wel van de wereld, omwille van de strapatsen van enkele idioten die het allemaal niet begrepen hebben. Veralgemening, ik word er gék van. Van een stelletje oogkleppendragers, die niet meer zien dan wat hun klepjes toelaten, ga ik al helemaal door het lint. Mag er een beetje begrip in de wereld zijn? En mogen de Duitsers eindelijk eens afstand krijgen van de erfenis van Hitler? Affin, je begrijpt me wel. Nu diene vent ook nog.

begrip

met enkelen hooguit
met twee, meer kon niet
gezaaid, sommige mensen
moeten werkelijk uniek
en daardoor onnavolgbaar

zijn pad ligt er verborgen
de randen betreden en allengs
versleten, een man kwam langs
en liet er zijn ideeën vallen
op wat hem vruchtbare bodem leek
zonder wateren hetzelfde
vrijzinnig resultaat

hij bekijkt de wonden
- genezen -
die een ander maakte
zomaar vanuit geloof
dat het allemaal beter
en vooral anders

hij bekijkt en
hij begrijpt

Frans Vlinderman

maandag 12 november 2007

vrijaf + gedicht

Na twee eerdere verloren maandagen, waar ik op het werk ten tonele verscheen terwijl ik een verlofdag ingepland had, ben ik vandaag met een meer dan gerust gemoed gewoon blijven luieren. Het doet best wat vreemd aan, thuis blijven op een gewone werkdag, en dat enkel en alleen omdat een werkmens zijn vakantiedagen moét opnemen voor het einde van het kalenderjaar. Best leuk ook, vindt Nip, want zo ziet ze me wat meer. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om alvast even te genieten van een bezoekje aan de bib en een namiddags bezoek aan Le Grand Royale, vroeger De Kroon, in het Centraal Station Antwerpen. Ons even niets van alle drukte aantrekken, het werkt heilzaam en relaxerend.

Waarmee ik aanbeland bij de volgende vaststelling: mijn planning is zo lek als een zeef. Ondanks het feit dat we een agenda bijhouden, slaag ik er steeds opnieuw in om dubbele boekingen te accepteren. En dan is het al gebeterd ten opzichte van vorige jaren. Het kan dus in ieder geval nog beter. Zou ik dan misschien toch maar moeten gaan werken met een optie op een afspraak links of rechts, tot ik kan bevestigen? Ik begin het wat te vrezen. In ieder geval aan iedereen die ooit met mij afsprak en me uiteindelijk niet zag opdagen: vergeef me (mijn druk leven) en weet dat het niet mijn bedoeling is ergens niet op te dagen.

Oh ja, voor ik het vergeet: we hebben in de Kringwinkel hiernaast een oefenfiets gekocht. € 10,00 was het, dat kan je geen verspilling noemen, toch?

voor de vorm

ze zwoegt noest verder
op haar pedalen de wens
van een mens in vorm
voor de grote dagen
in het verschiet

hij kijkt haar na
haar rug gebogen, de handen
om de stuurstang gekromd
en hijst zijn broek omhoog
om alles te verbergen wat
hem ook zou trappen laten

tegen het vensterraam aan
de mistige sporen van haar arbeid
met in de kamer het hijgende geluid
van milde pijniging, ze verrijdt
centimeter per centimeter

Frans Vlinderman


zondag 11 november 2007

zondagse kasten + gedicht

Hier zit ik dan voor de tweede dag op rij in Duffel. Er dienden wat kasten in elkaar gezet te worden voor Mama Mia, dus dat is bij deze gebeurd. Na wat dozen uit de garage naar het nieuw appartement verhuisd te hebben, heb ik me even aan de heropbouw van de pc gezet. En kijk, alles werkt! Ook het internet is goed aangesloten en via wat gefoefel met verlengdraden kon ik dit via eigen ogen nog bekijken ook. Vandaag gaat er hopelijk iemand tevreden zijn... En ik hoop dat Nip mij ook niet al te lang gemist zal hebben. Zodadelijk komt Moeder mij hier opladen en dan kan ik weer richting Borgerhout, waar het maar stilletjes moet zijn zo zonder mij :-)

Dit gedicht schreef ik gisteren, toen ik in een driftige schrijfbui nog enkele andere dichtsels bijeen pende. Ik draag het maar al te graag op aan Nip.

over de illusie heen

jou verhalen in enkel
wat simpele lijnen
zou je onrecht aandoen
net als jij mij eens, toen
zo schromelijk tekort

waarom beschrijven dat
wat helemaal nog niet af
laat staan bijna voltooid
alsof wij vertelbaar
zonder meer te grijpen

laat ons dus de illusie zijn
dat het zomaar maakbaar
twee streepjes individu
samen de optelsom van
wiskundige voorspelbaarheid

ik beloof je niets anders
dan een wereld ongezien
door jouw of mijn ogen
en van jou, mijn lief
verwacht ik niets anders

Frans Vlinderman

PS: ondertussen ben ik alweer lang en droog bij Nipje aangekomen ;-)

zaterdag 10 november 2007

Feestzaal + gedicht

Zodadelijk vertrekken Nip en Bibi naar een mogelijke feestzaal. We gaan kijken, vragen stellen, onderhandelen, enfin, gewoon ons voorbereiden op één van de te nemen hindernissen om er volgend jaar een perfecte dag van te maken. Het heeft wel iets speciaal, zo dag na dag aftellen. Nip heeft ergens een site gevonden, waar men zelfs aftelt, dus weten we nu dat het nog 280 dagen is tot aan B-day! Ditmaal staat de B hier voor Belofte...

Nip is ondertussen al volop bezig met in haar hoofd de trouwjurk te concipiëren (haha, lekker duur woord). Sites worden afgesurft, prijzen vergeleken, indrukken opgedaan, ontwerpers op een rijtje gezet. In vage termen mag ik meevolgen, maar verder dan dat gaat mijn bijdrage niet. We spelen het traditioneel, dus pas over 280 dagen zal ik weten hoe Nip gekozen heeft. En ik moet zeggen dat ik daar alle vertrouwen in heb.

aftellen naar meer

hand over hand neemt het toe
hoe de dagen er later anders
en toch ook weer gelijk
zo met een officieel papier
gebundeld in een boekje

de eerste stappen aarzelend
- doe ik het wel goed -
met de hoop in het hart
dat ze elkaar zullen vinden
bovenaan de feestelijke trap
met een plechtig man voor
de gelegenheid met sjerp

weken worden korter
- in hun hoofd -
terwijl ze groeien naar
hun uniek moment
razen de herfststormen over
hun eiland vol vredige rust

Frans Vlinderman

Blogarchief